Η «αντιμαχία» της προηγούμενης Πέμπτης ήταν απλώς μια γεύση του τι θα παρακολουθήσουμε μέχρι τον Φεβρουάριο. Το ΡΙΚ έχρισε ήδη τρεις «βασικούς υποψήφιους», με γνώμονα τα κόμματα που τους υποστηρίζουν, και το ριάλιτι άρχισε. Χριστοδουλίδης, Αβέρωφ και Μαυρογιάννης φαίνεται να έχουν σκοπό να συζητούν στη βάση ζητημάτων που δεν απασχολούν τον τόπο και με πίστη στο περιτύλιγμα που προβάλλουν στον λαό. Έχουν σκοπό και τους βολεύει (άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο) να συζητούν και να εξαντλούν δίωρες συζητήσεις για διασκέψεις που μπήκαν ήδη στα συρτάρια ή για υποθετικές σκέψεις περί προσανατολισμού της χώρας. Έχουν σκοπό να συζητούν αορίστως, σαν συμμαθητές σε ιδιωτικό που τσακώθηκαν στην πορεία και χωρίζουν τα χωράφια τους.
Προφανώς, η αντιμαχία δεν ήταν αντιμαχία αλλά ένα κεφάλαιο μιας σαπουνόπερας που κουρδίζει ο ίδιος ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Ήταν μια ένδειξη του τι θα ακολουθήσει το φθινόπωρο από τρεις υποψήφιους που αυτοπροτείνονται ως «βασικοί» και ετοιμάζονται να προωθήσουν ιδέες (αν έχουν) που μεγαλώνουν τον φαύλο κύκλο της παρακμής και του τίποτα. Ήταν μια κοκορομαχία, με τη μεταφορική έννοια του όρου, που δεν προσέφερε απολύτως τίποτα στους πολίτες που δεν αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία ως παιχνίδι εντυπώσεων ή ποδοσφαιρικό αγώνα –αυτοί δεν περίμεναν το ντιμπέιτ για να πειστούν ή να αλλάξουν άποψη. Ήταν ένα βλαβερό «nightshow», όσο κι αν προσπάθησε ο Ανδρέας Κημήτρης να θέσει ερωτήματα για να καταλάβουμε τι μας γίνεται. Παρά την προσπάθεια, είχε απέναντί του ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονταν για τους τηλεθεατές παρά μόνο για την εικόνα τους.
Δυστυχώς, κανείς από τους τρεις δεν προσπάθησε να προτάξει ένα όραμα για τον τόπο, δεν έχουν κιόλας. Προτίμησαν να αναλωθούν σε μια κουτσομπολίστικη κουβέντα και να πείσουν, μάλλον τους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ, πως είναι πιστοί στο (όποιο) δόγμα Αναστασιάδη. Και οι τρεις, με μεγαλοστομίες ή εκνευρισμούς, με εξυπνάδες ή σαρδάμ, έπεισαν πως την επομένη των προεδρικών εκλογών, θα συνεχίσουν την ίδια και απαράλλακτη πολιτική του κατευνασμού και των ΜΟΕ, των στημένων διαπραγματεύσεων, της εκδούλευσης και των συμβιβασμών, της ρατσιστικής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, ώσπου να υποχρεωθούν να κηρύξουν και επίσημα «χαμένες πατρίδες».
«Μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης». Γιατί, δυστυχώς, ο λαός επιλέγει (εδώ και δεκαετίες) μεσσία και όχι πρόεδρο, μοντέλο και όχι περιεχόμενο, νικητή σε ριάλιτι σόου και όχι κάποιον ή κάποιαν που έχει όραμα για τον τόπο, ένα όραμα που θα δημιουργήσει επιτέλους μια χώρα και όχι ένα κομματικό κράτος με οφίτσια και διαμοιρασμούς ημικρατικών και άλλων οργανισμών. Αποδεχτήκαμε κι εμείς ότι αυτοί είναι οι «βασικοί υποψήφιοι» και δεν έχουμε διάθεση για κάτι περισσότερο, μια συλλογική αντίδραση/απόφαση που θα αγχώσει όντως το κατεστημένο. Ψήνουμε σιταροπούλες και αναμένουμε την επόμενη «αντιμαχία» για να τσακωθούμε στο φέισμπουκ προς τιμήν του υποψηφίου μας. Ανακαλύπτουμε και πρωτοτυπίες στις φλυαρίες τους για να μην έχουμε τύψεις για τις επιλογές μας. Στο μεταξύ, απαντάμε με χαρά στις πολλές πολλές δημοσκοπήσεις: «Πώς τον θέλετε τον επόμενο Πρόεδρο;» – «Ψηλό, ξανθό, γαλανομμάτη, με σπίτι στα προάστια και εξοχικό στην Πάφο, στον Πρωταρά ή στη Μύκονο». Κι έχουμε ακόμα έξι μήνες. Τι βάσανο.
