Στα πρώτα χρόνια που ανέλαβε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης ως Γενικός Ελεγκτής κι έτριξε τα δόντια, τον παρουσίαζαν ως τρομοκράτη. Έρχονταν κοντά μας ακόμα και υπουργοί και μας έλεγαν ότι πρέπει να τον περιορίσουμε λίγο, διότι υπάρχει πρόβλημα στην κρατική μηχανή. Παγώνουν τα πάντα από τον φόβο του Οδυσσέα, δεν δουλεύουν οι κυβερνητικοί μήπως και κάνουν κανένα λάθος και τους πιάσει το πόδι τους.
Ήταν ένας τρόπος να τον απαξιώσουν και να τον φθείρουν. Ότι, τάχα, επειδή είναι άτεγκτος και δεν ακούει κανέναν και εφαρμόζει κατά γράμμα τις νομοθεσίες, έχει δημιουργήσει ένα καθεστώς τρόμου, που επηρεάζει την ομαλή λειτουργία του κράτους. Αν είναι δυνατό να ακούει ένας λογικός άνθρωπος τέτοιο παραμύθι και να μην το εκλαμβάνει για ανέκδοτο.
Διότι, ουδείς δημόσιος λειτουργός ή αξιωματούχος έχει να ανησυχήσει για τίποτα από τον οποιονδήποτε έλεγχο αν κάνει τη δουλειά του και δεν κάνει απατεωνιές. Το ζήτημα, λοιπόν, ήταν πάντα να υπάρχει το περιθώριο και για απατεωνιές και για ευθυνοφοβία χωρίς συνέπειες.
Τον είχαμε ρωτήσει και τον ίδιο τότε στο πλαίσιο συνέντευξης. «Η αλήθεια είναι ότι τα περί τρομοκρατίας των δημοσίων υπαλλήλων μου ακούγονται αστεία», είπε. «Στην Κύπρο της ατιμωρησίας και της παντελούς έλλειψης λογοδοσίας, θεωρούν κάποιοι ότι φθάσαμε στο επιθυμητό επίπεδο λογοδοσίας, το ξεπεράσαμε και πήγαμε στο άλλο άκρο; Αυτές είναι επικίνδυνες απόψεις που το μόνο που κάνουν είναι να υπονομεύουν την προσπάθεια να υπάρξει τέρμα στη διαχρονική ατιμωρησία» (Φιλελεύθερος – 13/9/15).
Είναι όλα θέμα νοοτροπίας. Ακόμα και η διαφθορά. Και είναι θέμα αποφασιστικότητας και από όσους κατέχουν θέσεις για να βάλουν το λιθαράκι τους να αλλάξουν τα πράματα. Ακούστηκαν πολλά χτες, που ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφοράς. Παχιά λόγια. Αλλά, αυτό που έχει πρακτική αξία είναι ότι η Βουλή, όλα τα κόμματα, παραλίγο να ψηφίσουν το νομοσχέδιο το οποίο προνοεί και τη σύσταση της Ανεξάρτητης Αρχής κατά της Διαφθοράς, αλλά έμεινε στο παραλίγο. Το έστειλαν κι αυτό μετά από τις γιορτές. Έλεγαν κάμποσες εξηγήσεις οι βουλευτές για την αναβολή. Αλλά, η ουσία είναι ότι το συζήτησαν αρκετά και όφειλαν να ήταν έτοιμοι χτες να το ψηφίσουν. Όχι ότι αυτό θα αντιμετωπίσει τα φαινόμενα διαφθοράς, αλλά τουλάχιστον θα ήταν ένα μήνυμα και ένα βήμα για να αρχίσουν να αλλάζουν τα πράματα.
Αυτή η Ανεξάρτητη Αρχή κατά της Διαφθοράς, θα έχει την εξουσία να εξετάζει και να αξιολογεί πληροφορίες από πολίτες για πράξεις διαφθοράς, οι οποίοι θα ενθαρρύνονται –λέμε, τώρα– να προχωρήσουν σε καταγγελίες και θα προστατεύονται από άλλο νομοσχέδιο για την Προστασία Προσώπων και Μαρτύρων. Είναι ένα βήμα μόνο και ΔΕΝ έγινε και δεν έχουν καμιά σημασία οι δικαιολογίες. Αναβολή και στη μεταρρύθμιση της Δημόσιας Υπηρεσίας, που θα έβαζε και μια τάξη στην αξιολόγηση που θέλει «εξαίρετους» όλους τους κυβερνητικούς. Αναβολή και στη μεταρρύθμιση των δημαρχείων. Αναβολή (επ΄ αόριστον) και στη μεταρρύθμιση της Δικαιοσύνης…
Γι΄ αυτό λέω είναι θέμα νοοτροπίας, παιδείας, φιλοσοφίας. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία όσων κατέχουν εξουσία, από τον απλό δημόσιο υπάλληλο μέχρι τον πιο υψηλόβαθμο αξιωματούχο, που είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, καλύτερα να μην τιμούμε στην Κύπρο την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφοράς. Να την τιμούμε κάθε μέρα, όλο το χρόνο.
Επανέρχομαι, λοιπόν, στον Οδυσσέα. Κάποια στιγμή στη δημόσια ζωή εμφανίστηκε ο Οδυσσέας μαζί με τον Κώστα Κληρίδη στην Εισαγγελία κι έστειλαν στη φυλακή βοηθό Γενικού Εισαγγελέα, βουλευτή, δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους, πρόεδρο ημικρατικού οργανισμού, δικηγόρους, σιδεροκέφαλο κομματικό στέλεχος… Δεν χρειαζόταν να έχουμε Αρχή κατά της Διαφθοράς για να το κάνουν. Χρειαζόταν μόνο να ασκήσουν τίμια το καθήκον τους. Έδωσαν μια κάποια ελπίδα. Τι ακολούθησε, όμως; Πολιτικός ανελέητος πόλεμος κατά του Οδυσσέα για να μάθει να μην είναι άτεγκτος και ανοχή χωρίς συνεργασία μέχρι να πάρει σύνταξη ο Κώστας Κληρίδης.
Διότι, προτιμούν όλοι να συνεχίζεται η ατιμωρησία. Μπήκε στο DNA τους.
«Θα τολμήσω να πω ότι όποιος ήθελε να καταχραστεί τη θέση του, μπορούσε να το πράξει. Είχε και ευκαιρίες, και σχεδόν μια πλήρη διασφάλιση ατιμωρησίας», είπε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης σε μια ομιλία του το 2017. Συνεχίζουμε τα ίδια.
