Στο άκουσμα της είδησης για ανεύρεση νεκρού σε δημόσιο χώρο το συναίσθημα που αναδύεται είναι, σίγουρα, θλίψης. Μια ζωή που χάνεται, δεν μπορεί να μην αγγίζει τον καθένα. Έπειτα, η είδηση συνοδεύεται από διάφορες λεπτομέρειες: Ο νεκρός ήταν ημίγυμνος σε πάρκο. Ποιο μέρος του σώματος ήταν γυμνό δεν διευκρινίζεται (μπορεί για παράδειγμα να μην φορούσε φανελάκι ή πουκάμισο στο πάνω μέρος) ωστόσο η εικόνα που σχηματίζεται είναι πως πρόκειται περί σεξουαλικού εγκλήματος σε κάποιο πάρκο. Το ημίγυμνος, σαν στοιχείο κιόλας που κρίθηκε αναγκαίο να αναφερθεί, παραπέμπει προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Μια χωρίς σημασία στην ουσία λεπτομέρεια καθοδηγεί τη σκέψη, μαζί και το συναίσθημα, αφού για τέτοιου είδους εγκλήματα δεν μπορούμε να πονάμε το ίδιο. Στο πλάνο υπεισέρχεται ακόμα ένα στοιχείο. Ο νεκρός ήταν Ρουμάνος. Κάπου εκεί τελειώνει το θέμα για τους ιθαγενείς. Ένας ξένος, ημίγυμνος, νεκρός στο πάρκο, δεν μας αφορά. Αυτό που μας αφορά είναι το πάρκο. Ένα εγκαταλελειμμένο μέρος όπου βρίσκουν καταφύγιο διάφοροι και γίνονται πολλά. Κι είναι όντως ένα θέμα που χρήζει προσοχής. Μια εστία ακαλαισθησίας, ρύπανσης και οχληρίας, που υποβοηθεί άνομες πράξεις. Αλλά; Αλλά αυτή τη στιγμή σε πρώτο πλάνο θα έπρεπε να είναι ο νεκρός. Ένας άνθρωπος, σχεδόν παιδί, είκοσι χρονών, που εξαφανίστηκε από το σπίτι και για μέρες τον γύρευαν οι δικοί του. Και βρέθηκε τελικά νεκρός με κομμένες τις φλέβες, σε ένα εγκαταλελειμμένο πάρκο, όπου μάλλον βρισκόταν τις μέρες που εθεωρείτο ελλείπον πρόσωπο. Κι αντιμετωπίζεται σαν να ρύπανε και να στοίχειωσε το ήδη στοιχειωμένο πάρκο.
Ποια απελπισία τον οδήγησε να εγκαταλείψει το σπίτι και τους δικούς του και να ζει σε ένα άθλιο υπαίθριο μέρος; Τι συνέβαινε στο μυαλό και στην ψυχή του; Ποιος ήταν; Ποια ήταν η διαδρομή της τόσο σύντομης ζωής του…; Ερωτήματα στα οποία κανείς δεν θα σταθεί, λεπτομέρειες ασήμαντες για μια ύπαρξη αναλώσιμη… Έτσι κι αλλιώς ο θάνατος του έχει ήδη περάσει στα μονόστηλα της ειδησεογραφίας. Ίσως όμως αποτελέσει μία ανθρωποθυσία για να καλλωπιστεί ο χώρος και να γίνει πραγματικό πάρκο για τους περιοίκους. Κι οι απελπισμένοι του κόσμου, που δεν θα σταματήσουν ποτέ να υπάρχουν, θα βρίσκουν αλλού καταφύγιο αφήνοντας πίσω τους ερωτήματα τα οποία καλύτερα να μην μας απασχολούν μην περιέλθουμε και εμείς σε κατάσταση θλίψης κι απελπισίας. Το μότο της εποχής είναι Be Happy κι όποιοι δεν τα καταφέρνουν είναι απλά looser.
