Κάποιες φορές δεν είμαστε απλώς υπερβολικοί αλλά ξεπερνάμε τα όρια. Το ύψος των συνεισφορών εργαζομένων, εργοδοτών και Κράτους στο Ταμείο του ΓεΣΥ, εμποδίζει την προώθηση του σχετικού νομοσχεδίου στην Ολομέλεια της Βουλής για ψήφισή του σε νόμο. 

Με σθένος υποστηρίζουν κάποιοι ότι ο πλούσιος εργοδότης θα πρέπει να πληρώνει περισσότερα από τον φτωχό εργαζόμενο και στην προσπάθειά τους αυτή ξεχνούν ότι ανάλογα με τα ποσοστά των συνεισφορών θα καθοριστεί και το ύψος των συμπληρωμών, που οι δικαιούχοι, μεταξύ αυτών και οι εργαζόμενοι, θα καταβάλλουν για κάθε υπηρεσία που θα λαμβάνουν από το Σύστημα. 

Το πιο αστείο είναι ότι γίνονται συζητήσεις, κάποιοι ανεβάζουν και τον τόνο της φωνής τους διεκδικώντας τα δικαιώματα των εργαζομένων ή των εργοδοτών, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι στην πράξη μιλάμε για μερικά ευρώ διαφορά.  Μια απλή μαθηματική πράξη με βάση τα προτεινόμενα σενάρια το αποδεικνύει. Ένας εργαζόμενος με μηνιαίο μισθό €1.000, με ποσοστό 2.3% θα καταβάλλει κάθε μήνα €23 στο ταμείο του ΓεΣΥ και ο εργοδότης του με ποσοστό 2.93% θα καταβάλλει για λογαριασμό του άλλα €29.30. Αν το ποσοστό του εργαζόμενου είναι 2.55% τότε θα καταβάλλει κάθε μήνα €25.5 και ο εργοδότης του με ποσοστό 2.85% άλλα €28.5. Αν πάρουμε το σενάριο, που κάποιοι αφορίζουν και θέλει εργοδότη και εργαζόμενο να πληρώνουν ίση συνεισφορά 2.85%, τότε και οι δύο θα πληρώνουν από €28.5. Δηλαδή το πρόβλημά μας είναι αν ο εργαζόμενος θα εξασφαλίζει πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πληρώντας €23 ή €28.5. Σκοτωνόμαστε για πέντε ευρώ και παράλληλα ξεχνάμε ότι με το πρώτο σενάριο, δηλαδή, του 2.3% στον εργαζόμενο, οι δικαιούχος θα πληρώνει και €50 για κάθε βράδυ νοσηλείας του σε νοσοκομείο ενώ με 2.55% ή 2.85% δεν θα πληρώνει καθόλου. Οι αρχές και η ιδεολογία του καθενός στην πράξη δεν έχουν πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Ένας εργαζόμενος των €1.450 τον μήνα ο οποίος τώρα δεν είναι δικαιούχος δωρεάν περίθαλψης, δεν νομίζω να ασχολείται με το κατά πόσο θα πληρώνει €35 ή €40 τον μήνα όταν θα γνωρίζει ότι θα εξασφαλίζει τις υπηρεσίες τις οποίες σήμερα ακριβοπληρώνει στους ιδιώτες γιατρούς. 

Να θυμούνται κάποιοι, ότι όσοι παίρνουν €1.450 τον μήνα δεν είναι πλούσιοι και όταν χρειαστούν γιατρό πληρώνουν στην καλύτερη περίπτωση στο δημόσιο €26 ανά επίσκεψη και €50 στον ιδιωτικό τομέα.