Ο Δημήτρης Παπαδημήτρης, που έφυγε από τη ζωή πριν από μερικές μέρες, ήταν ένας από τους «τελευταίους Μοϊκανούς» της κυπριακής δημοσιογραφίας. Ανήκοντας στην προηγούμενη γενιά, των πρώτων επαγγελματιών δημοσιογράφων, ο Παπαδημήτρης ήταν ένας παθιασμένος και χαρισματικός γραφιάς, που ανέπνεε με την καθημερινή επικοινωνία με το κοινό του, εδώ και εξήντα σχεδόν χρόνια. Για το πάθος του με το γράψιμο και τη σπάνια επαγγελματική του ευσυνειδησία έγραψαν ήδη στον «Φιλελεύθερο», τις προηγούμενες μέρες, ο Άριστος Μιχαηλίδης και ο Γιώργος Σέρτης. Το να διατηρεί κάποιος για δεκαετίες, με επιτυχία και απόλυτη συνέπεια, προσωπική στήλη σε μια εφημερίδα, και ειδικά στη μεγαλύτερη της Κύπρου (όπως θα έλεγε και ο μακαρίτης Παπαδημήτρης, «αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…»), αποτελεί επίτευγμα, δείγμα χαρακτήρα και μεγάλου έρωτα με τον γραπτό λόγο, σε μια εποχή βαθύτατης κρίσης για τα έντυπα μέσα ενημέρωσης. (Οι άλλοι δύο αρθρογράφοι – «ιστορικά συνεπείς» στην καθημερινή τους επικοινωνία στις εφημερίδες μας – όσες απέμειναν – είναι ο Γ. Σέρτης και ο, παλαιότερος, Αλέκος Κωνσταντινίδης. Και με τον δικό του μοναδικό τρόπο, μέσω ραδιοφώνου πια, ο Μιχάλης Πασιαρδής.)
Ο Παπαδημήτρης εκπροσωπούσε, επίσης, κάτι σπάνιο και δυσεύρετο στην ιστορία του κυπριακού Τύπου (που λείπει, δυστυχώς, και από την κοινωνία μας): έγραφε σάτιρα. Οι αναγνώστες του θα κρίνουν εάν το χιούμορ του ήταν πάντα επιτυχές ή όχι, όμως ήταν αυθεντικός εκπρόσωπος μιας άλλης εποχής, την οποία πιθανόν ο σημερινός καθωσπρεπισμός να θεωρεί «μη πολιτικώς ορθή» (ειδικά στο ζήτημα της «σεξιστικής αντιμετώπισης»). Σίγουρα, πάντως, διέθετε αυτοσαρκασμό, αθωότητα (ειδικά στο ζήτημα της «σεξιστικής αντιμετώπισης»…) και ήθος. Ένα ήθος που επέτρεπε στον Παπαδημήτρη, από την εποχή του Μακαρίου (του «παπά», όπως τον έγραφε) να αποκαλεί καθημερινά τον εκάστοτε πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας με το «Σπύρο, Γιώργο, Γλαύκο, Τάσσο, Δημήτρη, Νίκο» και να προκαλεί χαμόγελα και μόνον. Και αυτό γινόταν με τις «Ελευθεροστομίες» του, από τη «Μάχη» του Ν. Σαμψών, όταν αυτή επί αρχισυνταξίας Δ. Παπαδημήτρη, με το προφίλ της λαϊκής εφημερίδας και των έγχρωμων τίτλων είχε πετύχει τεράστια κυκλοφορία (1964-1974), και με τις «Φιλελευθεροστομίες», από τον «Φιλελεύθερο», από τις 2 Φεβρουαρίου 1986 και για τα επόμενα 31 χρόνια, μέχρι πριν από τρεις βδομάδες. Προηγουμένως, ως ΔΗΜ. ΠΑΠ., είχε εργαστεί στο ιστορικό περιοδικό «Τάιμς οφ Σάιπρους» και στο «Έθνος».
Μια άλλη σημαντική πτυχή από το βιογραφικό του εκλιπόντος, στην οποία πρέπει να σταθούμε, είναι η καταγωγή του. Ο Παπαδημήτρης ήταν Λυσιώτης, και ήταν ο «πατριάρχης» μιας μακράς σειράς επαγγελματιών δημοσιογράφων που ανέδειξε η γενέτειρά του. Ανάμεσά τους, ο αδελφός του Παναγιώτης, με μεγάλη προσφορά στη δημοσιογραφία και την ιστορική έρευνα, ο σημερινός δήμαρχος Λύσης, Α. Καουρής, οι του «Φιλελευθέρου», Α. Πιμπίσιης και ο ταλαντούχος Π. Παπαπέτρου (ΠΙΝ), που συνεχίζει το δύσκολο έργο της καθημερινής σάτιρας με τα σκίτσα του, και πολλοί άλλοι. Έχω την υποψία ότι το καλό όνομα που συνοδεύει τους Λυσιώτες για τη σπάνια στο νησί μας αλληλοϋποστήριξή τους στηρίζεται, εν πολλοίς, και από τη δυναμική τους παρουσία στη δημοσιογραφία…
Πέρα απ’ αυτά, το έργο του Παπαδημήτρη αποτελεί μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία του σύγχρονου κυπριακού «λαϊκού» θεάτρου. Από το 1964, με την επιθεώρηση «Μπαζούκα», και ευθύς αμέσως με το «Άλλος για την Μανσούρα», καθιερώθηκε ως θεατρικός συγγραφέας και το 1968 ίδρυσε τον δικό του θίασο, που το 1987 ενώθηκε με τον θίασο της Δώρας Κακουράτου. Έγραψε περίπου 300 επιθεωρήσεις και τα έργα του παρακολούθησαν εκατοντάδες χιλιάδων θεατών, σε μια σκληρή εποχή, δοκιμασιών για την Κύπρο, είτε την περίοδο πριν από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, είτε στα πέτρινα χρόνια της προσφυγιάς, της αναδημιουργίας και της εγκαρτέρησης. Ένας άνθρωπος που έγραφε καθημερινά τη δική του, μοναδική ιστορία, με όπλο – «μπαζούκα» το χιούμορ του… Καλό του ταξίδι…
*Αναπλ. καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου
www.papapolyviou.com
