Όταν ακούω μερικούς ανεκδιήγητους πολιτικούς και κομματικούς ηγετίσκους να ομνύουν πίστη στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) και ότι θα επανενώσουν, δήθεν, την Κύπρο υπό αυτό το καθεστώς, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι πρόκειται για εμπαιγμό. Έχει καταντήσει η αναφορά σε ΔΔΟ όπως το τροπάριο της Κασσιανής που ψάλλεται την Αγίαν Εβδομάδα κάθε Τρίτη στους ιερούς ναούς.
Τι σχέση έχει η ΔΔΟ με δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση όταν δεν πρόκειται ένα τέτοιο καθεστώς να «ποσαραντώσει», αφού στις 40 μέρες από τον θάνατο τελείται το μνημόσυνο του τεθνεώτος;
Η κοροϊδία και ο εμπαιγμός για δήθεν «επανένωση» και «απελευθέρωση» είναι πλέον ανυπόφοροι όταν ουσιαστικά με τις ούτω καλούμενες «συμφωνίες κορυφής» (συμφωνίες υψηλού επιπέδου) έχουμε απενοχοποιήσει την Τουρκία και αποδεχθήκαμε έμμεσα τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής και στη συνέχεια υποβάλλοντας και χάρτη για το εδαφικό προσφέροντας «γην και ύδωρ» αποδεχθήκαμε ουσιαστικά τη διχοτόμηση.
Η Τουρκία ούτε με διχοτόμηση αρκείται ούτε με ομοσπονδία ούτε με συνομοσπονδία, με δύο κράτη κ.λπ., αλλά μόνο με επανάκτηση και ολοκληρωτικό έλεγχο της Κύπρου. Δεν υπάρχει περίπτωση να αποσύρει τα κατοχικά στρατεύματά της, ούτε και να παραιτηθεί των ούτω καλούμενων εγγυήσεων και «επεμβατικών δικαιωμάτων».
Όταν είχαμε Προέδρους που ο μεν ένας ήθελε «λύση υπό τας περιστάσεις» (και ουσιαστικά υιοθετούσε την τουρκική αξίωση για λύση με βάση τις σημερινές πραγματικότητες), ο δε άλλος ήθελε «λύση χθες» και να κατοχυρώσει τα στρατηγικά της συμφέροντα, και πρώην υπουργό Εξωτερικών που εισηγείται την αναβολή των γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ μέχρι επιλύσεως του Κυπριακού (εάν φυσικά βρεθεί ποτέ τέτοια λύση και η Τουρκία αλλάξει στάση, πράγμα αδύνατον) αφού η Κύπρος θα είναι υπό τον πλήρη έλεγχό της, διερωτάται κανείς γιατί ουσιαστικά πραγματοποιήσαμε εθνική αυτοκτονία.
Όταν λοιπόν είχαμε το «πάνω χέρι» με την παρουσία μιας Ελληνικής Μεραρχίας (1964-1967) με ενισχυμένη δύναμη πυρός και η Ένωση ήταν τετελεσμένο γεγονός με τον Γεώργιο Παπανδρέου να διακηρύττει στις 27/10/1964 στη Θεσσαλονίκη «Η Ένωση ήρθε, η Ένωση έρχεται», θα βρούμε σήμερα λύση δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική με την παρουσία 40.000 τουρκικών στρατευμάτων;
Διερωτήθηκα πολλές φορές εάν οι Τούρκοι ήταν το 82% του πληθυσμού της Κύπρου και εμείς η μειονότητα, θα είχαμε διαφορετική τύχη από εκείνη των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, της Ίμβρου και της Τενέδου;
Αλλά ποιοι τορπίλισαν το σχέδιο της μονομερούς Ένωσης που κόμισε τον Αύγουστο του 1964 κατ’ εντολή του τότε Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς και που έλυε οριστικά το Κυπριακό αναφέρθηκα εν εκτάσει σε άρθρα μου επανειλημμένα. Τώρα, όπως λέμε, «το πουλίν επέτασεν», δηλαδή χάθηκε η ευκαιρία και είμαστε πλέον στο έλεος της Τουρκίας.
Συνεπώς η «επανένωση» και «απελευθέρωση» είναι έπεα πτερόεντα, δηλαδή λόγια φτερωτά, λόγια του αέρα.
Εν τέλει θα ήθελα να αναφερθώ στην τελευταία συνεδρία του ούτω καλούμενου «Εθνικού Συμβουλίου» όταν ούτε σε ένα κοινό ανακοινωθέν δεν συμφώνησαν και να επαναλάβω αυτά που έγραψα στο άρθρο μου πριν λίγα χρόνια με τον τίτλο «Να διαλυθεί το Εθνικό Συμβούλιο» αναφερόμενος στην πλήρη αποτυχία του.
Θα είχε νόημα η ύπαρξη ενός τέτοιου «Εθνικού Συμβουλίου» αν αυτό είχε εργαστεί για την επίτευξη ενότητας σκοπού και δράσης στη βάση ενός ενιαίου αντικατοχικού και εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου.
Η καλύτερη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν τώρα, αφού απέτυχαν παταγωδώς σε όλα, είναι να πάνε στα σπίτια τους… και να απλώθουν τραχανά και να μας αφήσουν ήσυχους γιατί μόνο ζημιά προκαλούν με τα καμώματα και τους θεατρινισμούς τους.
Τι σχέση έχει η ΔΔΟ με δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση όταν δεν πρόκειται ένα τέτοιο καθεστώς να «ποσαραντώσει», αφού στις 40 μέρες από τον θάνατο τελείται το μνημόσυνο του τεθνεώτος;
Η κοροϊδία και ο εμπαιγμός για δήθεν «επανένωση» και «απελευθέρωση» είναι πλέον ανυπόφοροι όταν ουσιαστικά με τις ούτω καλούμενες «συμφωνίες κορυφής» (συμφωνίες υψηλού επιπέδου) έχουμε απενοχοποιήσει την Τουρκία και αποδεχθήκαμε έμμεσα τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής και στη συνέχεια υποβάλλοντας και χάρτη για το εδαφικό προσφέροντας «γην και ύδωρ» αποδεχθήκαμε ουσιαστικά τη διχοτόμηση.
Η Τουρκία ούτε με διχοτόμηση αρκείται ούτε με ομοσπονδία ούτε με συνομοσπονδία, με δύο κράτη κ.λπ., αλλά μόνο με επανάκτηση και ολοκληρωτικό έλεγχο της Κύπρου. Δεν υπάρχει περίπτωση να αποσύρει τα κατοχικά στρατεύματά της, ούτε και να παραιτηθεί των ούτω καλούμενων εγγυήσεων και «επεμβατικών δικαιωμάτων».
Όταν είχαμε Προέδρους που ο μεν ένας ήθελε «λύση υπό τας περιστάσεις» (και ουσιαστικά υιοθετούσε την τουρκική αξίωση για λύση με βάση τις σημερινές πραγματικότητες), ο δε άλλος ήθελε «λύση χθες» και να κατοχυρώσει τα στρατηγικά της συμφέροντα, και πρώην υπουργό Εξωτερικών που εισηγείται την αναβολή των γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ μέχρι επιλύσεως του Κυπριακού (εάν φυσικά βρεθεί ποτέ τέτοια λύση και η Τουρκία αλλάξει στάση, πράγμα αδύνατον) αφού η Κύπρος θα είναι υπό τον πλήρη έλεγχό της, διερωτάται κανείς γιατί ουσιαστικά πραγματοποιήσαμε εθνική αυτοκτονία.
Όταν λοιπόν είχαμε το «πάνω χέρι» με την παρουσία μιας Ελληνικής Μεραρχίας (1964-1967) με ενισχυμένη δύναμη πυρός και η Ένωση ήταν τετελεσμένο γεγονός με τον Γεώργιο Παπανδρέου να διακηρύττει στις 27/10/1964 στη Θεσσαλονίκη «Η Ένωση ήρθε, η Ένωση έρχεται», θα βρούμε σήμερα λύση δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική με την παρουσία 40.000 τουρκικών στρατευμάτων;
Διερωτήθηκα πολλές φορές εάν οι Τούρκοι ήταν το 82% του πληθυσμού της Κύπρου και εμείς η μειονότητα, θα είχαμε διαφορετική τύχη από εκείνη των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, της Ίμβρου και της Τενέδου;
Αλλά ποιοι τορπίλισαν το σχέδιο της μονομερούς Ένωσης που κόμισε τον Αύγουστο του 1964 κατ’ εντολή του τότε Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς και που έλυε οριστικά το Κυπριακό αναφέρθηκα εν εκτάσει σε άρθρα μου επανειλημμένα. Τώρα, όπως λέμε, «το πουλίν επέτασεν», δηλαδή χάθηκε η ευκαιρία και είμαστε πλέον στο έλεος της Τουρκίας.
Συνεπώς η «επανένωση» και «απελευθέρωση» είναι έπεα πτερόεντα, δηλαδή λόγια φτερωτά, λόγια του αέρα.
Εν τέλει θα ήθελα να αναφερθώ στην τελευταία συνεδρία του ούτω καλούμενου «Εθνικού Συμβουλίου» όταν ούτε σε ένα κοινό ανακοινωθέν δεν συμφώνησαν και να επαναλάβω αυτά που έγραψα στο άρθρο μου πριν λίγα χρόνια με τον τίτλο «Να διαλυθεί το Εθνικό Συμβούλιο» αναφερόμενος στην πλήρη αποτυχία του.
Θα είχε νόημα η ύπαρξη ενός τέτοιου «Εθνικού Συμβουλίου» αν αυτό είχε εργαστεί για την επίτευξη ενότητας σκοπού και δράσης στη βάση ενός ενιαίου αντικατοχικού και εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου.
Η καλύτερη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν τώρα, αφού απέτυχαν παταγωδώς σε όλα, είναι να πάνε στα σπίτια τους… και να απλώθουν τραχανά και να μας αφήσουν ήσυχους γιατί μόνο ζημιά προκαλούν με τα καμώματα και τους θεατρινισμούς τους.
*Πρώην συνδικαλιστής.
