Την επόμενη φορά που θα αναλύουμε με σοβαρό ύφος και γκρι κοστούμι «την απαξίωση των πολιτών στην πολιτική» και τα «πρωτοφανή ποσοστά της αποχής» ας φυλάξουμε κάπου στο μυαλό μας την παρωδία υπερπαραγωγή που ανέβηκε στο σανίδι της επικαιρότητας αυτές τις μέρες με το θέμα της Σάβιας Ορφανίδου. Το όνομα θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε, «ας μην στοχοποιούμε ανθρώπους, το θέμα είναι υπεράνω προσώπων» που είπε κι ο Άντρος Κυπριανού σε μια πρωτοφανή εκδήλωση ανωτερότητας που δεν χαρακτηρίζει τον τρόπο που αντι(πολιτεύεται) συνήθως το κόμμα του. O χειρισμός της υπόθεσης από τον Χάρη Γεωργιάδη και τον ΔΗΣΥ μπορεί να διεκδικήσει άνετα τη θέση του πάτου της πολιτικής. Ένας υπουργός στην προσπάθεια να υπερασπιστεί τις επιλογές του –στην προκειμένη περίπτωση της στήριξης δημοσίας υπαλλήλου η οποία είναι ανώτατο στέλεχος του ΔΗΣΥ– πρόταξε το ασύλληπτο επιχείρημα ότι ναι μεν έχουμε παρανομήσει «αλλά όλοι παρανομούν». Και αν δεν δείξετε την απαραίτητη ανοχή στη δική μου ατασθαλία θα βγάλω και τις δικές σας στη φόρα. Τις οποίες γνωρίζω αλλά τις καλύπτω γιατί ακολουθώ αυτό τον άγραφο «κώδικα τιμής» μεταξύ των «λερωμένων» του πολιτικού συστήματος. Ξέρω για σένα, ξέρεις για μένα, αλλά όσο ανέχεσαι, ανέχομαι. Σφαζόμαστε δημοσίως, γινόμαστε ρόμπα στους πολίτες και μετά… business as usual.
Ο υπουργός Οικονομικών και κατ’ επέκταση η κυβέρνηση διαθέτει επίσης λίστα δημοσίων υπαλλήλων που είναι ενεργά στελέχη κομμάτων. Παίρνει αυτή τη λίστα –ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων πολιτών– και τη δημοσιεύει. Επειδή τον έπιασε η πρεμούρα να κόψει τους δεσμούς της διαπλοκής και το αλισβερίσι του δημόσιου τομέα με το κομματικό σύστημα; Όχι βέβαια… Καθαρά εκδικητικά, επειδή πείραξαν κάποια δική του, αποφάσισε να ανταποδώσει στα ίσα. Έτσι γίνονται τα πράγματα σ’ αυτό τον τόπο. Με προσωπικά κίνητρα, με συναισθηματισμό, με παλληκαρισμούς και «έτσι είσαι; Θα σου δείξω εγώ». Και μετά, όταν ξεθυμάνει το θέμα και αποφορτιστούν συναισθηματικά οι πρωταγωνιστές επιστρέφουν στο κρυφτούλι: είναι αθέμιτο για τους δημοσίους υπαλλήλους να ενεργοποιούνται σε κόμματα αλλά δεν αγγίζουν ποτέ το γεγονός ότι αν δεν ανήκαν σε κόμμα δεν θα διορίζονταν εξ αρχής στο δημόσιο. Ούτε το γεγονός ότι τα κόμματα είναι το καύσιμο που κινεί το δημόσιο. Τις προαγωγές, τις προσλήψεις, τις μεταθέσεις. Ακόμη και το ποιος θα πάρει το γωνιακό γραφείο είναι κομματικό ζήτημα. Και στον επίλογο, μία ακόμη λίστα στη δημοσιότητα, άλλα 39 ονόματα στη σούμα των πολλών, ακόμη μια αψυχολόγητη ενέργεια της εξουσίας χωρίς τεκμηρίωση, απλά για να κάνει ένας υπουργός το κομμάτι του.
