Το θετικό σε αυτή την θλιβερή ιστορία με το βίντεο ακατάλληλου περιεχομένου και τις δυο πρωταγωνίστριες που έδωσαν άλλη διάσταση σε αυτό που ξέραμε ως γλώσσα του πεζοδρομίου, είναι η αντίδραση της κυπριακής κοινωνίας. Αποδείχτηκε σε μεγάλο βαθμό πως η πλειοψηφία της κοινωνίας μας δεν ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές. Όχι ειδικά επειδή εκδηλώθηκε εναντίον ξένης γυναίκας, αλλά εναντίον οποιουδήποτε. Μας έκαναν μόνο εντύπωση όσοι προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την επίθεση προβάλλοντας άσχετα στοιχεία για να εκθέσουν το θύμα. Είτε διότι είναι μια Ρωσίδα που πάει στα κατεχόμενα, λες και οι «δικοί μας» που πάνε έχουν άλλη υπόσταση, είτε με υπονοούμενα του στιλ «περιμένετε να δείτε ότι κάτι κρύβει η Ρωσίδα και θα εκπλαγείτε». Και όσοι θέλησαν να υποβαθμίσουν το γεγονός επαναλαμβάνοντας ότι τέτοια περιστατικά συμβαίνουν παντού στον κόσμο, και είναι μεμονωμένο που δεν αντιπροσωπεύει την κοινωνία μας, ή και ότι έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα, όπως την εισβολή των γεωτρύπανων, και δεν πρέπει να ασχολούμαστε με αυτό το επεισόδιο και να του δίνουμε οι δημοσιογράφοι και οι πολίτες τόση σημασία.
Ασφαλώς και δεν αντιπροσωπεύει την κοινωνία μας η συμπεριφορά και η γλώσσα δυο γυναικών. Ασφαλώς και είναι μεμονωμένο περιστατικό, αλλοίμονο να μην ήταν. Διερωτώμαι, όμως, πότε πρέπει να δείξει μια κοινωνία την αντίδραση της. Να περιμένει να γενικευτεί το κακό; Διότι όταν αντί να το καταδικάσεις τονίζεις άλλα ζητήματα, όπως το μεμονωμένο ή το ότι συμβαίνουν κι αλλού, δείχνεις να το αποδέχεσαι ως κάτι δικαιολογημένο. Δεν υπάρχει, όμως, καμία απολύτως δικαιολογία. Υπάρχει εξήγηση, ίσως, κοινωνιολογική, αλλά όχι δικαιολογία. Όπως δεν υπάρχει δικαιολογία και όταν ξαφνικά βρισκόμαστε ενώπιον ενός κατά συρροή δολοφόνου. Μήπως, δεν ήταν μεμονωμένο γεγονός οι φόνοι του λεγόμενου Ορέστη; Δεν είχαμε ποτέ προηγουμένως τέτοια φονικά. Δεν έπρεπε να ασχοληθούμε τόσο πολύ, διότι είναι μοναδική περίπτωση και, στο κάτω – κάτω, συμβαίνουν κι αλλού κατά συρροή δολοφονίες; Η σφαγή ενός αθώου ζευγαριού στο Στρόβολο από έναν διαρρήκτη, δεν ήταν μοναδικό γεγονός; Η απαγωγή δυο παιδιών από το δημοτικό σχολείο; Όλα μεμονωμένα είναι και αν δεν ήταν θα ζούσαμε σε μια ζούγκλα. Αλλά, θα γίνουμε ζούγκλα αν δείχνουμε την ελάχιστη ανοχή. Γι΄ αυτό και επισημαίνω το θετικό της ιστορίας, την τεράστια αντίδραση από την κοινωνία, που καταδίκασε τις δυο γυναίκες. Το υγιές κομμάτι, ευτυχώς, είναι ακόμα πολύ ισχυρότερο. Και δεν πρέπει να αφήσει το γεγονός να ξεχαστεί, πρέπει να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη για να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή. Διότι, ακόμα κι όσοι αποδίδουν την αντίδραση των δυο γυναικών στα νεύρα τους, θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν όταν είδαν την μία από τις δυο να βγαίνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να γράφει ότι η Ρωσίδα της ζήτησε €100 για να μην μιλήσει και γι΄ αυτό έχασε τη ψυχραιμία της. Επί δέκα λεπτά την έβριζε με όσα μπορούσε να κατεβάσει ο βόθρος που βγήκε από το στόμα της και δεν είπε λέξη για λεφτά, αλλά την επόμενη μέρα μετά προφανώς από συμβουλή δικηγόρου (επαγγελματία ή αυτόκλητου) προσπάθησε να παρουσιαστεί και ως θύμα εκβιασμού. Είχε απόλυτη συνείδηση για το τι έκανε. Ας έχουμε κι εμείς συνείδηση για το πόσο τραυματίζουν την κοινωνία μας τα μεμονωμένα επεισόδια, να μην τα δικαιολογούμε.

Υ.Γ. Όταν μερικοί ανόητοι ρίχνουν πέτρες σε αυτοκίνητα Τουρκοκυπρίων χαρακτηρίζουν όλη την κοινωνία μας; Ούτε κατά διάνοια. Έλα, όμως, που ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών αναφέρει το γεγονός στις εκθέσεις του κι ενημερώνει το Συμβούλιο Ασφαλείας σαν να και όλοι οι Ελληνοκύπριοι κυκλοφορούμε με μια σακούλα πέτρες για να τις ρίχνουμε στα τουρκοκυπριακά αυτοκίνητα. Συνήθως, οι ρετσινιές μιας κοινωνίας, προέρχονται από τα άσχημα γεγονότα. Εδώ, κοτζάμ πραξικόπημα που έκαναν λίγοι το φορτώνουν σε όλη την ελληνοκυπριακή κοινότητα. Κάνατε πραξικόπημα, μας λένε, και πρέπει να πληρώσετε τις συνέπειες (την κατοχή). Τόσοι άλλοι, που αντέδρασαν στο πραξικόπημα, τόσοι που σκοτώθηκαν για να αντισταθούν δεν φαίνονται πουθενά στην εξίσωση.