Δεν είναι ούτε σχήμα λόγου, ούτε απλοί αριθμοί και μαθηματικές πράξεις. Ο πληθωρισμός και η ακρίβεια είναι η αβάστακτη δικτατορία της καθημερινότητας μας, όπως τη βιώνει σήμερα ο μέσος Κύπριος πολίτης. Είναι η βιωματική εμπειρία των οικονομιών εννοιών. Διότι στην τελική, ο καθένας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα μέσα από τις δικές τους εμπειρίες ζωής. Και οι μόνες εμπειρίες που έχουμε πλέον είναι η δυσβάστακτη καθημερινότητα μας. Τα «εγκεφαλικά» που καραδοκούν στο άκουσμα του ποσού σε κάθε γέμισμα του ρεζερβουάρ και στα «εμφράγματα» μπροστά από τα ταμεία των υπεραγορών. Ναι αυτή είναι πλέον η καθημερινότητα μας στην Κύπρο. Η ακρίβεια από την μια και η αγοραστική αδυναμία της τσέπης μας από την άλλη είναι πλέον ένα μόνιμο καθημερινό άγχος για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Και αυτό είναι που πρέπει να συνταράξει το σύστημα ολόκληρο. Διότι το πρόβλημα δεν αφορά μια ομάδα ατόμων μόνο και ούτε λύνεται με πολιτικές του «ΕΕΕ» και άλλου είδους επιδόματα. Αλλά το πιο εξοργιστικό είναι ότι πολλά από τα προβλήματα που εκτοξεύουν το κόστος ζωής στην Κύπρο σε δυσθεώρητα ύψη, είναι θέματα διαχρονικά. Τα οποία συζητήθηκαν και συζητούνται κατά διαστήματα ανάλογα και τα οποία όμως μπαίνουν μετά στα συρτάρια του κάθε κόμματος και της κάθε κυβέρνησης ώς την επόμενη φορά που μια αφορμή θα το οδηγήσει ξανά στην επικαιρότητα. Θα πρέπει όμως να αντιληφθούν όλοι πώς το πρόβλημα δεν λύνεται με το να μας υπενθυμίζει η Κυβέρνηση όταν απαντά στο ΑΚΕΛ ότι επί διακυβέρνησης του κόμματος της Αριστεράς είχαμε κοινωνικά παντοπωλεία. Ούτε ασφαλώς εξαντλεί το χρέος της η αντιπολίτευση με το να εκτοξεύει πυρά κατά της Κυβέρνησης για την ανυπαρξία μέτρων στήριξης των πολιτών έναντι της ακρίβειας,. Η ευθύνη για την προστασία των πολιτών βαραίνει όλους, όσοι αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα κοινά και έχουν αυτο-ταχθεί ως σωτήρες του δημόσιου βίου μας.
Και η ευθύνη βαραίνει όλους, όχι με τρόπο που τους απαλλάσσει ή μειώνει την εξατομικευμένη ευθύνη του καθενός, αλλά λόγω του ότι όλοι διαχρονικά πέρασαν από την εξουσία και είχαν και ανέλαβαν να έχουν στα χέρια τους τις τύχες τούτου του τόπου.
Πέραν όμως αυτού, η ακρίβεια είναι ακόμα πιο εξαντλητική και εξουθενωτική για τις τσέπες των καταναλωτών, διότι το κράτος είναι ανύπαρκτο και έχει αφήσει την κοινωνική πρόνοια να είναι στους ώμους της παραδοσιακής κυπριακής οικογένειας που οι παππούδες και γιαγιάδες έπρεπε και πρέπει (για όσους ακόμα μπορούν) να έχουν ρόλο νταντάς μέχρι να πεθάνουν. Όπως επίσης και διότι ο γονιός πρέπει να έχουν καθημερινώς ρόλο οδηγούν ταξί για να παίρνει και να φέρνει το παιδί του καθημερινά στο σχολείο σε δρόμους μαρτύριο εξαιτίας της κυκλοφοριακής κίνησης. Και κάπου εδώ, τα «εγκεφαλικά» από το γέμισμα του ρεζερβουάρ γίνονται ακόμα πιο απειλητικά διότι η ζωή και η καθημερινότητα στην νήσο Κύπρο είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο που χωρίς ιδιωτικό αυτοκίνητο δεν μπορείς να διακινηθείς αποτελεσματικά για τα απλά καθημερινά. Από το πήγαινε- έλα στη δουλειά μέχρι τις καθημερινές δουλειές που έχει κάποιος να διεκπεραιώσει. Διότι το σύστημα δημόσιων μεταφορών που έχουμε σήμερα- (και σίγουρα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα από ο, τι πριν μερικά χρόνια), δεν έχει φέρει το αποτέλεσμα που θα έπρεπε να φέρει. Το γιατί είναι ευθύνη του κράτους. Το ότι δεν λειτούργησε όμως, είναι ένα ακόμα επιβαρυντικό στοιχείο για την τσέπη μας. Όπως επίσης επιβαρυντικό στοιχείο είναι η παραπαιδεία και τα φροντιστήρια που έχουν να τρέχουν τα απογεύματα γονείς και παιδιά. Όπως επιβαρυντικό στοιχείο είναι οι αδυναμίες και ελλείψεις στο σύστημα Υγείας που αναγκάζουν ακόμα πολύ κόσμο να αγοράζει ιδιωτικά υπηρεσίες Υγείας ή να διατηρεί ιδιωτική ασφάλεια. (Ναι το ΓεΣΥ είναι τεράστιο κοινωνικό επίτευγμα αλλά υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος). Όπως επιβαρυντικό για την τσέπη των νοικοκυριών είναι και όλες οι ελλείψεις κοινωνικής φροντίδας που υπάρχουν και για παιδιά, ηλικιωμένους και άτομα που έχουν ιδιαίτερες ανάγκες.
Όπως επιβαρυντικό είναι ασφαλώς και η έλλειψη εργασιακής ασφάλειας και αδυναμίες διασφάλισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων που βιώνουν καθημερινώς ένας καθεστώς ανασφάλειας και εκβιαστικής μισθολογικής πίεσης.
Η φτώχεια μας δεν είναι μόνο στην τσέπη. Η φτώχεια μας, αντανακλάται σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου μας. Δυστυχώς όμως, βιώνεται και πληρώνεται ακριβά από την πλατιά μάζα του λαού που δεινοπαθεί σε αντίθεση με κάποιους που ζουν στη χλιδή…
