Μια βδομάδα τώρα ζούμε καταστάσεις σουρεάλ. Από την Δευτέρα, όταν βγήκε το ντοκιμαντέρ του Αλ Τζαζίρα, τα έχουμε δει όλα. Είδαμε τον παραιτηθέντα (επιτέλους) τέως Πρόεδρο του Βουλής, Δημήτρη Συλλούρη, το επίσης παραιτηθέντα (ευτυχώς) βουλευτή του ΑΚΕΛ, Χριστάκη Τζιοβάνη και τον δικηγόρο Ανδρέα Πιτάτζη να παραδίδουν μαθήματα για πώς μπορεί να εκχωρηθεί κυπριακή υπηκοότητα σε αλλοδαπό εγκληματία. Είδαμε και τους τρεις να υποτιμούν κατάφορα τη νοημοσύνη μας, υποστηρίζοντας ότι δεν ενήργησαν με γνώμονα το πώς θα κάνουν μια καλή αρπαχτή, αλλά για να σώσουν τον τόπο. Αλίευαν, μας είπαν, ως άλλοι Κλουζό, πληροφορίες για να ξεσκεπάσουν απατεώνες. Το ευτύχημα είναι ότι ο κόσμος αυτή τη φορά δεν μάσησε, άσκησε ασφυκτική πίεση, και τα δύο πολιτικά πρόσωπα υποχρεώθηκαν σε απρόθυμη παραίτηση.
Είδαμε κι ακούσαμε επίσης πολιτικά πρόσωπα από όλα τα κόμματα να πέφτουν από τα σύννεφα, λες και δεν ήξεραν τι συμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια. Δέχομαι ότι ορισμένοι δεν ήξεραν. Οι ηγεσίες, όμως, είχαν σαφέστατη γνώση και ποιούσαν την νήσσαν. Δεν βγάζω έξω ούτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που απείλησε (αστειευόμενος βέβαια!) δημοσιογράφους να μην αναφερθούν στο ντοκιμαντέρ του Αλ Τζαζίρα για να μην τους «πάρει ο δαίμονας».
Ένα πράγμα προκύπτει σαφέστατα απ’ όλη αυτή την ιστορία. Η Κύπρος χρειάζεται επειγόντως μια επιχείρηση «καθαρά χέρια», όπως έγινε στην Ιταλία, πριν μερικές δεκαετίες. Είναι απολύτως αναγκαίο να καθαρίσει το τοπίο, για να μπορέσει η χώρα να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της, να φτιάξει σωστές υποδομές και να προσελκύσει σοβαρές επενδύσεις. Χρειάζεται θετική ενέργεια γι αυτό κι όχι κραυγές και υστερία. Όπως όλες οι ακραίες καταστάσεις, αυτά δεν βοηθούν τη σκέψη, ούτε τη λήψη δημιουργικών αποφάσεων.
Τη βδομάδα που μας πέρασε ακούστηκαν και νοήμονες άνθρωποι. Τόνισαν ότι η Κύπρος χρειάζεται ένα σοβαρό, αυστηρό και εγκεκριμένο από την ΕΕ πρόγραμμα κατ’ εξαίρεση πολιτογραφήσεων. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα που να μην μπορεί να εκχωρεί υπηκοότητα σε αλλοδαπούς. Άλλες με μικρότερη κι άλλες με μεγαλύτερη αυστηρότητα, θεσπίζουν κανονισμούς που επιτρέπουν σε επενδυτές να «αγοράζουν» ευρωπαϊκό διαβατήριο. Οι χώρες αυτές, όμως, δεν εκχωρούν διαβατήρια σε εγκληματίες. Όπως, αποδεδειγμένα, πλέον, γινόταν στην Κύπρο.
Αποτελεί πραγματικότητα. Επιχειρηματίες τρίτων, μη ευρωπαϊκών χωρών, επιδιώκουν να αποκτήσουν ευρωπαϊκό διαβατήριο. Ευυπόληπτοι άνθρωποι από ασταθείς περιοχές, όπως για παράδειγμα ο Λίβανος, επενδύουν σε χώρες της ΕΕ για να μπορούν να διακινούνται εύκολα, ή για να μεταφέρουν εκεί την έδρα των δραστηριοτήτων τους. Αν καταργηθεί το πρόγραμμα πολιτογραφήσεων, η Κύπρος θα χάσει αντί να κερδίσει. Ας δούμε και τι μπορεί να προσφέρει το νησί, το μισό νησί που μας έχει απομείνει, σε αυτούς τους σοβαρούς ανθρώπους. Δεν έχει βιομηχανία, ή αναγνωρισμένες διεθνώς επιχειρήσεις, με παρουσία σε μεγάλες χρηματαγορές, για να βάλουν επενδυτές χρήματα. Καινοτόμες ιδέες σπανίζουν, ενώ οι περισσότερες νεοφυείς επιχειρήσεις που στήνονται εδώ δεν έχουν βρει ακόμα το βηματισμό τους, για να προσελκύσουν χρήμα απ’ έξω. Ούτε, βέβαια, είναι πολλοί εκείνοι που θα επένδυαν εύκολα σε κυπριακά ομόλογα.
Αν είμαστε ρεαλιστές, θα αναγνωρίσουμε ότι η Κύπρος μπορεί μόνο να προσφέρει υποδομές σε επενδυτές. Γραφεία για να μεταφέρουν εδώ τις δραστηριότητές τους και σπίτια για να στεγάσουν το προσωπικό τους. Προσφέρει επίσης ευνοϊκό νομικό και εταιρικό φορολογικό πλαίσιο για να λειτουργήσουν οι εταιρείες τους. Κάπως έτσι ήλθαν εδώ οι επιχειρήσεις forex και binary. Κάπως έτσι προσέλκυσε η Λεμεσός πολλές ξένες, σημαντικές ναυτιλιακές εταιρείες.
Ας καθαρίσουμε, λοιπόν, κι όχι να καταργήσουμε την κατ’ εξαίρεση πολιτογράφηση. Ας επικρατήσει η λογική, όχι η υστερία. Επενδυτές που θα ρίξουν χρήμα σε παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, σε υποδομές, μπορούν να έλθουν απ΄ έξω. Και να εκχωρηθούν υπηκοότητες στους ανθρώπους αυτούς. Παράδειγμα το καζίνο-θέρετρο στη Λεμεσό. Είναι επένδυση τουλάχιστον μισού δισεκατομμυρίου από την εταιρεία Melco International. Δόθηκαν διαβατήρια σε δεκαοκτώ ανώτατα εκτελεστικά στελέχη της. Επαγγελματίες που θα πηγαινοέρχονται από το Χονγκ Κονγκ και το Μακάο, για να «τρέξουν» τη μεγαλύτερη ξένη επένδυση που έχει γίνει ποτέ στην Κύπρο. Δεν είναι κοντόφθαλμο, λοιπόν, δεν είναι τυπολατρία να λέγεται και να γράφεται ότι αυτοί οι άνθρωποι πήραν διαβατήριο χωρίς να δώσουν ένα ευρώ στην Κύπρο; Τα πεντακόσια εκατομμύρια τι είναι;
Φιλελεύθερα, 18.10.2020.
