Σε κάθε κοινωνία μερικοί τύποι είναι αυτό ακριβώς που επιλέγουν να φαίνονται: Περιθωριακοί. Στην εποχή της πανδημίας λέγονται και «αντιεμβολιαστές».
Διάβαζα τις προάλλες τις δηλώσεις του ακαδημαϊκού, Θεοδόση Τάσιου, που θεώρησε χρέος του να πάρει θέση στο θέμα των εμβολιασμών και στον (μοναδικό, μέχρι τώρα) τρόπο αντιμετώπισης μιας μεγάλης πανδημίας που (ευτυχώς) χάρις στην εξέλιξη της Επιστήμης δεν έγινε ο Μαύρος Θάνατος του Μεσαίωνα ή η ευλογιά του περασμένου αιώνα που «σκότωσε» εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο – μίλησε λογικά (πόσο μη δεδομένη πια αυτή η λέξη, πόσο «ακριβή»), σε μια εποχή παραλογισμού και άμυαλων κραυγών όπου τα social media έχουν λάβει θέση «μάχης» και ιαχών «πολέμου» μιας τάχαμου δημοκρατίας και «στερήσεων ελευθερίας» για κάτι που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητο το 2021: Την εμπιστοσύνη -τυφλή και χωρίς διαλόγους- σ’ αυτούς που ξέρουν. «Πρώτον, με τη σίγουρη αρρώστια σου εγώ θα πληρώσω για να μην πεθάνεις και να γίνεις καλά. Και δεύτερον και κυριότερο, υπάρχει ένα λάθος μεγάλο λογικής. Δεν πρόκειται για το σώμα σου. Προσφέρεις ξενοδοχειακές υπηρεσίες στον ιό: “Έλα να σε φιλοξενήσω, έλα πουλάκι μου να κάνεις μεταλλάξεις, να δυναμώσεις, να διαιωνιστείς, έλα να απειλήσεις αυτούς τους ηλίθιους τους υπόλοιπους. Γίνονται “ξενοδόχοι του θανάτου”. Αυτό δεν το δέχομαι», είπε ο Τάσιος (πρόσωπο εγνωσμένου κύρους, ακριβοθώρητος και σπουδαίος, που δεν περιφέρεται άνευ λόγου και τον σέβονται ανά τον κόσμο όσοι έχουν στοιχειώδεις γνώσεις περί της υπόστασής του).
Παρακολουθούσα τις προάλλες όλους όσοι μαζεύτηκαν στην πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα, διαμαρτυρόμενοι για τους εμβολιασμούς (αντίστοιχοι, υπάρχουν χιλιάδες και στην Κύπρο των πολύτιμων και σπάνιων DNA, αν κάνει κάποιος μία «βόλτα» στο Facebook) και αναρωτιόμουν γιατί οι αντιδράσεις στον Τζένερ και στον Παστέρ του 19ου αιώνα (που, κανονικά, σήμερα θα έπρεπε να τις «διαβάζαμε» ως λούμπεν) πρέπει να έχουν θέση σε μια σύγχρονη κοινωνία που θα όφειλε να είχε απομονώσει πλήρως μερικούς περιθωριακούς, διαταραγμένους, γραφικούς, ανισόρροπους, φύσει και θέσει αρνητές ενός αγαθού που, αν και ακόμη βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο (σαφέστατα), φαίνεται πως αποδίδει μετριάζοντας τις νοσηλείες στα Νοσοκομεία αναφοράς και τους θανάτους. Γιατί είναι αυτά τα δικαιώματα που κάποιοι αναφέρουν μέσω ενστικτωδών κραυγών δημόσια που θα επικαλεστούν σε ένα μήνα των τριών χιλιάδων (μακάρι να είναι μόνο τόσα) κρουσμάτων της μετάλλαξης Δέλτα, για να νοσηλευτούν και να σωθούν εμπιστευόμενοι πια την Επιστήμη αλλά στερώντας από άλλους ανθρώπους την Ιατρική φροντίδα αφού ήδη θα καταλαμβάνουν μία πολύτιμη θέση από ασθενείς που ίσως νοσούν από καρκίνο και είναι ένα βήμα πριν το τέλος. Γιατί αυτό θα συμβεί. Υπάρχει μια βασική διαφορά, ωστόσο: Άλλο αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν το εμβόλιο για χ ψ λόγους υγείας κυρίως ή από ανθρώπινο φόβο και άλλο οι ενσυνείδητοι αρνητές – αυτοί είναι άκρως επικίνδυνοι! Στα όρια υγείας που θα βρεθούμε οσονούπω, δεν τίθεται πια θέμα «όχι» και «ναι», δεν είναι δημοψήφισμα η υγεία, δεν είναι καν διαπραγματεύσιμο προς άγραν γνωμών – είναι αγαθό· το πιο σημαντικό απ’ όλα. Πόσο τρομακτικό κάποιοι να επιμένουν να περάσουν τα φανάρια της ζωής με κόκκινο γιατί θεωρούν πως τα αυτοκίνητα που έρχονται από απέναντι είναι playmobil, ενώ οι δείκτες είναι σαφείς.
Ο διαχωρισμός εμβολιασμένων και αντιεμβολιαστών σε προσφορές κοινωνικών αγαθών επίδειξης safe pass, σε μέρη ψυχαγωγίας π.χ από ανθρώπους που στερήθηκαν τις δουλειές τους για δύο χρόνια δεν είναι ζήτημα «εμπάθειας», «αθέμιτης διάκρισης», «αντιδημοκρατικότητας» ή «νεοφασισμού» – είναι, ξεκάθαρα, μία προσπάθεια επικράτησης της νόησης έναντι της ανοησίας ανθρώπων που δεν έχουν κανέναν υπόβαθρο να παίρνουν αποσπασματικά ιατρικές γνώμες του τάδε άγνωστου επιστήμονα (ή, πολύ χειρότερα, ενός ιερέα) που εκφράζει τη βεβαιότητα πως ο ιός είναι μια απλή γρίπη και περνάει με ασπιρίνες, και πως όλα γίνονται για «ύποπτους σκοπούς». Αυτοί οι ανεύθυνοι άνθρωποι -που κανονικά θα έπρεπε να τιμωρούνται για διασπορά ψευδών ειδήσεων παρασύροντας κόσμο- ζουν ανάμεσά μας· στην καλύτερη περίπτωση ψηφίζουν και στη χειρότερη μεγαλώνουν παιδιά, αγνοώντας το πιο βασικό από τότε που «γεννήθηκε» η Εκκλησία του Δήμου: Πως οι όποιες ενέργειές μας, οι πλέον δημοκρατικές, υπόκεινται σε περιορισμούς και έχουν δικλείδες ασφαλείας έναντι του κοινωνικού συνόλου – η δημοκρατία και το δικαίωμά σου να μιλάς δεν ευνοεί και την ασυδοσία. Όχι, δεν θα σε πιέσω να μην αυτοκτονήσεις αν τόσο πολύ το θες, αλλά δεν έχεις κανένα απολύτως δικαίωμα να με σκοτώσεις εσύ – κάνε ελεύθερα διάλογο με τους όμοιούς σου (πλέον, ίσως να αποτελεί και βασικό κριτήριο η θέση σου στα εμβόλια αν έχω την αντοχή πλέον να συναγελάζομαι μαζί σου πέραν των δύο λεπτών, χωρίζοντάς μας πλέον χάος βασικών νοητικών λειτουργιών), πες με «μέρος του συστήματος και θύμα», αλλά κάν’ τα όλα από το σπίτι σου, όχι καθισμένος δίπλα μου πίνοντας ανέμελος τον καφέ σου σα να ‘ναι όλα «κανονικά» και σα να είμαστε ίδιοι· κλεισμένος μέσα (ασφαλής για πάντα, σίγουρα, από τον πανούργο Μπιλ Γκέιτς) και έτοιμος για την παραδείσια ζωή που πιστεύεις πως έχεις διασφαλισμένη, αφήνοντάς με εμένα, τον «συστημικό», να ζήσω όπως ζούσα.
Φιλελεύθερα, 18.7.2021.
