Ο Λοΐζος Πίπης γράφει για τη δικτατορία των συνταγματαρχών στην Ελλάδα που βύθισε στο σκοτάδι τη χώρα και έφερε τον Αττίλα στην Κύπρο.
Η εικοστή πρώτη του Απρίλη του 1967, αποτελεί αίσχος για τους Συνταγματάρχες, γιατί σήμαναν το Μεγάλο αφανισμό του Δημοκρατικού Πνεύματος. Αλλά πώς και γιατί πήραν την εξουσία οι στρατιωτικοί;
Το 1967 στήθηκε το σκηνικό για εκλογές στην Ελλάδα. Η CIA είχε αναλάβει δημοσκόπηση που έδειχνε πως η δύναμη της ΕΡΕ –κόμμα της δεξιάς– ήταν πεσμένη, ενώ η πλειοψηφία του Γεώργιου Παπανδρέου ήταν μεγαλύτερη. Φόβος και τρόμος κατέλαβε την Υπηρεσία Πληροφοριών. Μέσα σε τέτοια ανησυχία, αξιωματούχος, εισηγήθηκε μυστική επέμβαση με στόχο τον επηρεασμό του αποτελέσματος των εκλογών, επί πλέον πρότεινε το ποσό των 100.000 δολαρίων για χρηματοδότηση σε επικίνδυνες περιφέρειες. Σ’ ένα γραφείο υπήρχε έγγραφο που έγραφε: «Δεν θα επιτρέψουμε στους Παπανδρέου να πάρουν την εξουσία». Με τη νίκη του Γεώργιου Παπανδρέου σημάνθηκε συναγερμός… Επικεφαλής των στρατιωτικών, ο Γ. Παπαδόπουλος αναγγέλλει την «Επανάσταση των Ελλήνων Χριστιανών». Και χωρίς να νοιάζονται για τις μεγάλες αμαρτίες τους, ξεκίνησαν τα τανκς συνέλαβαν τον Ανδρέα κι έθεσαν υπό περιορισμό Κανελλόπουλο και τον γέρο Παπανδρέου. Αλίμονο! Έμπλεοι χαράς, μετατρέπουν τη χουντοκρατούμενη Ελλάδα σε κουφάρι. Μόλυναν τα Άγια των Αγίων τόσων ελληνικών αιώνων. Οι ξυλοδαρμοί, τα ηλεκτροσόκ, τα κτυπήματα στο κάτω μέρος των ποδιών, τα ψυχολογικά βασανιστήρια, σύμφωνα με μαρτυρίες, κρατούμενοι είχαν γίνει ανάπηροι, οδηγήθηκαν σε τρέλα κι εφονεύθησαν κατά τη διάρκεια κράτησής τους στις φυλακές της χουντικής κυβέρνησης.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων γνωστοποίησε τα αποτελέσματα ερευνών της. Τα σώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης άκουσαν μαρτυρίες από χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους.
Αναφέρουμε μερικές:
Μαρτυρία φοιτητή Πέτρου Βλάσση, ετών 25: «Έχυσαν επάνω μου νερό για δεύτερη φορά και με εκτύπησαν. Όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου με έδεσαν σ’ ένα πάγκο. Αυτή τη φορά τα βασανιστήρια ήταν διαφορετικά, κι εκτελούντο από τον Κραβαττίρη. Με κτυπούσαν στα οστά αρχίζοντας από τα σφυρά και προχωρώντας στις κνήμες και στα γόνατα. Ύστερα από αυτά με κτυπούσε στα γεννητικά όργανα και προσπάθησε να μου μπήξει μια ράβδο στον πισινό μου».
Κατερίνα Αρσένη, ετών 34: «Πρώτα άναβαν σπίρτα μπροστά στα μάτια μου. Ύστερα περπατούσαν επάνω στο στομάχι μου. Ο Σπανός, κρατώντας με από το μπράτσο, μου τραβούσε τα μαλλιά και κτυπούσε το κεφάλι μου στον πάγκο. Καθ’ όλη την ώρα τσίριζαν και φώναζαν χορεύοντας γύρω μου, ανακρίνοντάς με, βρίζοντας με και απειλώντας με. Μου είπαν ότι έχουν σκοπό να με ρίξουν από τη ταράτσα στο δρόμο. Αυτό ήταν εκείνο που εκείνη την ώρα επιθυμούσα να συμβεί, να πεθάνω. Ένιωθα ντροπή. Ήμουν τόσο κατατρομαγμένη. Αν και ο πόνος πολλές φορές ήταν ανυπόφορος, ο φόβος και η ντροπή ήταν το πιο τρομερό πράγμα που θυμούμαι ως τώρα».
Έτσι ήσαν κι έτσι κυβέρνησαν οι συνταγματάρχες. Κύπρος και Ελλάδα μέσα από την «αποξήρανση του γύψου» γεύτηκαν την πνευματική μιζέρια, περπάτησαν στο σκότος και σκεπάστηκαν με τα ερείπια της τουρκικής εισβολής που οι ίδιοι οι χουντικοί δημιούργησαν κι έφεραν τον βάρβαρο τουρκικό Αττίλα.
