Πώς τα καταφέρνουμε και από την αισιοδοξία πηδάμε με τη μία στην απογοήτευση, είναι πραγματικά άξιον απορίας. Η επεισοδιακή κάθοδος της Τζέιν Χολ Λουτ στην Κύπρο πήγε από το ζενίθ στο ναδίρ σε διάστημα ωρών. Πέμπτη βράδυ που γράφτηκε αυτό το κείμενο, εκκρεμούσε νέα συνάντηση της απεσταλμένης του ΓΓ το ΟΗΕ με τους ηγέτες. Και η ατμόσφαιρα στο δημόσιο προσκήνιο ήταν βαριά. Όπως και να καταλήξει, τελικά, η συνομολόγηση των περιβόητων όρων αναφοράς, οι πλευρές δεν πείθουν ότι έχουν τα κότσια ή θέλουν, να προχωρήσουν στ’ αλήθεια τα πράγματα. Ο Νίκος Αναστασιάδης, αποφεύγει, με όση μαεστρία μπορεί, ο θέμα με τους υδρογονάνθρακες και κομμένο το κοστούμι της πολιτικής ισότητας σε πενταμερή. Και ο Μουσταφά Ακιντζί, δείχνει να μην μπορεί να παλέψει τη στενοκεφαλιά της μητέρας πατρίδας.
Η λογική λέει ότι οι Κύπριοι ηγέτες, στις δυο μεριές της πράσινης γραμμής, έχουν συμφέρον να ξεκινήσει επιτέλους διαδικασία λύσης. Έστω και για το θεαθήναι. Συνομιλίες, άτυπες διασκέψεις για να κερδίσουν χρόνο. Ο κ. Αναστασιάδης θέλει συνομιλίες, συναντήσεις με τον Αντόνιο Γκουτέρες, ακόμα και ανεπίσημες συνάξεις σε θέρετρα, γιατί αισθάνθηκε ότι η παρατεταμένη αδράνεια πλήττει το προφίλ του, αλλά και της Δημοκρατίας, στα κέντρα αποφάσεων που μετράνε. Ελπίζει, επίσης, ότι η επιστροφή στο τραπέζι, ως από μηχανής θεός, θα ωθήσει πίσω σε τουρκικά νερά τα πλωτά γεωτρύπανα, που διατηρεί η Άγκυρα δυτικά και ανατολικά της Κύπρου. Ο κ. Ακιντζί επιθυμεί διακαώς να πάει σε «εκλογές» τον Απρίλιο, με διαπραγματεύσεις σε εξέλιξη. Οι δημοσκοπήσεις του λένε πως έτσι έχει μεγάλη πιθανότητα να κερδίσει.
Παρ’ όλα αυτά, το πηγαινέλα της κ. Λουτ τραβούσε χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το ρεπορτάζ, στα δικά μας μέρη, έλεγε ότι η Τουρκία πάτησε φρένο στον Τουρκοκύπριο ηγέτη, προκαλώντας ανατροπή. Μακάρι να την ξεπεράσουν και να προχωρήσουν. Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς, πάντως, τα όσα επαναλαμβάνουν δημόσια οι Τούρκοι, από τον Πρόεδρο και κάτω, καταλαβαίνει ότι θέλει κανείς κότσια, τόλμη, επιμέλεια και φαντασία για να τα βγάλει πέρα αξιοπρεπώς με τους γείτονες. Αρετές που δύσκολα απαντώνται, σε μεγάλα μεγέθη, στην πολιτική ηγεσία της Κύπρου. Ολόκληρης της Κύπρου.
Αυτή τη βδομάδα σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα και προσωπικότητες διακήρυξαν «Απόφαση Ειρήνης». Κοινό σημείο αναφοράς, η επιθυμία τους να ενημερώσουν τους πολίτες για τον τρόπο λειτουργίας και τα οφέλη μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Σαράντα δύο χρόνια από τη συμφωνία κορυφής Μακαρίου – Ντεντκάς. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ, σκέφθηκα. Τουλάχιστον, βρέθηκαν άνθρωποι να χειριστούν ένα ταμπού. Ανάμεσά τους οι Ιωάννης Κασουλίδης, Αλέκος Μαρκίδης, Αντρέας Χρίστου και Κίκης Καζαμίας. Εύχομαι να μη μείνουν στα καθιερωμένα. Σε κουραστική επανάληψη επιχειρημάτων που έχει βαρεθεί να ακούει ο κόσμος. Εύχομαι να σκεφθούν έξω από το κουτί, πολιτικά, χωρίς φόβο και νομικισμούς. Να διαμορφώσουν όραμα συνεννόησης των Κυπρίων, που να μπορεί να δυσκολέψει την απρόσκοπτη παρουσία της Τουρκίας στο νησί. Μεταξύ μας, δεν το πολυπιστεύω. Μου φαίνονται χειμέρια τα πράγματα. Το εύχομαι πάντως. Για να αποδείξουμε πως δεν προτιμάμε την αέναη, στείρα, διαπραγμάτευση. Και κάτι ακόμα. Αν και πάλι η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν καταφέρει να μπει μπροστά, να ενεργήσει για λύση, το κυπριακό, όπως το ξέρουμε και μας βολεύει, θα έχει τελειώσει. Στ’ αλήθεια αυτή τη φορά.
