Για τους παλιούς βιολιστές γράφει ο Κυριάκος Ταπακούδης. 
Αξιόλογο μέρος της λαογραφίας μας αποτελούν οι παλιοί βιολιτζήδες οι οποίοι, χωρίς σπουδές, ήσαν εξαίρετοι μουσικοί. Με τη συμμετοχή τους στις χαρές και στις διασκεδάσεις του απλού καθημερινού λαού, διέδωσαν και διέσωσαν την κυπριακή μουσική και την ιστορία της, μαζί και τα διάφορα ήθη και έθιμά μας. Αποτέλεσαν τον κύριο φορέα διατήρησης της παραδοσιακής μουσικής μας, καθώς ως δημιουργοί και μεταδότες κράτησαν την κουλτούρα και το ύφος της μέχρι τις σημερινές μέρες. Ήσαν άνθρωποι με έμφυτα ταλέντα και κληρονομικές καταβολές, οι οποίοι υπήρχαν ελάχιστοι σε κάθε τόπο, έτσι που αποτελούσε η μουσική τους έργο ύψιστου καθήκοντος, το οποίο και επιτελούσαν με προθυμία γυρνώντας όλη την επαρχία από την οποία κατάγονταν, συνοδεύοντας όλες τις γαμήλιες τελετές καθώς ήταν πρώτιστο έθιμο αυτές να συνοδεύονται με τραγούδια και βιολιά.
Σήμερα δεν έχουν απομείνει παρά ελάχιστοι βιολιτζήδες και αυτοί εν αχρησία, καθώς τα νέα δεδομένα στην τέλεση γάμων έχουν διαφοροποιηθεί, έχουν εξευρωπαϊστεί. Πρέπει λοιπόν όλοι αυτοί αλλά και οι προηγούμενοι να μνημονεύονται ώστε να μένουν ως αναφορά για το παρόν και το μέλλον.
Η κοινότητα της Χλώρακας ευτύχησε να έχει μερικούς σπουδαίους επαγγελματίες βιολάρηδες που άφησαν εποχή. Γυρνώντας στα πανηγύρια και σε γάμους στα περίχωρα, αλλά και σε άλλες επαρχίες που τους καλούσαν, απέκτησαν μεγάλη φήμη και ακόμα μέχρι τις σημερινές μέρες, αν και έχουν παρέλθει πολλά χρόνια από τον θάνατό τους, πολλοί τους ενθυμούνται και τους συναφέρνουν. Με σειρά γεννήσεως ήσαν οι Αντωνής Αχιλλέως Βλόκκος που γεννήθηκε το 1905, ο Χαμπής Βασιλούης το 1930, ο Παναής Παναή το 1935 και ο Νικόλας Βλόκκος, υιός του πρώτου, ο οποίος σήμερα σε μεγάλη ηλικία, πλέον, έχει σταματήσει να εργάζεται την όμορφη τέχνη της μουσικής την οποίαν κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του πραγματικώς έχει προαγάγει σε ύψιστο βαθμό. Ήταν όλοι άνθρωποι απλοϊκοί, μεροκαματιάρηδες, που για να ζήσουν τις οικογένειές τους έκαναν και διάφορες άλλες δουλειές. Είχαν όμως εντός τους έμφυτο το μεγάλο ταλέντο της μουσικής που τους έκανε ξεχωριστούς και φημισμένους στην κοινωνία.
Ταξίδευαν συχνά προσκεκλημένοι σε γάμους, πανηγύρια και κάθε λογής συνάξεις της εποχής σε όλη την Κύπρο, σε τούρκικα ή μιχτά χωριά όπου συναπαντιόνταν με Τουρκοκύπριους οργανοπαίχτες, και επηρεασμένοι από ανατολίτικους ρυθμούς έσμιγαν τους πατροπαράδοτους με τους ξενόφερτους ρυθμούς, ομορφαίνοντας και εμπλουτίζοντας τοιουτοτρόπως την απόδοση της μουσικής τους και δίνοντάς της ένα διαφορετικό ηχόχρωμα· έτσι ως πρωτεργάτες καθιέρωσαν την κυπριακή μουσική στη σημερινή της μορφή. Τον πρώτον εξ αυτών, τον Αντωνή Αχιλλέως Βλόκκον, αναφέρει σε βιβλία του ο γνωστός λαογράφος, τραγουδιστής και ιεροψάλτης Θεόδουλος Καλλίνικος. Σε βιβλίο του δημοσιεύει παρτιτούρες του Χλωρακιώτη βιολάρη σε βυζαντινούς και ευρωπαϊκούς φθόγγους που γράφτηκαν το 1935, τραγούδια σπουδαία όπως «Τα μμάθκια τα γιαλλούρικα» και τον «Συρτόν Παφίτικον», τραγούδια τα οποία διά αυτού του τρόπου διεσώθησαν και μένουν έως σήμερα στην κυπριακή μουσικολογία.