Βασιλική Θάνου, 69, Ελληνίδα δικαστικός, πρώην Υπηρεσιακή Πρωθυπουργός το 2015 μετά το δημοψήφισμα Τσίπρα και πριν από την επανεκλογή του, σύμβουλος κατόπιν του πρώην Πρωθυπουργού μόλις αφυπηρέτησε και σχεδόν αμέσως πρόεδρος της Επιτροπής Ανταγωνισμού, από την οποία αντικαθίσταται τώρα από την τωρινή Κυβέρνηση η οποία, θεωρώντας ότι τη βασική προϋπόθεση περί μη κομματικής εξάρτησης δεν την τηρούσε, ανακοίνωσε ότι διάδοχός της θα είναι ο κ. Ιωάννης Λιανός, καθηγητής Δικαίου Ανταγωνισμού και Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Και, υπό αυτόν, άλλα τρία πρόσωπα με εξαιρετικά πλούσιο βιογραφικό, αλλά και αποδεδειγμένη εμπειρία και καταξιωμένο έργο σε προηγούμενα πόστα.
Γιατί τα γράφω αυτά; Κυρίως για να υπογραμμίσω το εξής: Ο διάδοχος της κ. Θάνου, καθηγητής Λιανός, θα κριθεί και αυτός, όπως και όλοι. Όμως, επιτέλους ας δίνουμε και σημασία στα βιογραφικά. Κάποιοι θα πουν ότι δεν αρκούν μόνο αυτά. Είναι όμως απαραίτητα ως σημείο εκκίνησης. Κι όπως έλεγε η παλιά καλή διαφήμιση: Έκαστος στο είδος του. Κάποτε στην Ελλάδα, διορίστηκε πρόεδρος μιας κρατικής τράπεζας, της Γενικής, ένας άνθρωπος δεν είχε ιδέα από τραπεζικά. Στον Οργανισμό Τουρισμού έτυχε να έχουμε πρόσωπο που δεν γνώριζε ούτε Αγγλικά.
Πολ Μέισον, 59, Άγγλος δημοσιογράφος, τακτικός σχολιαστής σε τηλεόραση και ραδιόφωνο. Τα τελευταία χρόνια, επικρίνει έντονα το Brexit και τους υποστηρικτές του. Λέει ότι είναι έγκλημα εάν αφεθεί εκτός ΕΕ η Βρετανία. Και εκθειάζει τους ευρωπαϊκούς Θεσμούς. Κάτι που δεν έκανε το 2015, επί Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, όταν, ως ένθερμος υποστηρικτής του Βαρουφάκη, εκθείαζε την πολιτική της σύγκρουσης της χώρας με την ΕΕ. Κατά το περίφημο δε δημοψήφισμα του 2015, είχε χαρακτηρίσει γερμανοτσολιάδες όσους ψήφισαν υπέρ του σχεδίου εξόδου που πρότειναν οι εταίροι, και είχε ταχθεί υπέρ του «Όχι» που εάν εφαρμοζόταν, η Ελλάδα σήμερα θα ήταν εκτός ΕΕ. Ευτυχώς, τελικά, έκανε και αυτός τώρα την κωλοτούμπα του. Σε ελεύθερη αγγλική μετάφραση Ass-Somersault.
Απορίας άξιον…
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί σοκάρονται και συγκινούνται με τις φωτογραφίες και τα δημοσιεύματα για τις αγριότητες που συμβαίνουν εδώ και περίπου οκτώ χρόνια τώρα στη Συρία, ειδικά στο Χαλέπι και στη Χομς, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, όπου ο αριθμός των νεκρών σταμάτησε να αποτελεί είδηση. Είμαι και εγώ ένας από τους πολλούς που σοκάρονται και συγκινούνται. Και τώρα που καλόμαθα στο facebook, κάνω άπειρα share κειμένων και φωτογραφιών και κάπως έτσι έχω την ψευδαίσθηση ότι ξοφλάω. Δεν ξέρω, όμως, ποια είναι η επέκταση, η εξέλιξη αυτής της συγκίνησης, αυτού του σοκ. Το follow-up, όπως λέμε, καθώς όλοι πλέον δημοσιογραφούμε. Δεν προτείνω κάτι συγκεκριμένο, ούτε και ενθαρρύνω κανένα σε φιλανθρωπική κινητοποίηση. Εξερευνώ απλώς εάν κάτι μένει μέσα μας και πώς αυτό το κάτι θέλει και μπορεί ο καθένας να το επεξεργαστεί και να το πάει λίγο παραπέρα. Ο μακαρίτης ο Αντώνης ο Σαμαράκης μού έλεγε ότι «αρκεί και η ανησυχία». Πιο συγκεκριμένα, «να μην ησυχάζεις, κάτι θα βγει». Σκέφτομαι, λοιπόν, εάν και κατά πόσο οι εικόνες αυτές, κυρίως των μικρών παιδιών που έχουν ένα επιπρόσθετο συναισθηματικό βάρος, είναι ικανές να ενεργοποιήσουν μία διαδικασία εσωτερικής θεώρησης τέτοια στον καθέναν, που να δώσουν μεγαλύτερο και ισχυρότερο νόημα στην «αντίδραση» παρά ένα απλό μου like ή retweet; Τι λέτε;
Στη φωτογραφία ένα από τα πολλά παιδιά του πολέμου. Αυτό από την Υεμένη. Προσέξτε μόνο το βλέμμα του.
