Ο κόσμος υποφέρει από μία αβάσταχτη καθημερινότητα, καθώς και από τον παραλογισμό που βιώνει την τελευταία τριετία, εξαιτίας της υγειονομικής κρίσης, που αγγίζει πολλαπλές πτυχές της ζωής του, ειδικότερα τη ψυχοσυναισθηματική.

Τραγικό σημείο των καιρών μας είναι η ανάδειξη της σκοτεινής πλευράς του ανθρώπου, που μετατρέπεται σε αρπακτικό, το οποίο λυμαίνεται το κοινωνικό σύνολο και αποκόπτεται από αυτό, θρεφόμενο από την καχεξία της κοινωνίας τη δεδομένη στιγμή. Η ιδέα του όλου υποχωρεί και δίνει τη θέση της στο αδηφάγο, τον ατομικισμό και την αλαζονεία. Στις πιο δύσκολες στιγμές, έχει αποδειχτεί ιστορικά πως ο άνθρωπος γίνεται αρπακτικό. Ξυπνούν μέσα του τα ζωώδη ένστικτα, όχι απλά και μόνο ως ανάγκη επιβίωσης αλλά και ως τρόπος πλουτισμού και προσωπικής ανέλιξης. Μέσα από τον θάνατο και τον πόνο των πολλών, οι λίγοι χτίζουν για το δικό τους «ΕΓΩ», πίνοντας ως σαρκοβόρα το αίμα από τις πληγές της κοινωνίας.

Ο κόσμος υποφέρει από την ακρίβεια, που του έχει τρυπήσει τις τσέπες και τον ξετσίπωτα ασύστολο τρόπο, που κάποιοι με τόση ευκολία βάζουν το χέρι τους στα πορτοφόλια του κόσμου και αρπάζουν τον μισθό του. Διότι περί αρπαγής πρόκειται. Έντεχνης μεν, καμουφλαρισμένης και αιτιολογημένης ποικιλοτρόπως και αναλόγως επικοινωνιακώς προσαρμοσμένης. Αλλά σε κάθε περίπτωση αρπαγής και ξεδιάντροπης ανοχής. Αυτό είναι το πιο τραγικό. Ανοχής και ανικανότητας αντιμετώπισης του φαινομένου από το ίδιο το κράτος ή ακόμα και επικρότησης φαινομένων αισχροκέρδειας. Διότι από τη μια είναι το ράλι των τιμών, δικαιολογημένων και αδικαιολόγητων, ως επακόλουθο και όλου αυτού του παραλογισμού που βιώνουμε με την κρίση της πανδημίας, είναι όμως και η κρίση των μισθών. Ναι, και εδώ έχει ευθύνη το κράτος και η ευθύνη του δεν ξεκινά και δεν τελειώνει σε αυτή τη φάση που ούτως ή άλλως έχει και τις αντικειμενικές δυσκολίες της. Η βαρύτατη ευθύνη του κράτους, κυβέρνησης και κομμάτων, έχει να κάνει με το γεγονός ότι άφησε ανοχύρωτους και έρμαιο των αφεντικών και των ιδιωτικών συμφερόντων τούς εργαζόμενους. Η απορρύθμιση του καθεστώτος εργασίας πληρώνεται σήμερα πολύ βαριά. Πάρα πολύ βαριά, διότι ο εργάτης και ο υπάλληλος δεν έχει τη δύναμη να σηκώσει κεφάλι και να φωνάξει απαιτώντας τέρμα στην εκμετάλλευσή του.

Ο κόσμος υποφέρει και για την ξεφτίλα της ανεπάρκειας ενός συστήματος Υγείας που κυβερνώντες και κομματάρχες προσπαθούν να μας μοσχοπουλήσουν ως μεγάλο μεταρρυθμιστικό ευεργέτημα. Ε, ναι, φτιάξατε ένα σύστημα Υγείας, για το οποίο ο κόσμος θέλετε να σας ευγνωμονεί, μεταφέροντας όλα τα προβλήματα των άλλοτε δημόσιων νοσηλευτηρίων στον ιδιωτικό τομέα. Και όχι μόνο αυτό, διατηρήσατε την ίδια θανατηφόρα δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία στα νοσοκομεία. Ναι, πεθαίνει κόσμος εξαιτίας της ανεπάρκειας αυτής και της αναλγησίας, με την οποία αντιμετωπίζεται ο ασθενής. Δεν ταλαιπωρείται απλά ο κόσμος. Πεθαίνει. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την πανδημία και το φόρτωμα ή όχι του συστήματος. Έχει να κάνει με την αδυναμία και τις παθογένειες του συστήματος, αλλά και με την έλλειψη μηχανισμών ελέγχου για τον κάθε απατεωνίσκο που είδε την άσκηση ιατρικής με όρους μπακαλίστικης λογιστικής. 

Ο κόσμος υποφέρει, διότι η κρίση αυτή δεν είναι απλά υγειονομική. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο στο αν στέκει στις ουρές για έλεγχο, ούτε αν ζει με έναν διαρκή φόβο. Ζούμε την πτώχευση ενός συστήματος, που δείχνει αδύνατο να αντιμετωπίσει, με την πρόοδο που έχει επιτύχει και τα επιστημονικά επιτεύγματα για τα οποία καυχιέται, μια κρίση σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας. Οι προεκτάσεις της πανδημίας είναι πολυεπίπεδες. Είναι οικονομικές, είναι κοινωνικές, είναι θεσμικές, είναι ψυχολογικές, είναι όμως και διαπροσωπικές. Η κρίση αυτή παρενέβη βίαια στις ανθρώπινες σχέσεις αποδομώντας βασικές έννοιες που συνθέτουν μία κοινωνία.

Αυτή είναι η καθημερινότητα των ανθρώπων και αυτή την κατάσταση πραγμάτων πρέπει να έχουν υπόψη τους όλοι οι φερέλπιδες σωτήρες στην πορεία προς την κάλπη. Διότι οι πολιτικοί και τα κόμματα δεν βιώνουν την απαξίωση και την αποστροφή στο πρόσωπο των πολιτών, επειδή οι τελευταίοι είναι αδιάφοροι, αλλά επειδή ο κόσμος βλέπει το ξεγύμνωμα της πολιτικής και των ανθρώπων, που θέλουν να δρουν εντός αυτής, ως μέσο προσωπικής και κοινωνικής ανέλιξης και όχι ως μία διαρκή πάλη εξυπηρέτησης του κοινού καλού…

Η πορεία προς την κάλπη ξεκινά από τη μάχη για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Όχι των συνθημάτων, αλλά της πράξης, της σύγκρουσης και του αποτελέσματος.