Κάθε χώρα αναπνέει  –και δηλητηριάζεται– με τους ρύπους που θέλει να έχει. Κάθε χώρα έχει στους δρόμους της τα αυτοκίνητα που ορίζουν οι πολιτικές της. Αυτό ισχύει από την ανακάλυψη του αυτοκινήτου μέχρι σήμερα. 
Στις ΗΠΑ από τον προ-προπερασμένο αιώνα, φορολογούσαν την ιπποδύναμη των αυτοκινήτων. Έτσι, οι ΗΠΑ παράγουν για πολλές δεκαετίες αυτοκίνητα με κινητήρες των 5.000 και 6.000 κυβικών εκατοστών που βγάζουν 150-200 ίππους. Στην Ιταλία, αντίθετα, εξ αρχής φορολογούσαν τον κυβισμό της μηχανής. Και βγάζαν αυτοκίνητα των 1.300 – 1.500 κυβικών εκατοστών, που βγάζουν 100 – 150 ίππους.
Στην Κύπρο, η πολιτική των διαδοχικών κυβερνήσεων και Βουλών της τελευταίας δεκαπενταετίας, επίσης διαμόρφωσε τον στόλο αυτοκινήτων που έχουμε. Εισήχθησαν σε αυτό το διάστημα χονδρικά 600.000 αυτοκίνητα από τα οποία οι 350.000 είναι εισαγόμενα μεταχειρισμένα και οι 250.000 καινούργια. Από τα εισαγόμενα μεταχειρισμένα περισσότερα από το 25% είναι ντίζελ. 
Τι καταφέραμε; Έχουμε σήμερα ένα στόλο ενεργών οχημάτων περίπου 650.000 αυτοκινήτων από τα οποία οι 183.000 είναι άνω των 15 ετών. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ περισσότερους ρύπους στους δρόμους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι αποδεδειγμένα επικίνδυνοι για τον άνθρωπο. 
Βέβαια, οι 183.000 οχήματα άνω των 15 ετών, σημαίνουν και περισσότερα καύσιμα και πιο δαπανηρή συντήρηση και άλλα πολλά που είναι εις βάρος μας, με κύριο θύμα την οδική ασφάλεια. Δεν είναι τυχαίο που ο μικρότερος αριθμός αυτοκινήτων χωρίς τεχνικό έλεγχο δεν πέφτει κάτω από τις 16.000 τα τελευταία χρόνια. Αυτό το ξεχνούσαμε για 15 χρόνια και το θυμηθήκαμε τις προάλλες με τα πρόσθετα σεντ βιοκαυσίμων στη βενζίνη και το ντίζελ.
Πώς αλλάζει αυτή η εικόνα; Μόνο αν αλλάξει πολιτική το κράτος. Την επανάσταση την έκαναν οι πολίτες αυτές τις εβδομάδες με τις σχεδόν 1.000 αιτήσεις επιδότησης για ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Όμως, αυτό είναι το στοίχημα; Το αν θα καταφέρει ο υπουργός Μεταφορών να πείσει το υπουργείο Οικονομικών να του δώσει ακόμα €3 – €4 εκατ. για να καλύψει 700-800 αιτήσεις για επιδότηση ηλεκτρικών αυτοκινήτων αντί των 100 που υπολόγιζαν αρχικά ότι θα είναι υπεραρκετές;
Αν προστεθούν στους δρόμους 100 ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα είναι το 0,01% του στόλου. Τόσο θα μειώσουμε τους ρύπους. Συν 350 που ήδη κυκλοφορούν, έχουμε 0,07%. Κι αν ακόμα ο υπουργός Μεταφορών είναι τόσο μάγκας που θα βρει το κονδύλι και θα ικανοποιήσει και τις σχεδόν 1.000 αιτήσεις για ηλεκτρικά αυτοκίνητα, θα έχουμε 1.450 ηλεκτρικά αυτοκίνητα στους δρόμους προς το τέλος του 2020. Σε ποσοστό είναι 0,22%. Δηλαδή, ακόμα και αν πενταπλασιάσουμε με άλλα κίνητρα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, θα φτάσουμε μόλις στο 1% των οχημάτων που κυκλοφορούν στους δρόμους.
Θα μπορούσε μια κυβέρνηση να έχει όραμα προς αυτή την κατεύθυνση; Να πει ότι θα σχεδιάσω μέχρι τα μέσα του χρόνου και θα εφαρμόσω μέσα στην επόμενη τριετία ή πενταετία ένα σχέδιο που να φέρει 10.000 ηλεκτρικά αυτοκίνητα; Όχι ότι θα είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη –πάλι σχεδόν ουραγοί θα είμαστε– αλλά τουλάχιστον θα έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα.
Εδώ είναι η μαγκιά. Να γίνουν σχέδια για αντικατάσταση π.χ. των μικρών εμπορικών οχημάτων, των βαν που μεταφέρουν εμπορεύματα πολλές ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, στα κέντρα των πόλεων, με ηλεκτρικά. Να γίνουν σχέδια –πραγματικά– για ηλεκτρικά λεωφορεία ιδιαίτερα στις αστικές περιοχές. Και πολλά άλλα. 
Όνειρα θερινής νυκτός. Στην πράξη, το όραμα της κυβέρνησης, ας πούμε για ηλεκτρικά λεωφορεία, φτάνει μέχρι τα 4 ηλεκτρικά λεωφορεία –από τα 140 ή 170 που θα κυκλοφορούν σε Λευκωσία και Λεμεσό. Ναι, αυτό πρόβλεψαν στους πολύκροτους διαγωνισμούς. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τέσσερα ηλεκτρικά λεωφορεία, μέχρι το 2030 μάλιστα.
Οι μαγκιές λοιπόν, αλλού.
[email protected]