Το βράδυ της Τρίτης, στην Αθήνα, παρευρέθηκα στην παρουσίαση του βιβλίου «Μύθοι και Αλήθειες για το Δημόσιο Χρέος, 2012-2017» του πρώην υπουργού και νυν βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου, που υπήρξε και υπουργός Οικονομικών σε μία από τις κρισιμότερες περιόδους της Ελλάδας, Ιούνιος 2011-Μάρτιος 2012 επί κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου. Ξεκίνησε την τοποθέτησή του με τη διαπίστωση ότι το δημόσιο χρέος, από βάρος του παρελθόντος, έχει τη δυνατότητα να καταστεί το κλειδί του μέλλοντος για τη χώρα. Και αναρωτώμενος «τι άραγε το παρεμποδίζει αυτό;», απάντησε:
«Γιατί το παρεμποδίζουν οι μεταμορφώσεις και οι αντιστάσεις του δημοσιονομικού εθνικολαϊκισμού. Αυτές πληρώνουμε πανάκριβα δυόμισι χρόνια τώρα και το κόστος αυξάνεται δυστυχώς γεωμετρικά. Ο εθνικολαϊκισμός έχει πολλές όψεις, η χειρότερη, αυτή που προκαλεί το μεγαλύτερο κόστος, είναι η δημοσιονομική. Ιστορικά, για να είμαι δίκαιος, θα έλεγα ότι η χειρότερη είναι αυτή που συνδέεται με την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας».
Επιστρέφοντας το βράδυ στο σπίτι, έριξα μια ματιά στην επικαιρότητα της μέρας και, με αφορμή τις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου και παραβάσεις του FIR Αθηνών, διάβασα αυτήν τη δήλωση του υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου, από την Κάρπαθο όπου παρέστη στο μνημόσυνο του σμηναγού Κώστα Ηλιάκη, ο οποίος σκοτώθηκε στις 23 Μαΐου 2006, όταν ενεπλάκη σε αερομαχία με τουρκικά πολεμικά και το αεροπλάνο του καταρρίφθηκε.
«Είναι σημαντικό να πούμε ότι την ώρα που η Ελλάδα τιμούσε έναν ήρωα, έναν νέο αξιωματικό που άφησε πίσω του μια οικογένεια, πέφτοντας υπέρ πίστεως και πατρίδος, την ίδια στιγμή η Τουρκία έδειξε τον πραγματικό της εαυτό. Παραβίασε τον εθνικό εναέριο χώρο, μη σεβόμενη ακόμα και αυτό που σέβονται οι πιο βάρβαροι στρατοί του κόσμου, τη μνήμη ενός ήρωα, ενός πολεμιστή, που έπεσε μαχόμενος και υπερασπιζόμενος την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.»
Τότε, κατάλαβα ακόμα καλύτερα αυτό που λίγες ώρες πριν ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε ονομάσει ως τη χειρότερη μορφή του εθνικολαϊκισμού. Δυστυχώς, στην τωρινή κυβέρνηση των Αθηνών (αλλά και σε προηγούμενες, παραδέχομαι), ο Καμμένος δεν είναι ο μόνος εκπρόσωπος αυτού του φαινομένου.
Εικονογράφηση στήλης: Σκίτσο του George Hobbs με τίτλο «Ο Δημαγωγός».
Χθες, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη. Φίλη μου δημοσιογράφος, που μένει εκεί, μετέφερε ότι από ραδιοφωνικούς παραγωγούς τοπικών μέσων που πρόσκεινται στον ΠΑΟΚ περιποιήθηκαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη με εκφράσεις όπως «καθυστερημένος Κούλης», (εκ του «Κυριακούλης»), «ματόγκας μπουλόκουλος» (επειδή τάχα πετάγονται τα μάτια του έξω, όπως λένε!), και άλλα πολύ χειρότερα. Δεν είναι το θέμα μου αυτό όμως – σχεδόν όλα τα οπαδικά ΜΜΕ ξεχειλίζουν από καφρίλα. Το ανησυχητικό στην Ελλάδα, που δεν προέκυψε σήμερα με το «φαινόμενο Ιβάν Σαββίδη», που είναι πρόεδρος του ΠΑΟΚ, περιστρέφεται γύρω από το ερώτημα της διαπλοκής επιχειρηματιών με το ποδόσφαιρο, τα μέσα ενημέρωσης και την πολιτική. Σκοπίμως τοποθετώ το ποδόσφαιρο στην κορυφή αυτού του σατανικού τριγώνου αφού αυτό, όπως βλέπουμε και στο περιστατικό που αφηγούμαι εδώ, κινητοποιεί μεγάλες μάζες ανθρώπων που, όταν έρθει η ώρα της κάλπης, μη νομίζετε ότι θα ψηφίσουν πολιτικά, για το καλό του τόπου.
Απάνθισμα αναρτήσεων φίλων μου στο facebook
«Έχω αηδιάσει με τη συναισθηματική διαχείριση της τρομοκρατίας από τις δυτικές κυβερνήσεις. Δεν τους ψηφίζουμε για να μας κάνουν τους ψυχολόγους, αλλά για να εφαρμόζουν τη νόμιμη βία που προβλέπει η δυτική δημοκρατία. Acta non verba.» – Ειρήνη Αγαπηδάκη, υποψήφια διδάκτωρ Ψυχολογίας και αρθρογράφος κοινωνικών και πολιτικών θεμάτων.
«Έχω μεγάλη ποικιλία στο βεστιάριό μου από γραβάτες ρόλων τσαρλατάνου, καιροσκόπου, απατεώνα, ψεύτη, δημαγωγού, ανερυθρίαστου πολιτικάντη, κ.λπ. Τις χαρίζω σε όποιον ενδιαφερόμενο.» – Γιάννης Βούρος, ηθοποιός και σεναριογράφος.
«Δεν είμαι ρομαντική, ούτε ηλίθια, ούτε κνίτισσα, αλλά ονειρεύτηκα ότι παντού, όπου ζουν κοντά ο ένας στον άλλο χριστιανοί και μουσουλμάνοι, άνοιγαν πόρτες, απλώνονταν χέρια και αγκαλιές, ο ένας κοίταζε τον άλλο στα μάτια για ώρα, και γινόταν ένα θαύμα, όλοι μαζί πήγαιναν στην κηδεία του μωρού με το ελληνικό όνομα στο Μάντσεστερ και ποτέ πια κανένας δεν σκότωνε τον άλλο για θρησκείες και μαλακίες. Γυρνάω στο βιβλίο μου, αυτό με έχει κάνει ευσυγκίνητη.» – Βένα Γεωργακοπούλου, δημοσιογράφος, πολιτιστικό ρεπορτάζ.
