Δεν είναι όλα τέχνη, αυτό είναι βέβαιο. Δεν μπορεί, όποιος έχει ταλέντο στη ζωγραφική, να είναι στην ίδια κατηγορία με τον Τσαρούχη, τον Εγγονόπουλο, τον Κάσιαλο. Και η (όποια) τέχνη, όταν ακροβατεί στο σχοινί της ιδεολογικής εμμονής, δεν είναι τέχνη, είναι αποσπασματικοί τραμπουκισμοί, μεταφρασμένοι σε σχέδια. Δελτία Τύπου φασιστικών οργανώσεων, αποτυπωμένα σε… καμβά. Κομματοκρατούμενοι ρόγχοι πλαισιωμένοι με κάποια αόριστη τεχνοτροπία, σαν κακόγουστες αμερικανιές σε τοίχους ωραίων κτηρίων.

Το παραπάνω, όμως, δεν αναιρεί το δικαίωμα του καθενός στην ελευθερία της έκφρασης. Ούτε από τον συγκεκριμένο καθηγητή που μες στην τρικυμία της «πολιτικής ορθότητας», έμπλεξε την τέχνη με την εμμονή. Που χωρίς κάποια πνευματική διεργασία, αποφάσισε να ονομάσει «αντισυστημική τέχνη», σχέδια που εκφράζουν μια συγκεκριμένη πολιτική άποψη, εναντίον της Ιστορίας και της Ορθοδοξίας και όχι εναντίον του Γρίβα και του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου Β’. Κι ήταν απόλυτα λογικό να προκαλέσει όλα αυτά τα σχόλια, όπως ο ίδιος δήλωσε στον διαδικτυακό «Πολίτη». Δήλωσε δε πως ήταν και ένας από τους στόχους του, να προκαλέσει αντιδράσεις.

Προφανώς, δεν περίμενε κανείς ότι θα θαυμάσει ο λαός την «αντισυστημική τέχνη», σάματις και αποκαλύφθηκε ο νέος Θεοτοκόπουλος. Δεν περίμενε κανείς ότι θα καλυφθεί η ατμόσφαιρα με επιφωνήματα γιατί ένας σκύλος κατουρά στα πόδια του Αρχιεπισκόπου και αφοδεύει μπροστά από τον Γρίβα. Δεν περίμενε κανείς ότι θα κατεβούν οι παπάδες σε κάποια γκαλερί και χαϊδεύοντας το μούσι τους θα σχολιάσουν ότι πρόκειται για τον νέο Άντυ Γουόρχολ. Δεν περίμενε κανείς ότι θα θαύμαζαν όλοι τη φαεινή του ιδέα, να απεικονίσει τον Χριστό ως… Ομονοιάτη. Γουάου.

Το περίμεναν, όμως, διάφοροι, που ευχαρίστως θα έστελναν στο απόσπασμα τον δικό μας ΠΙΝ, τον Άριστο ή τον Βενιζέλο, αλλά προτάσσουν την καλλιτεχνική… αδεία του καθηγητή και το δικαίωμά του να εκφράζεται. Επί της ουσίας δε, όλοι αυτοί οι υποκριτές, που πασχίζουν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι προστατεύουν μια «αντισυστημική τέχνη» -ασχέτως αν εκφράζει λαϊκίστικα το διαχρονικό αφήγημα της διακομματικής εξουσίας- απλώς προστατεύουν την γκεμπελίστικη ιδεοληψία τους. Δεν έχουν, στην πραγματικότητα, κάποια ευαισθησία για τη δημοκρατία και την ανάγκη ενός καλλιτέχνη να εκφράζεται, αλλά υπό αυτό τον μανδύα καμαρώνουν πως κρατούν τα κλειδιά της αντισυμβατικότητας. Δεν προστατεύουν κάποια ελευθερία, άλλωστε κρύβουν έναν περίεργο πόθο να παραμείνουν σκλάβοι. Δεν προφυλάσσουν τον σεβασμό σε κάποια διαφορετικότητα, μα την κυριαρχία της δικής τους «πολιτικής ορθότητας» που έχει κι ο καλλιτέχνης και που συναντά κανείς στο Προεδρικό, στο ΑΚΕΛ, στον ΔΗΣΥ, στο Πανεπιστήμιο, στους Δήμους, στα Ηνωμένα Έθνη, στις Δεξαμενές Σκέψεις. Δεν έχουν έγνοια, λοιπόν, για την ελευθερία του όποιου καλλιτέχνη. Τους φτάνει να συμφωνεί μαζί τους. Μεσαίωνας.

*Φωτογραφία: Εικαστική αντισυστημική παρέμβαση στο Τζαμί «Τούζλα» της Λάρνακας, Ιούνιος 2020, αγνώστου καλλιτέχνη.