Ο Α. Χατζηαντώνης γράφει για τις εκκαθαριστικές επιθέσεις, ανατολικά του Ευφράτη ποταμού, στα εδάφη που ζουν Κούρδοι, στη ΒΑ Συρία, του Ερντογάν.
Αποθρασύνθηκε τελείως ο νεο-σουλτάνος. Εξαπέλυσε εκκαθαριστικές επιθέσεις από αέρος και ξηράς, ανατολικά του Ευφράτη ποταμού, στα εδάφη που ζουν Κούρδοι, στη ΒΑ Συρία. Δήθεν για να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας στα τουρκο-συριακά σύνορα. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που επιδιώκει είναι να δημιουργήσει έναν σκουπιδότοπο, για να ξεφορτωθεί περί τα δύο εκατομμύρια Σύρους πρόσφυγες.
Όπως διαβάζουμε και στον Τύπο, το Κουρδιστάν, ως μη υπαρκτή κρατική οντότητα, αποτελεί ένα «νοητό» δημιούργημα, έκτασης περί τα 475.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Οριοθετείται ΒΑ της Συρίας, δυτικά του Ιράν και καλύπτει τα νοτιο-ανατολικά εδάφη της Τουρκίας. Με πληθυσμό γύρω στα 40 – 45 εκατομμύρια και ετοιμοπόλεμους μαχητές γύρω στις 60.000 άτομα, εδώ και χρόνια αποτελεί έναν «μπελά» στις χώρες που το περιβάλλουν.
Ο κουρδικός λαός πραγματικά, αξίζει τουλάχιστον, τον θαυμασμό μας. Σφαγιάζεται, αλλά αγωνίζεται. Δεν το βάζει κάτω. Καμιά σχέση με τον ενδημούντα στο νησί μας, μαλθακό τρόπο ζωής, τον Συβαριτισμό! Ένας ηρωικός λαός, αρχέγονος, με πολιτισμό χιλιετηρίδων, για πολλές δεκαετίες ψάχνει για πατρίδα. Η δυσάρεστη συγκυρία είναι ότι αυτό το δράμα που παρακολουθούμε, όχι και πολύ μακριά από τα κυπριακά παράλια, λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο που πλανητάρχης είναι ένας αλλοπρόσαλλος άνθρωπος, χωρίς σοβαρότητα, που τη μια στιγμή ανάβει το πράσινο φως στις τουρκικές δυνάμεις να προελάσουν και τώρα τον ακούσαμε να αλλάζει γνώμη, λέγοντας: «It’s not a good idea…».
Ο δε Πούτιν, από την άλλη, απλά λέγει στον Ερντογάν να το σκεφτεί καλά, πριν προχωρήσει στα σχέδιά του κατά των Κούρδων. Από την ΕΕ, ε, δεν περιμέναμε και τίποτα περισσότερο. Αντί να τρίξει τα δόντια στον σουλτάνο, τηρεί σιγήν ιχθύος ή το πολύ να προβεί σε ανούσιες δηλώσεις αυτοσυγκράτησης…
Όλοι βλέπουν τις φρικτές εικόνες, με τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες, που εγκαταλείπουν όπως-όπως τις επικίνδυνες περιοχές που σφυροκοπά το τουρκικό πυροβολικό, δημιουργώντας μια κόλαση πυρός, κουβαλώντας στον ώμο τα άκρως απαραίτητα για να επιβιώσουν λίγες μέρες, αλλά από την ασφάλεια του καναπέ τους, λένε: «Ε, τι μας νοιάζει εμάς;». Και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου φυσικά…
Καταλήγοντας, σκέφτηκα δυο και τρεις φορές αυτό με το οποίο θα κλείσω το σημείωμα τούτο. Διότι κινδυνεύω να παρεξηγηθώ ως οπαδός του status quo, διχοτομιστής και λοιπά. Αλλά, θα το γράψω. Διότι, πάντα γράφω αυτά που πιστεύω.
Ο κουρδικός λαός, ένα έθνος των 45 εκατομμυρίων, επιζητεί απεγνωσμένα μια πατρίδα. Ένα χώρο ασφαλή, όπου θα μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά του, να ζήσει αξιοπρεπώς. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να το πετύχει. Τον κυνηγούν, τον εκδιώκουν, τον σφαγιάζουν. Εμείς διατηρήσαμε έστω το μισό από το νησί μας ελεύθερο από την μπότα του κατακτητή και κοπτόμαστε από πρωίας, άχρι νυκτός βαθείας, να… ξηλώσουμε την κρατική μας υπόσταση, την Κυπριακή Δημοκρατία, το ύστατο ανάχωμα, τη μοναδική θωράκιση που μας απέμεινε. Προσδοκώντας αμφίβολης ποιότητας λύσεις, διαφόρων μορφών ομοσπονδίας. Μα ούτε και οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε τι θέλουμε. Μη εξαιρουμένου του Αναστασιάδη. Ο δε γ.γ. του ΑΚΕΛ επιμένει στο ίδιο, βαρετό ποιηματάκι περί συνέχισης των προσπαθειών εξεύρεσης λύσης, απλά για να δικαιολογεί την ύπαρξή του… Είμαι 100% βέβαιος ότι ακόμη και ο ίδιος δεν πιστεύει τίποτα, εξ όσων λέγει.
Η μακαριστή στετέ μου ελάλεν: «Όποιος έσιει καλά γιε μου, τζιαι γυρέφκει καλλύττερα, εν το κακόν της τζιεφαλής του που γυρέφκει…»
Αποθρασύνθηκε τελείως ο νεο-σουλτάνος. Εξαπέλυσε εκκαθαριστικές επιθέσεις από αέρος και ξηράς, ανατολικά του Ευφράτη ποταμού, στα εδάφη που ζουν Κούρδοι, στη ΒΑ Συρία. Δήθεν για να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας στα τουρκο-συριακά σύνορα. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που επιδιώκει είναι να δημιουργήσει έναν σκουπιδότοπο, για να ξεφορτωθεί περί τα δύο εκατομμύρια Σύρους πρόσφυγες.
Όπως διαβάζουμε και στον Τύπο, το Κουρδιστάν, ως μη υπαρκτή κρατική οντότητα, αποτελεί ένα «νοητό» δημιούργημα, έκτασης περί τα 475.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Οριοθετείται ΒΑ της Συρίας, δυτικά του Ιράν και καλύπτει τα νοτιο-ανατολικά εδάφη της Τουρκίας. Με πληθυσμό γύρω στα 40 – 45 εκατομμύρια και ετοιμοπόλεμους μαχητές γύρω στις 60.000 άτομα, εδώ και χρόνια αποτελεί έναν «μπελά» στις χώρες που το περιβάλλουν.
Ο κουρδικός λαός πραγματικά, αξίζει τουλάχιστον, τον θαυμασμό μας. Σφαγιάζεται, αλλά αγωνίζεται. Δεν το βάζει κάτω. Καμιά σχέση με τον ενδημούντα στο νησί μας, μαλθακό τρόπο ζωής, τον Συβαριτισμό! Ένας ηρωικός λαός, αρχέγονος, με πολιτισμό χιλιετηρίδων, για πολλές δεκαετίες ψάχνει για πατρίδα. Η δυσάρεστη συγκυρία είναι ότι αυτό το δράμα που παρακολουθούμε, όχι και πολύ μακριά από τα κυπριακά παράλια, λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο που πλανητάρχης είναι ένας αλλοπρόσαλλος άνθρωπος, χωρίς σοβαρότητα, που τη μια στιγμή ανάβει το πράσινο φως στις τουρκικές δυνάμεις να προελάσουν και τώρα τον ακούσαμε να αλλάζει γνώμη, λέγοντας: «It’s not a good idea…».
Ο δε Πούτιν, από την άλλη, απλά λέγει στον Ερντογάν να το σκεφτεί καλά, πριν προχωρήσει στα σχέδιά του κατά των Κούρδων. Από την ΕΕ, ε, δεν περιμέναμε και τίποτα περισσότερο. Αντί να τρίξει τα δόντια στον σουλτάνο, τηρεί σιγήν ιχθύος ή το πολύ να προβεί σε ανούσιες δηλώσεις αυτοσυγκράτησης…
Όλοι βλέπουν τις φρικτές εικόνες, με τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες, που εγκαταλείπουν όπως-όπως τις επικίνδυνες περιοχές που σφυροκοπά το τουρκικό πυροβολικό, δημιουργώντας μια κόλαση πυρός, κουβαλώντας στον ώμο τα άκρως απαραίτητα για να επιβιώσουν λίγες μέρες, αλλά από την ασφάλεια του καναπέ τους, λένε: «Ε, τι μας νοιάζει εμάς;». Και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου φυσικά…
Καταλήγοντας, σκέφτηκα δυο και τρεις φορές αυτό με το οποίο θα κλείσω το σημείωμα τούτο. Διότι κινδυνεύω να παρεξηγηθώ ως οπαδός του status quo, διχοτομιστής και λοιπά. Αλλά, θα το γράψω. Διότι, πάντα γράφω αυτά που πιστεύω.
Ο κουρδικός λαός, ένα έθνος των 45 εκατομμυρίων, επιζητεί απεγνωσμένα μια πατρίδα. Ένα χώρο ασφαλή, όπου θα μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά του, να ζήσει αξιοπρεπώς. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να το πετύχει. Τον κυνηγούν, τον εκδιώκουν, τον σφαγιάζουν. Εμείς διατηρήσαμε έστω το μισό από το νησί μας ελεύθερο από την μπότα του κατακτητή και κοπτόμαστε από πρωίας, άχρι νυκτός βαθείας, να… ξηλώσουμε την κρατική μας υπόσταση, την Κυπριακή Δημοκρατία, το ύστατο ανάχωμα, τη μοναδική θωράκιση που μας απέμεινε. Προσδοκώντας αμφίβολης ποιότητας λύσεις, διαφόρων μορφών ομοσπονδίας. Μα ούτε και οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε τι θέλουμε. Μη εξαιρουμένου του Αναστασιάδη. Ο δε γ.γ. του ΑΚΕΛ επιμένει στο ίδιο, βαρετό ποιηματάκι περί συνέχισης των προσπαθειών εξεύρεσης λύσης, απλά για να δικαιολογεί την ύπαρξή του… Είμαι 100% βέβαιος ότι ακόμη και ο ίδιος δεν πιστεύει τίποτα, εξ όσων λέγει.
Η μακαριστή στετέ μου ελάλεν: «Όποιος έσιει καλά γιε μου, τζιαι γυρέφκει καλλύττερα, εν το κακόν της τζιεφαλής του που γυρέφκει…»
