The tree of life

Ο Τζακ είναι ένα 11χρονο αγόρι που αντιμετωπίζει τη ζωή με θαυμασμό. Η εικόνα του για τη ζωή όμως σκοτεινιάζει, όταν βιώνει για πρώτη φορά γύρω του την αρρώστια, τον πόνο και το θάνατο. Η αναζήτηση της αλήθειας για τον κόσμο, αλλά και για τον εαυτό του, τον οδηγεί σε μονοπάτια που ποτέ δεν φανταζόταν. “Εν αρχή ην ο Λόγος. Γιατί, πατέρα;” ρωτάει ένα αγοράκι πάνω από ένα ξερό δέντρο στην τελευταία σκηνή της “Θυσίας”. Στο κύκνειο άσμα του Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι οι απαντήσεις ήταν ανοιχτές στο θεατή. Και να που τρεις δεκαετίες μετά, ο δαφνοστεφανωμένος στις Κάννες Τέρενς Μάλικ, έρχεται με το δικό του Δέντρο να δώσει τις απαντήσεις: “Να κάνετε το καλό. Να μου μιλάτε μέσα από τα δέντρα και τον ουρανό” διδάσκει, υιοθετώντας μια new age φιλοσοφία που συνοδεύεται από ακούσματα τύπου the best of classics. Η υπόθεσή της ταινίας φαντάζει σχεδόν απλοϊκή. Ένας πατέρας-τιμωρός με την φάτσα του Μπραντ Πιτ, οδηγεί το μεγαλύτερο του γιο στο αμάρτημα και την αυτοκαταστροφή και την υπόλοιπη οικογένεια στη μιζέρια. Τα παιδιά του είναι τα στρατιωτάκια του (το ένα από αυτά εξελίσσεται στον Σον Πεν) και θέλει να τα κοντρολάρει. Αλλά, η αιώνια δυσλειτουργική αμερικανική οικογένεια είναι το μισό κομμάτι της ταινίας. Το άλλο μισό θυμίζει ντοκιμαντέρ του National Geographic. Το κύτταρο γίνεται αμοιβάδα, εκείνη φυτό, δεινόσαυρος και (γιατί όχι;) άνθρωπος. Οι εντυπωσιακές εικόνες συνοδεύονται ενίοτε με πομπώδη voice-over. Κι όμως, είναι τα μικρά πράγματα που ξεχώρισα στην ταινία: Την αγγελική αγκαλιά της μάνας (η σχεδόν αρχετυπική Τζέσικα Τσάστεϊν) και το σκοτεινιασμένο βλέμμα του έφηβου Τζακ (ένας συγκλονιστικός πιτσιρικάς, ονόματι Χάντερ ΜακΚράκεν). Ο Μάλικ δεν έφτιαξε το αριστούργημα που περιμέναμε, γιατί χάθηκε στη μεγάλη εικόνα της ταινίας του. Την οποία, θα πρέπει να οπλιστείτε με ιώβειο υπομονή για να παρακολουθήσετε. Λ.Π.