Robert Fulghum, 80 Αμερικανός συγγραφέας, μεγάλωσε στο Τέξας, εργάστηκε ως εκσκαφέας τάφρων, μοίραζε εφημερίδες, ήταν καουμπόης, μπάρμαν και τραγουδιστής country. Επίσης, δούλεψε στην IBM, έγινε πάτσορας, και κατέληξε να γράφει, να ζωγραφίζει και να φτιάχνει γλυπτά. Σήμερα, μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Σιάτλ, Ουάσιγκτον και Κρήτης. Ένα βιβλίο του, με τίτλο «Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο», με διασκέδασε αφάνταστα, με συνεπήρε και με έπεισε. Να, είναι μικρό δείγμα από τα πράγματα που έμαθε στο νηπιαγωγείο και που πραγματικά εάν τα εφαρμόζαμε και στην ενήλικη ζωή μας, δεν θάταν καθόλου άσχημα:
· Να μοιράζεσαι τα πάντα.
· Να παίζεις τίμια.
· Να μη χτυπάς τους άλλους.
· Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
· Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
· Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
· Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
· Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
· Να κοκκινίζεις.
· Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
· Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
· Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
(Πηγή: infokids.gr)
Κτήνη.Πριν λίγες μέρες στην Αθήνα, φοιτητές νταήδες που κάνουν τους αριστερούς αναρχοαυτόνομου, έβρισαν και προπηλάκισαν έναν φοιτητή με ειδικές ανάγκες ο οποίος, σε εκδήλωση του Οικονομικού Πανεπιστημίου για τον εθελοντισμό, μίλησε υπέρ αυτού. Αυτό δεν άρεσε στα 15-20 κωλόπαιδα που είχα βρεθεί στην αίθουσα (χωρίς να είναι βέβαιο ότι είναι και φοιτητές), διότι στην δική τους κοσμοθεωρία (;) ο εθελοντισμός είναι «αστικό κατάλοιπο, για να κάνουν οι πλούσιοι τους φιλάνθρωπου, και το κράτος να βολεύεται από αυτό και να μην λύνει προβλήματα».
Να πως περιέγραψε ο ίδιος ο φοιτητής ΑΜΕΑ την επίθεση που δέχτηκε:
«Αστραπιαία με βουτάν από τον γιακά οι 2, ενώ ένας όχλος 15-20 ατόμων συγκεντρώνεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Μέτα βίας στέκομαι όρθιος και παίρνω βαθιές ανάσες. Όταν είσαι ανήμπορος πρέπει να βρεις εναλλακτικούς τρόπους προστασίας. Με φωνές και άγριες διαθέσεις από μια μανιασμένη μάζα 15-20 ατόμων ξεκινάνε χαστούκια. Το κινητό είναι το στοιχείο του εγκλήματος και ήδη το έχουν πάρει (…)ως φοιτητής της Αρχιτεκτονικής Σχολής είμαι συνηθισμένος ότι συνήθως αν δεν προκαλέσεις δεν κινδυνεύεις, εκτός και αν είσαι “επικηρυγμένος ιδεολογικά’’, που και πάλι το πολύ να φας καμιά σφαλιάρα. Να μην μιλάς και να κατεβάζεις το κεφάλι τους αρκεί».
Τσογλανοπαρέα. Θυμάμαι έναν στίχο του Σαββόπουλου στο τραγούδι «Παράβαση» από τους Αχαρνής του: «Ποιος μας γηροκομεί τη σήμερον ημέρα; Ψηστιέρα, καρβουνιέρα, μούσα Δεκεμβριανή. Πολέμησα καιρό σε όλα τα πεδία, και με τυφλή μανία ξέσκιζα τον εχθρό. Τώρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική». Τα λόγια αυτά τα έλεγε ένας παλιός αριστερός αντάρτης, που πολέμησε για να απελευθερωθεί η χώρα από τον φασισμό και ναζισμό. Κι όταν αποκαταστάθηκε κάποτε η δημοκρατία, είδε ότι τα πιο πικρά βέλη εναντίον του τα έστρεφαν οι νεότευκτοι αριστεροί του σοβιετικού μπλοκ.
Lostcase. Επιβάτης ανεβάζει στοfacebookvideo με οδηγό λεωφορείου στην Αθήνα να σταματάει για τσιγάρα. Σχεδόν όλα τα σχόλια από κάτω είναι αποδοκιμαστικά, και μάλιστα με ύβρεις, εναντίον του επιβάτη. και τα σχόλια από κάτω κράζουν… τον επιβάτη. Όταν λέμε ότι η κρίση μας δεν είναι μόνο οικονομική, αυτό εννοούμε.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα: ”Όταν παίρνω σήμερα μια ελληνική εφημερίδα διαβάζω επί οκτώ σελίδες πολιτικά κουτσομπολιά αντί πολιτικού σχολιασμού, επί δεκαέξι σελίδες αθλητικές ειδήσεις και καμιά σελίδα στο τέλος για το τι συμβαίνει εκτός ελληνικών συνόρων. Υπάρχει έστω μια ημέρα το χρόνο που οι ελληνικές εφημερίδες να αφιερώνουν την πρώτη σελίδα τους σε κάποιο γεγονός που συμβαίνει έξω από την Ελλάδα; Πρόκειται γι’ αυτήν την περίεργη νεοελληνική ομφαλοσκοπία, όπου ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο μεταξύ κυβερνήσεως και αντιπολιτεύσεως αφ’ ενός και με την πολιτική του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού αφ’ ετέρου”.
Κορνήλιος Καστοριάδης, συνέντευξη στην Τέτα Παπαδοπούλου που δημοσιεύτηκε στο ”ΑΝΤΙ”, τον Σεπτέμβριο του 1987. (Από ανάρτηση του δημοσιογραφου Γιάννη Παντελάκη στο Facebook).
