Υποτίθεται, ότι ένας εκ των θεμελιωδών πυλώνων πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αυτός της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας. Και παρ’ όλο, που πολλά απομένουν να γίνουν για να πάρει «σάρκα και οστά» αυτός ο πυλώνας, εν τούτοις αναμένεται ότι θα υιοθετούνται στοιχειωδώς δράσεις, πολιτικές και αποφάσεις που θα παρουσιάζουν την ΕΕ, παρούσα στο διεθνές προσκήνιο και κυρίως συντεταγμένη και με ενιαία έκφραση.

Αυτό που συνέβη τις τελευταίες ημέρες, με τις πρωτοβουλίες, τις στάσεις και τις συμπεριφορές ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών στο θέμα της Λιβύης είναι εξωφρενικά απαράδεκτο. Γιατί όχι μόνο δεν υπάρχει κοινή στάση και δράση. Το αντίθετο. Η ΕΕ παρουσιάζεται κυριολεκτικά ως «Πύργος της Βαβέλ».

Ο Ύπατος Εκπρόσωπος για την εξωτερική πολιτική Γιοσέπ Μπορέλ, ορθά έχει καταδικάσει, ως παράνομο το τουρκολιβυκό σύμφωνο και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ, συναντήθηκε με τον Ταγίπ Ερτογάν στον οποίο διατύπωσε με σαφήνεια τη συγκεκριμένη θέση.

Ωστόσο. ο Πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζουζέπε Κόντε, «ερωτοτροπεί» με την Τουρκία, συναντάται με τον Ερτογάν για το θέμα της Λιβύης και εμφανώς διαφοροποιείται από την υποτιθέμενη κοινή πολιτική επί του θέματος, όπως την εξέφρασε ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ, σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Την ίδια ώρα, η Μέρκελ συγκαλεί συνδιάσκεψη στο Βερολίνο για το Λιβυκό, με προσκεκλημένη και την Τουρκία, την οποία, έτσι, νομιμοποιεί ως ενδιαφερόμενο μέρος. Διαγράφοντας το γεγονός ότι η Τουρκία παρανομεί, αφού κατά  παραβίαση απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αποστέλλει στρατεύματα στη Λιβύη. Ταυτόχρονα αγνοεί και δεν  προσκαλεί την Ελλάδα, γειτνιάζουσα προς τη Λιβύη χώρα – μέλος της ΕΕ, η οποία επηρεάζεται δυσμενώς από το περιβόητο τουρκολιβυκό σύμφωνο, το οποίο «εξαφανίζει» ελληνικά νησιά, σε ότι αφορά τις θαλάσσιες αποκλειστικές ζώνες, κατά παραβίαση της διεθνούς σύμβασης για το θαλάσσιο δίκαιο του ΟΗΕ, του 1982. Το οποίο, μάλιστα, έχει ενσωματωθεί στο ευρωπαϊκό δίκαιο. Τόση κοινοτική αλληλεγγύη προς χώρα μέλος της ΕΕ, όπως είναι η Ελλάδα. Είναι δε πρόδηλο ότι η Γερμανίδα Καγκελάριος εκβιάζεται από τον Τούρκο Πρόεδρο, ο οποίος ευθέως απειλεί να πλημμυρίσει την Ευρώπη με πρόσφυγες – μετανάστες. Τραγική συμπεριφορά μιας εκ των ισχυροτέρων μελών της ΕΕ.

Με αυτές τις αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, χώρες–μέλη της ΕΕ, υπονομεύουν ευθέως και καίρια την αξιοπιστία της Ένωσης, αφού σε ένα μείζον θέμα εξωτερικής πολιτικής, στρέφονται κατά της υποτιθέμενης επίσημης κοινοτικής πολιτικής, απαξιώνουν κράτος–μέλος, όπως είναι η Ελλάδα και καθιστούν την κοινή εξωτερική πολιτική της Ευρώπης, ένα κακόγουστο αστείο.

Σημ. 1: Την 1η Νοεμβρίου 1993, τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη του Μάαστριχτ με έναν εκ των βασικών πυλώνων πολιτικών της ΕΕ την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας. 27 χρόνια από τότε, η κοινή εξωτερική πολιτική εξακολουθεί να αποτελεί την «αχίλλειο πτέρνα» της.
Σημ. 2: Η Γερμανία σε συνέχεια της ανάλγητης συμπεριφοράς της, έναντι της Ελλάδας, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, επιδεικνύει τώρα στάση θωπείας προς την αδικοπραγούσα Τουρκία. «Άκρον άωτον» κοινοτικής αλληλεγγύης προς την Ελλάδα.
 

* Τέως Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων.