«Μα είναι δυνατόν τις ημέρες αυτές να είναι ελληνική δημοσιογραφική αποστολή οργανωμένη και πληρωμένη από την τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία;». Tweet του Νίκου Μελέτη. «Απίστευτο!», ετοιμαζόμουν να πω μόλις το διάβασα, αλλά αμέσως άλλαξα γνώμη. Δεν είναι απίστευτο. 
 
» Και μιλώντας χθες με τον συνάδελφό μου, συμφώνησα απολύτως μαζί του ότι εάν ένας δημοσιογράφος ή ένα ΜΜΕ αποδέχεται μια τέτοια φιλοξενία, ας την πω, χρέος του/της είναι να γνωστοποιεί αυτήν τη διευθέτηση δημόσια. 
 
Το ίδιο γράφει εδώ και χρόνια ο βραβευμένος με Πούλιτζερ αμερικανικός ιστότοπος ερευνητικής δημοσιογραφίας Propublica, όχι μόνο για τα ΜΜΕ. Επιμένει ιδιαίτερα να γνωστοποιούν οι γιατροί ονομαστικά ποιες φαρμακευτικές εταιρείες έχουν προσκληθεί να παραστούν και να συμμετάσχουν σε ιατρικά συνέδρια. Ο γιατρός μπορεί να συνταγογραφεί όποιο φάρμακο θέλει. Είναι ανάγκη όμως να είναι διαφανείς όλες οι σχέσεις του με οποιαδήποτε φαρμακευτική εταιρεία.
 
ΥΓ.: Πραγματικά, αξίζει να «περιφερθεί» κάποιος σε αυτό το site: propublica.org. Να μάθει πώς στήθηκε, πώς στελεχώθηκε, ποιες είναι οι αρχές του, πώς χρηματοδοτείται και, βεβαίως, ποια θέματα καλύπτει, και πώς τα καλύπτει. Είναι από εκείνα δε τα ενημερωτικά sites που βασίζονται και στις μικρές ή μεγάλες δωρεές εκείνων που θα πειστούν για τη δουλειά που κάνει. Και, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που υποστηρίζουν την πραγματικά αδέσμευτη και αντικειμενική δημοσιογραφία. Εννοείται ότι το Propublica το απεχθάνονται εκείνοι που έχουν λόγους να ενοχλούνται από αυτό. 
 
Δείγμα Γραφής*: «Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που θέλουν να σε κρατήσουν μικρό, περιορισμένο, κοντά στον μέσο όρο (δηλαδή σ’ εκείνους τους ίδιους), και το κάνουν χρησιμοποιώντας τους φόβους σου, τις αδυναμίες σου και προφασιζόμενοι ότι ενδιαφέρονται για σένα (για την υγεία σου, για το καλό σου και τέτοια). Ή, άλλες φορές, κάνοντας αθώα (και καλά) πλακίτσα και ειρωνευόμενοι τις επιλογές σου ή αυτά που κάνεις. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι που χαίρονται να σε βλέπουν να ανοίγεις φτερά, να κάνεις καινούργια πράγματα, πράγματα για τα οποία είσαι πολύ μικρός, ή πολύ μεγάλος ή χοντρός, ή φτωχός, ή γουατέβερ, και να ξεπερνάς τον εαυτό σου – κι εκείνους τους ίδιους. Που σε παρακινούν να κάνεις ό,τι σε κάνει χαρούμενο, ό,τι δίνει νόημα στη ζωή σου, γιατί νόημα στη ζωή καθενός δίνουν διαφορετικά πράγματα – δεν θέλω να σας τρομάξω, αλλά, δεν είναι μόνο τα παιδιά. Αυτοί οι άνθρωποι δε σου λένε ποτέ «πρόσεχε», δεν σου φυτεύουν ποτέ στο μυαλό την αμφιβολία και σε ενθαρρύνουν με τον ανοιχτό θαυμασμό τους. Να κάνετε παρέα μόνο τους δεύτερους. Θεία Μαρία» – Μαρία Τσάκος, από τους φίλους μου στο ίντερνετ που το πλουτίσουν με τα κείμενά τους. Το «Δείγμα Γραφής», είναι μία υποενότητα της στήλης, που φιλοξενεί κείμενα που με κάνουν να τα ξαναδιαβάσω τουλάχιστον μια φορά ακόμα. Σε αυτά, εντάσσονται ως και πράγματα που αναγράφονται σε τοίχος και σε φυλλάδια. Βασικό κριτήριο αναδημοσίευσης, εκτός από το προηγούμενο, να έχουν μια πρωτοτυπία.
Η Σκέψη της Ημέρας
«Να συναντηθούμε με όσους βρίσκονται πιο πίσω για να οικοδομήσουμε έναν κόσμο χωρίς αποκλεισμούς με παγκόσμιο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας» – Λόγια του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες, με την ευκαιρία της σημερινής Διεθνούς Ημέρας της Διεθνούς Εξάλειψης της Φτώχειας. 
 
Η εξυπνάδα της Ημέρας
«Από πότε αναγνωρίζετε την ΤΔΒΚ;», απάντησε εξυπνακίστικα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, 65, όταν του τηλεφώνησε ο Πρόεδρος της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, 41, και τον ρώτησε για τις αναφορές στο Facebook του Τουρκοκύπριου ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, 71, στις οποίες εμμέσως καταδίκαζε την πολεμική επιχείρηση της Τουρκίας στη Συρία. (Η Τουρκία απέρριψε χθες την έκκληση των ΗΠΑ να τερματίσει αμέσως τις εχθροπραξίες, και ο Ερντογαν δήλωσε ότι αδιαφορεί για τις οικονομικές κυρώσεις που ήδη εξήγγειλε η Ουάσιγκτον)
 
Εικονογράφηση στήλης: Η τρέλα του πολέμου σ’ ένα μικρό σκίτσο.