ΤΙ μεσολάβησε από την –άκρως– εγωιστική και υπερφίαλη δήλωση του Ερντογάν:
— Αν θα συνομιλήσω με Αμερικανό, πρέπει να είναι ο ομόλογός μου, ο Πρόεδρος Τραμπ, και όχι κάποιος υπουργός ή σύμβουλός του, ώστε την επαύριον να ετοιμάζεται –προθύμως– να τους υποδεχτεί;
Η συνειδητοποίηση, όπως σημειώναμε προ ημερών, από τον εκτραχυνθέντα Σουλτάνο ότι:
— Υπάρχει τζιαι μεαλλύτερον κτηνόν ’που τον κάμηλον!
Ή, για να παραμείνουμε στα παροιμιώδη, «ο φόος φέρνει κόλασιν»!
Καθώς –χαρακτηριστικό ιδίωμα των δικτατόρων η ανασφάλεια– ο Ερντογάν προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τη συμπεριφορά των πλανηταρχών. Δεν αμφιβάλλει –πια– ότι στο… αξιακό σύστημα της Αμερικής ο –άλλοτε μέντορας και νυν θανάσιμος εχθρός του– Γκιουλέν, υπερέχει και τυγχάνει προστασίας του Λευκού Οίκου, άρα βάσιμες οι υποψίες για τον –προ τριετίας– ρόλο αμφοτέρων στο πραξικόπημα, καθώς και για τη σωστική παρέμβαση της Ρωσίας που τον καθοδήγησε να παραμείνει εκτός του εναέριου χώρου της Τουρκίας όσο θα διαρκούσε ο κίνδυνος επικράτησης της ανατροπής του.
Έτσι:
Στο απόγειο της ματαιοδοξίας του, ο Ερντογάν που νόμιζε ότι έχει –με τις γνωστές οθωμανικές μεθόδους του– στο τσεπάκι του τους Πούτιν και Τραμπ, βασανίζεται από τη σκέψη:
— Μου την είχαν στημένη την παγίδα;
Και φέρνει στον νουν του τους τόσους δικτάτορες που έστησαν, εξόπλισαν, χαΐδευσαν και κανάκεψαν οι ηγέτες υπερδυνάμεων και με μιαν ανηλεή καταδίωξη τους εξευτέλισαν και τους αφάνισαν! Με βάση τη θεωρία των χρήσιμων ηλιθίων ή της ξεζουμισμένης λεμονόκουπας και του λίμπουρα που… έβγαλε φτερά!
(Δύσκολο να δεχτεί κάποιος ότι ανάμεσα στα θύματα του Ερντογάν υπάρχει τόση πρεμούρα μήπως δεν πετύχει στους γενοκτονικούς στόχους του!)