ΑΠΟ εκείνη τη Μεγάλη Τετάρτη του 2004 ξέραμε πως θα έχουμε άλλη μια σύνδεση με την κάθε Μεγάλη Τετάρτη που θ’ ακολουθούσε, για να παραλληλίζουμε το θείο δράμα με τις δραματικές ώρες μας. Ως πάντα -ιδιαίτερα σε περιόδους δουλείας- για τον Ελληνισμό τα Θεία Πάθη συνδέονταν με τα δικά του Πάθη, και η Ανάσταση με την Απελευθέρωση.
Όπως και οι -πανομοιότυποι- ρόλοι, επαναλαμβανόμενοι: Οι κατακτητές, οι Πόντιοι Πιλάτοι, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, οι Ιούδες, οι (απ)αρνηθέντες μαθητές.
«Ότε οι ένδοξοι μαθηταί εν τω νιπτήρι του δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής φιλαργυρίαν νοσήσας, εσκοτίζετο».
Ως ακολούθησε το:
– Λάβετε, φάγετε!
η καταγγελία:
– Ένας από σάς θα με προδώσει.
Ο Ιούδας γυροφέρνει το βλέμμα -τάχα… αναζητώντας τον καταδότη- ο Πέτρος αγανακτεί.
– Κι εσύ θα μέ αρνηθείς. Τρεις φορές κιόλας, πριν ξημερώσει!
Διαχωρισμός, λοιπόν: Αχαριστία-εξαγορά-προδοσία. Ο Ιούδας απελθών απήγξατο.
Η -από πανικό και φόβο- άρνηση του Πέτρου. Αλλά: Μεταμεληθείς έκλαυσεν πικρώς!
Για μια στιγμή, την ώρα του Δείπνου, φάνηκε -περίπου- να είναι, με την καταγγελία του Δασκάλου, στην ίδια… μοίρα η προδοσία του Ιούδα και η άρνηση του Πέτρου. Βασική, ωστόσο, η διαφοροποίηση: Στην αιώνια καταισχύνη ο πρώτος, στην αγιοποίηση ο δεύτερος.
Ήδη, ο Ναζωραίος βαδίζει στον Γολγοθά, παντελώς μόνος στον ανήφορο.
Απόντες οι τόσοι ακόλουθοι της διδασκαλίας και των θαυμάτων. Συγχυσμένοι και απροστάτευτοι οι μαθητές.
Είναι η ώρα -στιγμιαία, ευτυχώς- που το Άδικο επικυριαρχεί.
Αλλά: Οι πανικόβλητοι -προς στιγμήν- μαθητές θ’ αναλάβουν -μονίμως- ως απόστολοι του αιώνιου μηνύματος: Το Φως υπερισχύει του Σκότους.