Ακόμη καλά-καλά δεν πρόλαβε να ανακοινώσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον μίνι ανασχηματισμό του, ξεκίνησαν οι αντιδράσεις. Οι οποίες δεν αφορούσαν, ως επί τo πλείστoν, τις ικανότητες των νεοδιορισθέντων, αλλά το φύλο τους και την ηλικία τους. Κάτι που ειρωνικά από μόνο του, αποτελεί διάκριση με βάση το φύλο ή την ηλικία. Και ο μόνος λόγος που αυτή η συζήτηση γίνεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και σε κάθε διορισμό, είναι επειδή εξακολουθούμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ότι σε ένα πολιτικό παίζει πραγματικά ρόλο οτιδήποτε άλλο πέραν των ικανοτήτων του, της κομματικής του ταυτότητας, της επιρροής που έχει και τις πολιτικές του πλάτες. Στο μόνο που χρησιμεύει το φύλο και η ηλικία, είναι στο να πλασάρεται με τρόπο που να εκμαιεύσει συμπάθεια του κοινού, κυρίως αυτών των οποίων μπορούν να ταυτιστούν με το αντικείμενο του πολιτικού αυτού μάρκετινγκ, μέσω ενός διαχωρισμού της κοινωνίας σε υποομάδες. Μήπως είχε περισσότερες πιθανότητες διορισμού ένας μη κομματικός ηλικιωμένος από μια κομματική νεαρή; Ή μήπως θα έμενε ικανοποιημένο π.χ. το ΑΚΕΛ και θα άφηνε τον ανασχηματισμό ασχολίαστο αν διορίζονταν μόνο νέες γυναίκες;
Αν διαβάσει κανείς μια δήλωση οποιουδήποτε πολιτικού σε μετεκλογική περίοδο, που δεν συνοδεύεται από όνομα ή φωτογραφία, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει αν την έκανε άντρας, γυναίκα, νέος ή ηλικιωμένος, εκτός απειροελάχιστων περιπτώσεων. Ωστόσο, μετά βεβαιότητας θα καταλάβει σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκει. Η ηλικία και το φύλο χρησιμοποιήθηκε απλά προεκλογικά για λόγους προώθησης («νέο αίμα», «ψηφίστε γυναίκες» κ.ο.κ.) και απόκρυψης της ψυχρής πραγματικότητας ότι αφού ο καθένας τους εκλεγεί, εκεί που πραγματικά θα μετρά η φωνή του θα στηρίξει ότι του πει το κόμμα, ή σπανιότερα θα αποχωρήσει λόγω διαφωνίας σε ένα και μόνο ζήτημα για να βρει άλλο κόμμα τις εντολές του οποίου να ακολουθεί. Γιατί ο καθένας από αυτούς, βγήκε μέσα από ένα κομματικό μηχανισμό που τον έραψε και τον έκοψε στα προκαθορισμένα πρότυπα, εξυπηρετεί συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους και ασπάζεται τυφλά την ίδια ιδεολογία. Οποιοσδήποτε δεν κατάφερε να χωρέσει σε αυτά τα καλούπια, δεν πέρασε τις διαδικασίες σκαρταρίσματος, δεν προωθήθηκε και δεν έφτασε στα αφτιά σας ούτε καν σαν επιλογή. Για το ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να «είναι διαφορετικός» γιατί διαφώνησε και αποχώρησε από το κάθε κόμμα, κατ’ εμένα, το μόνο που σημαίνει είναι ότι καβάλησε το τρένο ενός κόμματος που τον έβγαλε από την αφάνεια και αποφάσισε όντας ήδη επώνυμος να πάρει το δικό του δρόμο. Η κομματική συμμόρφωση είχε ήδη συμβεί (με οποιοδήποτε κόστος) και αν δυσκολέψουν για τον ίδιο τα πράγματα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να συμβεί ξανά.
Σε αυτή την περίπτωση, ο Αναστασιάδης ηγείται μιας μονοκομματικής κυβέρνησης, που βρίσκεται στη δεύτερη της διακυβέρνηση. Δεν υπήρχε λόγος να βολέψει κανένα από άλλο κόμμα, ούτε να δώσει υπουργεία σε άλλα κόμματα γιατί αυτό προνοούσε το προεκλογικό αλισβερίσι για να συγκυβερνήσει προκειμένου να στηριχτεί και να εκλεγεί. Έτσι, ήταν απολύτως αναμενόμενο να προχωρήσει σε κομματικούς διορισμούς. Άφησε αυτούς που τρέχουν ακόμη τα πολιτικά του προγράμματα και αντικατέστησε αυτούς που είτε απέτυχαν στα δικά τους, είτε τα ολοκλήρωσαν. Πέραν των κριτηρίων που αφορούν την κομματική ταυτότητα και ισχύ, τις ικανότητες και την προώθηση πολιτικών, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε και ο τοπικιστικός παράγοντας. Ως επί δεκαετίες κομματάρχης, ήξερε καλά ότι πρέπει να προωθήσει περιοχές που είτε έχασε ψήφους είτε πρέπει να ενισχυθεί και αυτό ακριβώς έκανε. Τώρα, το αν θα του βγουν οι επιλογές του ή όχι, είναι κάτι που μένει να αποδειχτεί και το βάρος είναι στους ώμους των ατόμων που επέλεξε. Το σίγουρο είναι το ότι είτε πρόκειται για γυναίκες, είτε για άντρες, είτε για νέους, είτε για γέρους, είτε για Αμμοχωστιανούς ή Λευκωσιάτες, δεν πρέπει και δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε άλλο από συνέχιση των πολιτικών της παρούσας κυβέρνησης, γιατί απλούστατα πρόκειται για αποτέλεσμα της ιδεολογίας της και του τρόπου λειτουργίας της. Δεν θα μας βγει από… αριστερά ούτε ο Καρούσος και ο Σεντώνας επειδή είναι νέοι, ούτε η Ζέτα και η Κλέλια επειδή είναι γυναίκες.
