Με αφορμή την ετήσια γιορτή τραγουδιού της Eurovision, άδραξα την ευκαιρία για να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου, οι οποίες δεν περιορίζονται μόνο γύρω από την Eurovision και την συστηματική απουσία Κυπρίων καλλιτεχνών από τον διαγωνισμό αυτό, αλλά πιο γενικά. Για την θολούρα που επικρατεί γύρω από το θέμα «ψυχαγωγία»…
Ποτές μου δεν πίστεψα πως ανήκω στην κουλτουριάρα ιντελιγκέντσια των «λογάδων» του γένους. Η πως είμαι «διανοούμενος». Γνωρίζω πολύ καλά τις αδυναμίες μου και ξέρω πως θα χρειαστεί να ζήσω άλλες εκατό ζωές μέχρι να φτάσω στο σημείο να τολμήσω να αποκαλέσω τον εαυτό μου ευρυμαθή και πανεπιστήμονα.
Τροβαδούρος είμαι. Ψυχαγωγός!
Αυτό ήταν το δικό μου γραφτό. Να άγω τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτή την εντολή μου έδωσαν οι κόρες της Νύχτας. Οι κακοΐσκιωτες Μοίρες. Να γυρίζω τ ανθεστήρια, τα πανηγύρια και τα Μεγάλα Διονύσια και να παρέχω ξέδομα στους ανθρώπους με τα ποιήματα μου, τις θεατρικές μου παραστάσεις και τα τραγούδια μου.
Αυτό κάνω εδώ και σαράντα τόσα χρόνια…
Το να είναι κανείς ψυχαγωγός όμως, είτε είναι τραγουδιστής, ηθοποιός, τηλεπαρουσιαστής, stand-up comedian η οτιδήποτε άλλο, δεν σημαίνει πως έχει δικαίωμα να ισοπεδώνει την τέχνη που υπηρετεί, τραγουδώντας τουρκομπαρόκ τραγούδια η/και προσφέροντας φτηνιάρικη ψυχαγωγία στο ακροατήριο του. Απλά και μόνο γιατί το είδος αυτό «πουλά»…
«Καλλιτέχνης» σημαίνει «θεράπων των τεχνών». Άρα όσοι ασχολούνται στον χώρο την καλλιτεχνίας φέρουν ευθύνη να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να «θεραπεύσουν» την τέχνη όταν αυτή «πάσχει». Κι όχι να την διασύρουν στο καρακιτσιαριό της κακογουστιάς και του καραγκιόζ μπερντέ! Όπως κάνουν ορισμένοι αρλουμπατζήδες τηλεοπτικοί σελέμπριτι κι άλλοι «ψυχαγωγοί» σε Κύπρο και Αθήνα. Οι οποίοι με μωρόσοφο στυλάκι και κατινιές προσπαθούν να αυξήσουν τα νούμερα της δημοφιλίας τους.
Ναι! Σε γενικές γραμμές η «ψυχαγωγία» πάσχει, όταν για πολλούς αυτό σημαίνει… «πάμε στα μπουζούκια να τα σπάσουμε».
Για να είμαι απόλυτα δίκαιος όμως…
Αν κάποιοι μερακλήδες συνεχίζουν να διασκεδάζουν λικνίζοντας το κορμί τους πάνω στο τραπέζι, βαριαναστενάζοντας από το σεκλέτι και τον σεβντά, χορεύοντας… «τσιφτετέλι τούρκικο»…
Αν κάποιοι τηλεθεατές γλαρώνουν παρακολουθώντας τα ξεκατινιάσματα που ανεντρόπιαστα παρουσιάζουν κάποιοι χαζοχαρούμενοι αρλουμπολόγοι τηλεπαρουσιαστές…
Αν κάποιοι άλλοι καταναλώνουν ένα πακέτο χαρτομάντηλα για να σκουπίσουν τα δάκρυα τους παρακολουθώντας δακρύβρεχτες τούρκικες σειρές στην τηλεόραση…
Η αν κάποιοι μουσικόφιλοι απολαμβάνουν «αδέσποτα» τραγούδια γραμμένα από στιχουργούς και συνθέτες – τάχατες – μάστορες της αγουστιάς και της σαχλαμάρας…
Δεν φταίνε αυτοί!
Εμείς φταίμε. Οι καλλιτέχνες! Που αντί να «άγουμε τις ψυχές» των ανθρώπων «θεραπεύοντας» την τέχνη, την διασύρουμε στα τάρταρα της κακογουστιάς…
Δεν είμαστε μόνοι όμως. Παραστεκάμενους έχουμε τους πάτρωνες της εξουσίας. Οι οποίοι αντί να βάλουν τον πήχη ψηλά, να προωθήσουν τον πολιτισμό παρέχοντας προστασία και οικονομική στήριξη στις τέχνες και στους ταλαντούχους καλλιτέχνες, διοχετεύουν τα πενιχρά κοντύλια που τους παρέχει το κράτος σε αυλικούς παραστεκάμενους· με κριτήριο όχι αν το αξίζουν, αλλά αν ανήκουν στο ΚΟΜΜΑ τους!
Χέρι βοήθειας στην όλη προσπάθεια που καταβάλλεται για να διατηρηθεί το πνευματικό μας επίπεδο στην παράγκα του Καραγκιόζη φέρουν και οι καναλάρχες. Οι οποίοι μας βομβαρδίζουν συστηματικά με τούρκικες σειρές, φτηνιάρικα κους-κους και ριάλιτι σόου…
Υπάρχει ακόμα ένας ένοχος. Το ΡΙΚ! Το οποίο μέσα στα πολλά απαράδεκτα που κάνει, καλεί συστηματικά ξένους συνθέτες, στιχουργούς, τραγουδιστές, παραγωγούς, ενδυματολόγους, χορογράφους και βάλε για να μας αντιπροσωπεύσουν στο φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision. Κάτι το οποίο με ενέπνευσε να γράψω…
Euro-Euro όλοι αλλά… χωρίς κανένα Κύπριο φίλε Μανώλη!
Δόξα τω Θεό η Κύπρος είναι γεμάτη με ταλαντούχους καλλιτέχνες. Κι όμως. Οι μόνοι Κύπριοι που συνοδεύουν την αποστολή της Eurovision είναι δυο-τρεις χαρτογιακάδες του ΡΙΚ. Οι οποίοι στην πλάτη του Κύπριου φορολογούμενου κάνουν «ταξίδια μακρινά κι ονειρεμένα»…
Με μεγάλη μου λύπη λοιπόν διαπιστώνω, πως ακόμα και στον χώρο του ούτω καλούμενου πολιτισμού, τις πλείστες περιπτώσεις δεν αξιοποιούνται οι «άξιοι». Αλλά ως είθισται εις την Κύπρο της εκδούλευσης και του «you scratch my back and I’ll scratch yours», ρουσφετοεισπράκτορες τους οποίους έμπασαν στην δημόσια υπηρεσία από την πίσω πόρτα, οι κρατεροί και παντοδύναμοι κομματοκράτορες…
Κι οι προνομιούχοι αυτοί δημόσιοι υπάλληλοι με τα λευκά κολάρα, τους παχουλούς μισθούς και τα πεσκέσια που τους χάρισε η πολιτική τους ταυτότητα, στο τέλος της ημέρας, με τις επιλογές τους καθορίζουν την πολιτιστική μας ντιρεκτίβα.
Θέλω να πιστεύω πως όλα αυτά τα χρόνια που εκτελώ την εντολή που μου έδωσαν οι Μοίρες, πως υπηρέτησα την μουσική, τα γράμματα και τις τέχνες με στόχο πάντοτε να αναβαθμίσω την τέρψη και πνευματική καλλιέργεια του τόπου μου. Και πως έκανα ότι μπορούσα να βοηθήσω το ακροατήριο μου να απαλλαγεί από τα ταμ ταμ της κακογουστιάς…
Γι’ αυτό και με πιάνει το παράπονο. Ευτύχισα να μεγαλώσω ακούγοντας τραγούδια του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου, του Πλέσσα, του Σπανού, του Χατζηνάσιου, του Κουγιουμτζή, του Χατζή…
Υπέροχες μελωδίες πλαισιωμένες με στίχους που ακόμα και σήμερα μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια! Του Ελύτη, του Γκάτσου, του Σεφέρη, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, της Σώτιας Τσώτου… Για να αναφέρω μόνο μερικά ονόματα από μια ατελείωτη λίστα εξαίρετων ποιητών, λογοτεχνών και στιχουργών…
Σήμερα…
Σήμερα ούτε που τολμώ να ανοίξω το ραδιόφωνο. Μιας και τα περισσότερα άσματα που ακούγονται στο ραδιόφωνο δεν έπρεπε να έχουν «άδεια κυκλοφορίας»…
Γέμισαν τα ερτζιανά με κακόγουστα τραγούδια. «Αγορασμένα» από το γιουσουρούμ μπαζάρ μιας νέας τάξης πραγμάτων. Με αλά ούνα αλά ντούε κι αλά τρε, φιλόδοξοι τραγουδιστές αγοράζουν τραγούδια – ένα συν ένα δωρεάν – από «wonnabe» συνθέτες και στιχουργούς. Πληρώνοντας €5,000 – €10,000 το ένα. Και στην συνέχεια χαρτζιλικώνουν «ραδιοφονιάδες» οι οποίοι εκτελούν εν ψυχρώ την μαγεία της μουσικής με τουρκόφωνα τσιφτετέλια και άλλα εμετικά τρα λα λα…
Ξέρω πως κάποιοι από εσάς θα με ειρωνευτείτε. Θα με κατηγορήσετε πως είμαι κύμβαλον αλαλάζον. Ψώνιο κι αλαφροφαντασμένος… Στο κάτω κάτω ποιος μου έδωσε το δικαίωμα να ασκώ μια τόσο δορύαιχμη κριτική;
Στην καλύτερη περίπτωση θα πείτε πως έχω πέσει θύμα του «generation gap»… Πως οι καιροί αλλάζουν… Πως ήρθαν «νέα ακούσματα»… «νέες ιδέες»… «νέοι τηλεπαρουσιαστές»… «ριάλιτι σόου»… «νέοι τηλεοπτικοί παραγωγοί και σεναριογράφοι»… Πως οι αντιλήψεις μου είναι ξεθωριασμένες. Παλαιολιθικές.
Παλιάς κοπής…
Ίσως ν έχετε δίκιο. Ποιος ξέρει. Θυμάμαι όμως «την εποχή των δεινοσαύρων» όταν οι καλλιτέχνες πράγματι ήταν «θεράποντες της τέχνης». Ενώ σήμερα, αντί να την θεραπεύουμε…
Την βάλαμε στον αναπνευστήρα!
Honorary Professor,
Award winning Writer, Composer,
Producer, Director,
President of “Charisma” Association,
Member of UNESCO Greece
