Ο βουλευτής Χαράλαμπος Θεοπέμπτου –από τους λίγους άριστους γνώστες του προβλήματος της προστασίας του περιβάλλοντος στον τόπο μας– τα είπε με το όνομά τους. Χωρίς φτιασίδια, σκοπιμότητες, στρογγυλεμένες κουβέντες. Στην παρέμβασή του στο Πρωινό Δρομολόγιο, ανέφερε ότι το πρόβλημα με τα σκουπίδια, μετά τα κλείσιμο της χωματερής του Κοτσιάτη, βρίσκεται στη διαφθορά στο Δημόσιο… Τόσο απλά και καθαρά. Ο άνθρωπος έχει ιδίαν γνώση και ήταν μάρτυρας τού πώς λειτουργούν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι, που έχουν την ευθύνη να ετοιμάζουν λύσεις και προτάσεις προς τους υπουργούς. Κι όλοι αυτοί, σύμφωνα με τη μαρτυρία, δεν άκουγαν ούτε τις διαμαρτυρίες, ούτε τις υποδείξεις, ούτε τις προτάσεις ουκ ολίγων εμπλεκομένων και επηρεαζόμενων ομάδων όταν αποφάσιζαν να προωθήσουν ως λύση για το κλείσιμο του Κοτσιάτη τη μεταφορά των μπαζών σε παλιά λατομεία που έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους… Τόλμησε και το είπε: Όλες οι προτάσεις που δεν υπηρετούσαν τις επιλογές δημόσιων λειτουργών μπλοκάρονταν από δημόσιους λειτουργούς.
Διερωτούμαι αν εκεί έξω ακούει κανείς αυτά που λέγονται, όχι για πρώτη φορά, από τον κ. Θεοπέμπτου. Αν ακούει κανείς από όλους εκείνους τους πολιτικούς προϊστάμενους που λαμβάνουν τις αποφάσεις… Έστω και τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι και βλέπουμε γύρω μας τους δήμους στους οποίους διαμένουμε, τους δήμους στους οποίους εργαζόμαστε να έχουν γεμίσει με μικρούς Κοτσιάτηδες… Όλα αυτά που συμβαίνουν έχουν ονόματα, ποιος όμως τολμά να σπάσει τα αποστήματα; Είναι τοις πάσι γνωστό ποιοι ευνοήθηκαν από την απόφαση για τη δημιουργία των «πράσινων σημείων» που μόνο πράσινα σημεία δεν είναι… μικροί σκουπιδότοποι είναι…
Γιατί άραγε δεν προβληματίζει τους πολιτικούς προϊστάμενους ότι οι αποφάσεις που λήφθηκαν ουσιαστικά δεν ευνοούσαν ούτε το κράτος, ούτε την κοινωνία, αλλά πολύ συγκεκριμένες ομάδες και επιχειρηματίες; Ο κ. Θεοπέμπτου υπέδειξε ότι στον τόπο μας αγνοούμε την επαναχρησιμοποίηση όταν σε άλλες χώρες αυτό είναι στοιχείο της κουλτούρας τους για την προστασία του περιβάλλοντος. Ομάδες εθελοντών ή και εταιρείες αναλαμβάνουν να συλλέγουν παλιά έπιπλα ή οικιακές συσκευές να τις συντηρούν και να τις διαθέτουν είτε σε όσους έχουν ανάγκη είτε προς πώληση έναντι χαμηλού κόστους. Η υπηρεσία αυτή είναι συνδεδεμένη με τους δήμους. Εδώ ό,τι γίνεται είναι με ιδιωτική πρωτοβουλία και εθελοντικά. Κάποιες οργανώσεις προσπαθούν και συλλέγουν παλιά έπιπλα τα οποία διοχετεύουν σε όσους έχουν ανάγκη… και έως εκεί. Οι δήμοι δεν έχουν καμιά συμβολή…
Όταν μια Πολιτεία αδυνατεί ή, για να κυριολεκτούμε, δεν έχει τη βούληση να διαχειριστεί το πρόβλημα των σκουπιδιών, μπορούμε να έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις για άλλα μείζονα ζητήματα που αφορούν ταύτη την επιβίωσή μας; Όλα αρχίζουν και τελειώνουν από την παιδεία μας, από την κουλτούρα μας… Κι εμείς εδώ είμαστε στον κόσμο μας. Γιατί περιμένουμε όλα να τα κάνουν οι άλλοι για εμάς. Περιμένουμε ακόμη να εφαρμοστεί από την Τοπική Αυτοδιοίκηση το πρόγραμμα “pay as you throw”, το οποίο εφαρμόστηκε πιλοτικά πριν από αρκετά χρόνια με επιτυχία από τον Δήμο Αγλαντζιάς… και η εύκολη απάντηση πάντα είναι ότι δεν έχουν προσωπικό, δεν έχουν χρήματα… Βούληση δεν έχουν και φαντασία να βρίσκουν λύσεις δυστυχώς.
