Από το υπουργείο Παιδείας επιδόθηκε, την Παρασκευή 09.04.2021, στον διευθυντή γυμνασίου και ζωγράφο Γιώργο Γαβριήλ επιστολή δια της οποίας καλείται να απαντήσει, «αν ως διευθυντής σχολείου μεριμνούσε για την πραγματοποίηση των εθνικών και θρησκευτικών εκδηλώσεων, των παρελάσεων, των εκκλησιασμών και των εξομολογήσεων μαθητών αλλά και την ανάγνωση των μηνυμάτων του υπουργού Παιδείας».
Να υπενθυμίσω ότι ο Γιώργος Γαβριήλ είναι ο ζωγράφος που δια του πινέλου του και των πινάκων του, που δημοσίευε στο διαδίκτυο και εξέθετε και σε γκαλερί, ασκούσε κριτική σε πολιτικές εξουσιών, όπως η Κυβέρνηση, η Εκκλησία και η Βουλή, πράγμα που εν μέσω των αιώνων είδε η ανθρωπότητα να γίνεται από καλλιτέχνες πολλών τεχνών και όχι μόνο εικαστικούς.
Επειδή όμως στις μέρες μας, στον σύγχρονο κόσμο, μόνο σε χώρες που κυβερνώνται από καθεστώτα (βλ. Τουρκία, Μιανμάρ, Κίνα, Β. Κορέα, Ρωσία) καταδιώκονται και διώκονται καλλιτέχνες, ως φαίνεται στη Λευκωσία οι κυβερνώντες ζήλεψαν «τη δόξα» του ισόβιου Πούτιν. Ο Βλαντιμίρ, θυμίζω, έδειξε τη σιδερένια πυγμή του, ρίχνοντας στις φυλακές τη φεμινιστική πανκ ροκ μπάντα Pussy Riot. Η μπάντα με συναυλίες κι εκδηλώσεις προασπίζονταν τη γυναικεία χειραφέτηση, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και ασκούσε δημόσια κριτική στον Ρώσο πρόεδρο. Οι κυρίες της Pussy Riot, έτυχαν όμως συμπαράστασης από πολλούς ομότεχνους τους διεθνώς, όπως οι Beaste Boys, οι Genesis, οι Red Hot Chili Peppers, οι Rise Against, ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ, η Κόρτνυ Λαβ, η Μαντόννα, η Μπιορκ, ο Μαρκ Νόπφλερ, η Γιόκο Όνο, η Πάτι Σμιθ, ο Στινγκ, ο Πιτ Τάουνσεντ κ.α.
Στη μακαρία αυτή νήσο αν και πέρασε μία και πλέον βδομάδα, από τότε που του επιδόθηκε η επιστολή Προδρόμου -που θυμίζει έργα και ημέρες Παττακού- δεν είδαμε την όποια δήλωση συμπαράστασης στον Γιώργο Γαβριήλ είτε από εκπαιδευτικούς είτε και από καλλιτέχνες. Πώς εξηγείται αυτό; Ο Μάνος Χατζιδάκις, το 1993, το εξηγεί ως εξής: «Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών».
Οι πολλοί, που στην Κύπρο εφαρμόζουν πιστά τη λαϊκή ρήση: «Απόν φορτώνει πόσσω σου τάνα του να φορτώσει»… Οι πολλοί, εκπαιδευτικοί και καλλιτέχνες στην προκειμένη, που αρνούνται να δουν ότι η επιστολή Προδρόμου συνιστά μπουνιά στο στομάχι τους από ένα καθεστώς που στον πανικό του, καθώς βουλιάζει, σε ένα βόθρο σκανδάλων διαφοράς, διαπλοκής και διασπάθισης του δημόσιου πλούτου, αντιδρά απολυταρχικά. Τόσο που στην μαύρη επέτειο των δύο χρόνων της «Κόκκινης λίμνης» στο Μιτσερό με τα εφτά τραγικά θύματα αλλοδαπών, βγήκε με προεκλογικό σύνθημα: «Για μένα μετρά να νιώθω ασφαλής στη χώρα μου».
Προφανώς επιχειρώντας να μαζέψει ψήφους από τη λίμνη της ακροδεξιάς που εξέθρεψε δια της παιδείας που καλλιεργεί και η οποία είναι ελεγμένη από το ΕΛΑΜ, που σαν τεράστιο κουνούπι πίνει αίμα από την κυβερνώσα παράταξη. Η οποία, ενόψει εκλογών άφησε να φανούν σύνδρομα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού στην πράξη με τα συρματοπλέγματα στο Αστρομερίτη και την εκστρατεία κατά των μεταναστών για τους οποίους παίρνει η κυβέρνηση καθόλου ευκαταφρόνητα κονδύλια από την Ε.Ε.
Και είναι άξιο απορίας αν η συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή αμφικτιονία, με την κοσμική παιδεία, συνάδει με την εν Κύπρω προωθούμενη εκπαίδευση, που έχει ως άξονα, «την πραγματοποίηση των εθνικών και θρησκευτικών εκδηλώσεων, των παρελάσεων, των εκκλησιασμών και των εξομολογήσεων μαθητών αλλά και την ανάγνωση των μηνυμάτων του υπουργού Παιδείας»; Δηλαδή μια Παιδεία σε πρότυπα μεσαιωνικά, όπου οι μαθητές σύρονται σε εξομολογητήρια και παρατάσσονται σε εκκλησιασμούς προς ικανοποίηση της Εκκλησίας κι ενός Αρχιεπισκόπου που στο πολύ πρόσφατο παρελθόν έφτασε στο έσχατο σημείο εξευτελισμού καλώντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να σταματήσουν και οι δύο να κλέβουν!
Κι επειδή η λαϊκή σοφία λέει επίσης ότι, «όσοι κάθονται σε γυάλινο σπίτι δεν πρέπει να ρίχνουν πέτρες», θα ρωτήσουμε επί τη ευκαιρία που σήμερα είμαστε στον αστερισμό του #metoo, τον υπουργό της Παιδείας κατά πόσον συνάδει με τη συμπεριφορά ανθρώπου με δημόσιο αξίωμα, ας πούμε βουλευτή, και μάλιστα μιας παράταξης που ομώνει στη θρησκεία και την οικογένεια, να παρενοχλεί οχυρωμένος πίσω από την ασυλία που του παρείχε το βουλευτιλίκι; Εκείνος ο τύπος, ο βουλευτής, καψούρης με μια κυρία, γινόταν χάι και κατέβαινε στη γειτονιά μας να εκδηλώσει τον έρωτα του. Έφτασε να ρίξει ογκώδη πέτρα και να κατεβάσει ολόκληρη την τζαμαρία του σπιτιού της κυρίας και να κάμει ζημιές στο αυτοκίνητο του συζύγου.
Πείτε μου κύριε υπουργέ της Παιδείας, μια τέτοια συμπεριφορά συνάδει με άνθρωπο διαπαιδαγωγημένο με ιδανικά όπως, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», τα οποία εμπέδωσε στη συνείδηση του έθνους η «εθνοσωτήρια εφταετία» Παπαδόπουλου-Παττακού; Ας μη λάβουμε υπόψιν ότι αυτοί μαζί με την ΕΟΚΑ Β’ άνοιξαν τις πόρτες στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο, διότι το θέμα μας είναι άλλο: συνάδει μια τέτοια συμπεριφορά σε άνθρωπο με δημόσιο αξίωμα;
Ο Χατζιδάκις σε εκείνο το άρθρο το περί φασισμού το 1993 κατέληγε: «Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους».
Φιλελεύθερα, 18.4.2021.
