Ποιος θυμάται άραγε πότε ήταν η τελευταία φορά που Κύπριος Πρόεδρος έγινε δεκτός από τον αντίστοιχο των ΗΠΑ; Σίγουρα ελάχιστοι θυμούνται. Πάντως ο Αναστασιάδης δεν είχε τέτοια συνάντηση, ούτε ο προκάτοχός του, ούτε ο Τάσσος. Η απροθυμία των Αμερικανών Προέδρων να συναντήσουν τον Κύπριο ομότιμό τους με τι έχει να κάνει; Μήπως σημαίνει ότι έπαψαν να μας αναγνωρίζουν ως ανεξάρτητο κράτος; Όχι βέβαια! Ευτυχώς όχι. Μας αναγνωρίζουν, έστω και με το 37% του εδάφους υπό κατοχή. Με κατέχουσα δύναμη την Τουρκία. Στρατηγικό εταίρο των ΗΠΑ, αλλά έμμεσα και δικό μας. Αφού οι ΗΠΑ είναι στρατηγικός εταίρος με την Τουρκία και εμείς με τις ΗΠΑ, άρα εμμέσως εμείς και η Τουρκία είμαστε στρατηγικοί εταίροι. Στη μεγάλη κοινή συμμαχία κατά των Ισλαμιστών αλλά και των Ρώσων, ανεξάρτητα αν και εμείς και οι εταίροι μας (ΗΠΑ, Τουρκία, Ευρωπαϊκή Ένωση) όλοι θέλουμε τα λεφτά των Ρώσων. Άλλο θέμα αυτό. Θέμα αρχής (!) που λένε. Τώρα αν μου πείτε, πώς διάολο είμαστε εταίροι με την Τουρκία η οποία κατέχει παράνομα και διά της βίας τα εδάφη μας, θα σας πω ότι αυτό είναι άλλο θέμα. Και αν θα μου πείτε πώς ο άλλος εταίρος μας, οι ΗΠΑ, το ανέχονται, θα σας πω έτερον εκάτερον. Γιατί απλούστατα εμείς δεν ξέρουμε να παίζουμε τον παπά. Ναι, τον παπά. Όποτε παίζουμε το γνωστό αυτό παίγνιον ποτέ δεν βρίσκουμε τον παπά, ενώ οι Τούρκοι καίτοι μωαμεθανοί πάντα τον βρίσκουν. Οπόταν και οι εταίροι μας Αμερικανοί δεν συναντούν στο ύψιστο επίπεδο τον δικό μας Πρόεδρο μπας και κακοφανεί στον ύψιστο… Αλλάχ, του οποίου οι πιστοί παίζουν καλό παπά! Απήλλαξαν λοιπόν εαυτούς από αυτόν τον πονοκέφαλο. Την ίδια ώρα βέβαια μας υποβαθμίζουν στην πράξη, κατά κάτι έστω, και συζητούν το δικό μας πρόβλημα, το πρόβλημά μας, με την Τουρκία αντί με το θύμα, την Κυπριακή Δημοκρατία δηλαδή, με τον θύτη και την Ελλάδα και φυσικά το Ηνωμένο Βασίλειο.

Άρα με τις εγγυήτριες δυνάμεις. Την ίδια ώρα κάποιοι μας πέρασαν την ιδέα του διαλόγου κυπριακής ιδιοκτησίας, την οποία τελικώς αποδεκτήκαμε μετά χαράς λόγω φόβου επιδιαιτησίας. Αποδεκτήκαμε, δηλαδή, ότι τάχα στον διάλογο αποφασίζουμε οι δύο κοινότητες, τρομάρα μας. Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο να δηλώνει ο Άιντα ότι ακολουθεί τις οδηγίες, τρόπος του λέγειν, των δύο ηγετών. Και η Τουρκία βεβαίως μένει εκτός του κάδρου. Ενεργεί και αυτή ως τρίτος που βοηθά τάχατες. Έστω και αν αυτή αποφασίζει, έστω και αν αυτή καθορίζει τις εξελίξεις ως κατέχουσα δύναμη. Επιπρόσθετα δε διεκδικεί την ΑΟΖ μας, απειλεί με στρατιωτικά μέτρα αν προχωρήσουμε σε γεωτρήσεις, έστω και αν ο κοινός μας στρατηγικός εταίρος (ΗΠΑ) λέει ότι δικαιούμαστε. Και ενώ, μεταξύ σοβαρού και αστείου, βρισκόμαστε σ’ αυτή τη δυσχερέστατη θέση όπου ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας χρόνια τώρα δεν γίνεται δεκτός από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, για να μην κακοφανιστούν η Τουρκία και οι Τ/κ, εμείς εδώ ξεκινήσαμε προεκλογική έναν χρόνο πριν τη μέρα τους. Με Κυπριακό αποτελματωμένο, τη διαδικασία να κρέμεται από μια κλωστή, την Τουρκία να αποκλείει ελληνικά νησιά αλλά και εμάς με συνεχείς αεροναυτικές ασκήσεις και άλλα τινά.

Το κάθε τι που λέει ένας πολιτικός ηγέτης είναι περίπου casus belli σχεδόν για όλους τους άλλους. Αδύνατη η όποια συνεννόηση. Αδρανής ο όποιος μηχανισμός διεθνοποίησης και διαφώτισης σε μια προσπάθεια προώθησης των θέσεών μας στα διεθνή κέντρα ισχύος, ώστε να σπάσει το αδιέξοδο στις συνομιλίες και να φτάσουμε σε λύση-απελευθέρωση.

Εγκλωβισμένοι βασικά να αποδείξουμε το δίκαιό μας ο ένας στον άλλο και να δικαιολογήσουμε τις όποιες ενέργειές μας του παρελθόντος αντί να τρέχουμε να αποδείξουμε το δίκαιό μας σε όλο τον κόσμο.

Σε λίγο θα μπούμε και στη διάθεση των καλοκαιρινών διακοπών, ψάχνοντας τα καλύτερα προσφερόμενα πακέτα εντός και εκτός Κύπρου, ξεχνώντας ότι κινδυνεύουμε να πάμε κυριολεκτικά πακέτο.

Έστω και την υστάτη, ας σοβαρευτούμε.