Για να είναι στην ώρα της στο νοσοκομείο, ξεκίνησε από νωρίς το πρωί. Θα έπρεπε να πάρει δύο λεωφορεία. Άδικος όμως ο κόπος. Όταν έφθασε στο νοσοκομείο, την ειδοποίησαν ότι ο γιατρός απουσιάζει. «Θα σας βάλουμε άλλο ραντεβού» της είπε η κοπέλα στο τμήμα εγγραφής ασθενών. «Ελπίζω να μην περιμένω ξανά ακόμη δέκα μήνες» απάντησε η γυναίκα και έφυγε.  

Η ιστορία είναι μια από τις πολλές που συμβαίνουν στα νοσοκομεία μας εδώ και χρόνια, δεκαετίες καλύτερα. Το πρόβλημα είναι γνωστό, αλλά μέχρι τώρα κανένας από τους αρμοδίους δεν κατάφερε να βρει τη λύση που θα ανακουφίσει χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως μιας κάποιας ηλικίας. Βήματα βελτίωσης έγιναν πολλά, ας μην γκρινιάζουμε. Είναι όμως αλήθεια ότι ακόμη υπάρχουν πολλά που εκκρεμούν, τα οποία περισσότερο έχουν να κάνουν με την έλλειψη συντονισμού και τη νοοτροπία. Το να αρρωστήσει ένας γιατρός και να ακυρωθούν τα ραντεβού του είναι κάτι που συμβαίνει και στα καλύτερα νοσοκομεία του κόσμου. Όμως, το να μην αισθανθεί κανείς την ανάγκη να ειδοποιήσει τους ασθενείς για την ακύρωση της εξέτασής τους είναι δείγμα της νοοτροπίας η οποία καλλιεργήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, που θέλει τα δικαιώματα των πολιτών να τελειώνουν εκεί που αρχίζουν τα σχέδια υπηρεσίας και τα προνόμια κάποιων βολεμένων. 

«Το παναΰριν ετέλειωσε» φώναξε ο υπουργός Υγείας, αλλά δεν καταλάβαμε αν το είπε υπό μορφή προειδοποίησης ή απειλής. Το ακούσαμε ξανά από προκατόχους του, σε διάφορες άλλες περιπτώσεις: «Το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο», «Τέρμα η ανοχή», «Το πάρτι τέλειωσε» και πολλά άλλα, τα οποία κέρδισαν μια θέση στα πρωτοσέλιδα, αλλά τίποτε περισσότερο. Αδιαφορία ή ανευθυνότητα; Ευθυνοφοβία ή διαφθορά; Ό,τι και να ισχύει, σημασία έχει ότι ο πολίτης αντικρίζει με ολοένα και μεγαλύτερη δυσπιστία την πολιτεία της οποίας είναι μέλος και ασφαλώς βλέπει συνεχώς να εξαντλείται η εμπιστοσύνη με την οποία θα έπρεπε να περιβάλλει τους ανθρώπους εκείνους που αποφασίζουν για το μέλλον του. 

«Αρχίζουμε», «Τολμούμε», «Ξεκινάμε», «Αγωνιζόμαστε», «Μπορούμε», και πολλά άλλα συνθήματα θα συνοδεύουν την καθημερινότητά μας τους επόμενους μήνες, μέχρι την ημέρα της κρίσεως για την εξουσία. Το θέμα της υγείας θα έχει και πάλι μια θέση στην ατζέντα του προεκλογικού διαλόγου και οι υποψήφιοι πρόεδροι και οι εκπρόσωποί τους θα ερίζουν στα τηλεοπτικά πάνελ για το ποιος γνοιάζεται περισσότερο για τον πολίτη, ιδιαίτερα για τους ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας, που πρέπει να αλλάξουν δυο και τρία λεωφορεία για να πάνε στο νοσοκομείο για μια απλή εξέταση και για μερικά φάρμακα.  

Η πρόσφατη απόφαση του κακουργιοδικείου για το σκάνδαλο του αποχετευτικού της Πάφου είναι (ακόμη) μία μαύρη σελίδα στα κατάστιχα των κομμάτων ή των αντιπροσώπων αυτών, οι οποίοι καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη των πολιτών και για μια χούφτα ευρώ πούλησαν την ανθρώπινη τιμή, που υποτίθεται ότι τιμή δεν έχει. Αντί να παραδίδουν στους πολίτες μαθήματα αγωγής με ατάκες του τύπου «Η αποχή είναι υπεκφυγή», καλά θα κάνουν τα κόμματα να υλοποιήσουν το σύνθημα για αλλαγή και να γίνουν οι ίδιοι το παράδειγμα για όσα υπόσχονται. Ας αρχίσουν από τους δικούς τους, που είναι στη φυλακή για μίζες, και μετά ας αλλάξουν και τα υπόλοιπα. Ύστερα ας θέλουν και ΓεΣΥ, με τα λεφτά μας, εννοείται. Εκεί να δούμε μίζα που θα πέσει, ο Θεός να βάλει το χέρι του. 

ΥΓ: Ποιος να μας το ‘λεγε ότι τόσα χρόνια μετά, το σύνθημα της Πρωτομαγιάς θα ήταν για οκτάωρο και για το δικαίωμα της αργίας την Κυριακή;