Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974, οδός Βουκουρεστίου, Άγιος Δομέτιος. Τη ζωή των ανθρώπων διέκοψαν με βάναυσο τρόπο κάποιες εκρήξεις και αμέτρητοι πυροβολισμοί. Το καλοκαιριάτικο πρωινό, που ήταν ζεστό, έγινε απίστευτα καυτό… Οι καπνοί του τρόμου έκρυβαν τον ουρανό. Σ’ εκείνη τη συνηθισμένη γειτονιά, οι γυναίκες άρχισαν να τρέχουν στους δρόμους να μαζέψουν τα παιδιά τους. Οι πόρτες έκλειναν με δύναμη. Ο δυνατός ήχος αντανακλούσε το φόβο. Τα μικρά παιδιά δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Οι ήχοι, όμως, των πολυβόλων ολοένα και ακούγονταν πιο κοντά. Πιο καθαρά. Πιο φοβικά. Άρχισαν να ακούγονται κλάματα.

Η κατοικία στον αριθμό 24 ήταν διώροφη. Στο δεύτερο όροφο η κυρία Μαρίκα βρισκόταν στη βεράντα. Αψηφούσε τους πυροβολισμούς. Και τον τρόμο. Βλέπετε, είχε φύγει παιδάκι από τη Σμύρνη. Εκεί, όπου ο θάνατος κρατούσε από το χέρι τον τρόμο και κυνηγούσε ό,τι ελληνικό υπήρχε. Πολλά χρόνια μετά, έζησε ανάλογο τρομακτικό κλίμα στην Αλεξάνδρεια. Κάποιοι άλλοι κυνηγούσαν και πάλι ό,τι ελληνικό υπήρχε εκεί. Μπαρούτι σε όλη τη ζωή της…

Συνέχιζε στη βεράντα να ποτίζει τα λουλούδια της. Ο μικρός γιος της, όμως, άκουγε πια πολύ κοντά τους πυροβολισμούς. Τρομοκρατήθηκε. Έκλαιγε. Την τραβούσε να μπει στο σπίτι. Τον αγκάλιασε. Προσπάθησε να τον πείσει ότι δεν υπήρχε κίνδυνος. Ότι αυτοί που πυροβολούν δεν έχουν τίποτα με την ίδια. Ότι άλλοι είναι οι στόχοι τους. Έγινε πραξικόπημα, του είπε. Του εξήγησε ότι είναι κακό αλλά στόχος δεν είναι οι απλοί πολίτες.

Πού να καταλάβει μια σταλιά παιδάκι τι σήμαινε πραξικόπημα. Τα κλάματά του έγιναν πιο δυνατά. Τραβούσε τη μητέρα του από τη φούστα. «Μπες σπίτι», της έλεγε, «φοβάμαι, δεν θέλω να πάθεις κάτι». Στην επιμονή του μικρού, η Μαρίκα πείστηκε. Μπήκαν μέσα. Δεν πέρασαν ούτε 30 δευτερόλεπτα. Ένα φοβερό κροτάλισμα ακούστηκε. Αρκετές σφαίρες, που είχαν φύγει από την εγκληματική κάνη κάποιου καλάσνικοφ, γάζωσαν τον τοίχο της βεράντας. Τα σημάδια στον τοίχο αδιάψευστοι μάρτυρες τι θα συνέβαινε αν αργούσαν ακόμη λίγο.

Η Μαρίκα πάγωσε. Αγκάλιασε τον μικρό και κρύφτηκαν πίσω από ένα βαρύ έπιπλο. Έμειναν για ώρα εκεί. Μέχρι που οι τρομακτικοί ήχοι σταμάτησαν. Όταν βγήκαν, προσπάθησε να μιλήσει στο μικρό. Τι παράξενο. Δεν έκλαιγε. Ούτε και μιλούσε όμως. Απόλυτη σιωπή. Πανικός την κατέλαβε. Τον παρακαλούσε να μιλήσει. Μάταια… Είχε κλειστεί στον εαυτό του. Μόνο όταν είδε τη μητέρα του να κλαίει, ψέλισε, «αυτοί θα σε σκότωναν».

Πέρασαν αρκετά χρόνια. Ο μικρός μεγάλωσε. Είχε μάθει καλά τι σήμαινε πραξικόπημα, εθνική διχόνοια, κερκόπορτα. Τι σήμαινε αδέλφια να σκοτώνονται με αδέλφια. Τι σήμαινε εθνική καταστροφή… Ποτέ δεν ξέχασε εκείνο το μοιραίο κροτάλισμα. Tο κουβαλούσε στο μυαλό του. Είχε χαράξει τη ζωή του για πάντα. Ακόμη και τώρα, ώριμος πια, δεν το ξεχνά. Κάθε φορά που βλέπει τσακωμούς, έριδες, διχόνοια πολιτικών και φανατισμό απλών πολιτών, στο μυαλό του ασυναίσθητα επαναλαμβάνεται εκείνο το τρομακτικό κροτάλισμα. Ήταν αρκετό για να του μάθει από τα πρώτα του χρόνια, πόσο καταστροφικός είναι ο φανατισμός. Πόσο καταστροφική είναι η διχόνοια μεταξύ αδελφών. Ποιο όλεθρο μπορεί να φέρει. Εκείνο το κροτάλισμα του θανάτου, που στόχευε μια εντελώς αθώα γυναίκα, τη μάνα του, ήταν μια βαθιά χαραγή στην ψυχή του. Που δεν θα φύγει ποτέ.

Η ειρωνεία γι’ αυτόν, είναι ότι σήμερα ζει από κοντά όλες τις εξελίξεις σε αυτό το βασανισμένο νησί. Είναι υποχρεωμένος να βιώνει το φανατισμό και τις έριδες που συνεχίζουν να απειλούν τον τόπο. Όχι μόνο μεταξύ των πολιτικών αλλά και μεταξύ απλών πολιτών. Δεν μένουν στην έκφραση της διαφωνίας. Βρίζουν, απειλούν… Δεν απέχουν και πολύ από εκείνο το μαύρο πρωινό του Ιούλη… Μπορεί να μην κρατάνε όπλα, αλλά επιτρέπουν στο φανατισμό να προκαλεί μίσος. Η κερκόπορτα κάθε φορά, δείχνει έτοιμη να παραβιαστεί ξανά…

Όποιος βίωσε το τρομακτικό κροτάλισμα κάποιου εγκληματικού καλάσνικοφ ξέρει πια, τι σημαίνει δημοκρατία, διαφωνία, διάλογος, σεβασμός αντίθετης άποψης όταν δεν προσπαθεί αυταρχικά ή ύπουλα να επιβληθεί. Ξέρει τι σημαίνει φασισμός, εξαναγκασμός και καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 

Υ.Γ.: Πρόκειται για παλαιότερο άρθρο του γράφοντος. Δεν άντεξα στον πειρασμό. Όντας μαύρη επέτειος του πραξικοπήματος και αφού οι νοοτροπίες ελάχιστα έχουν αλλάξει. Αφιερωμένο σε όσους έχουν επιτεθεί στον γράφοντα τον τελευταίο καιρό, υβρίζοντας ή απειλώντας τον, επειδή διαφωνούν με τις απόψεις του αναφορικά με την πανδημία. Όσους μεταφράζουν την άρνησή του στον εξαναγκασμό με απάνθρωπες μεθόδους (όπως να πληρώνουν τεστ φτωχοί άνθρωποι για να μπορούν να πηγαίνουν στην εργασία τους) σε άρνηση των εμβολίων. Όσους διαγράφουν πολλά άρθρα με τα οποία υποδείκνυε στην Κυβέρνηση τη μέθοδο της πειθούς για να αυξηθούν οι εμβολιασμοί αντί της τρομοκρατίας που χρησιμοποιεί. Ας διαβάσουν πώς στις ΗΠΑ με διάλογο, ενημέρωση και μηδενική επιβολή, πέτυχαν (σύμφωνα με έρευνα του Kaiser Family Foundation που δημοσίευσε το CNN) 54% από εκείνους που είχαν αμφιβολίες, να κάνουν το εμβόλιο. Όσους διαγράφουν την κραυγή απόγνωσής του για τον καταστροφικό διχασμό που επήλθε. Όσους εγωιστικά αρνούνται να αντιληφθούν τι σημαίνει να πατάς έναν άνθρωπο στο λαιμό επειδή έχει φοβίες ή προβληματισμούς. Ας μάθουν λοιπόν όλοι, ότι όποιος ατύχησε να ανήκει στη γενιά που βίωσε το κροτάλισμα του φασισμού, δεν τα βάζει κάτω ποτέ. Δεν σταματά ποτέ να αντιτίθεται σε κάθε αντιδημοκρατική απόφαση. Ας μην προστρέξουν μερικοί να πουν ότι συγκρίνω ανόμοια θέματα. Η νοοτροπία του εξαναγκασμού είναι η ίδια σε όλα! Άλλο αρνητής των εμβολίων και άλλο αρνητής των εξαναγκασμών!