Αυτές τις μέρες με φιλοξένησαν σε ένα ξενοδοχείο-φάρμα. Μεταξύ πολλών ζώων ο ιδιοκτήτης έχει στη συλλογή του και μία μικρή αγέλη από ελάφια. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ένας μακρόσυρτος, χοντρός, επίμονος και στεντόρειος ήχος έσπαγε κάθε τόσο τη σιγαλιά. Το πρωί, κάνοντας βόλτα στους χώρους με τα ζώα, αναγνώρισα εκείνη τη φωνή στο κοπάδι των ελαφιών· ήταν το αρσενικό, ο αρχηγός της ομάδας, που στράβωσε τον λαιμό του και μας κάρφωσε με βλέμμα εχθρικό, για να κοιτάξει στη συνέχεια ψηλά στον ουρανό και να ουρλιάξει όλο παράπονο. Και όχι μόνο αυτό. Με τα μεγάλα, διακλαδισμένα κέρατα κτυπούσε ό,τι έβρισκε μπροστά του: πέτρες, ξύλα, πασσάλους στεγάστρων. Ακόμα και το χώμα, τα άχυρα και τον αέρα. Τρεμούλιαζε για μερικές στιγμές σύγκορμο το καημένο. «Κοίτα το, δεν ησυχάζει», μου λέει σε λίγο προβληματισμένα ο εργάτης που έφτασε για να ταΐσει τη μικρή αγέλη. «Είναι η περίοδος ζευγαρώματος και χτυπάει με μανία τα πάντα. Πριν μερικές μέρες τρύπησε με τα κέρατα και σκότωσε ένα θηλυκό», πρόσθεσε, προτού κατεβάσει από το αυτοκίνητο ένα μεγάλο κομμάτι από σανό και τους το πετάξει.

Αυτή η ανεξέλεγκτη μανία των αρσενικών ελαφιών σε περίοδο ζευγαρώματος θα μπορούσε να παραλληλιστεί και με το παράλογο πάθος που αποπνέει η τρέχουσα προεκλογική περίοδος ενόψει δημοσκοπήσεων Οκτωβρίου – αρχών Νοεβρίου. Βλέπετε, τόσο μεγάλος είναι και ο πόθος του υποψήφιου προέδρου για επιτυχή αποτελέσματα, που κτυπά με ορμή τα πάντα: τους ανθυποψηφίους του, εμάς και το επίπεδο νοημοσύνης μας, τις αξίες όπως ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια και η ευγένεια, τα πάντα… Ω ναι, στη σαβάνα της κυπριακής πολιτικής, στην οποία αναφερθήκαμε τις προάλλες, εκτυλίσσεται και το σκληρό παιχνίδι που οδηγεί στο ζευγάρωμα με την προεδρική καρέκλα. Οι υποψήφιοι χτυπούν τυφλωμένοι ό,τι βρεθεί μπροστά τους, κατατρεχούμενοι από τον πόθο να ζευγαρώσουν με την προεδρική εξουσία. Άλλωστε, πολύ άρτια τη σχέση του σεξ με την πολιτική την ανέλυσε στο βιβλίο του με ευθυμογραφήματα ο αείμνηστος δημοσιογράφος και συγγραφέας Φρέντυ Γερμανός. Στο «Περισσότερο σεξ… σε λίγο» (εκδόσεις Κάκτος, 1983) διαβάζουμε στο κεφάλαιο «Το Πολιτικό Σεξ…» και τα εξής: «Το σεξ κυκλοφορούσε ανέκαθεν στις σελίδες της Πολιτικής μας Ιστορίας. Επίσημα, όμως, πήρε τη θέση του στα ‘55. Τότε οι γυναίκες απόκτησαν το δικαίωμα της ψήφου. Λίγους μήνες αργότερα εκτοξεύτηκε το άστρο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Θα εκτοξευόταν αν δεν ψήφιζαν οι γυναίκες; Είναι τόσο πιθανό όσο και απίθανο. Ο Καραμανλής του ’55 ήταν ένας εραστής ανάμεσα σε καρατερίστες. Σαν υπουργός Δημοσίων Έργων είχε δείξει ένα δυναμικό και ρωμαλέο στυλ που σαγήνευε τις γυναίκες: κάθε γυναίκα, μπροστά του, έβλεπε τον εαυτό της σαν Δημόσιο Έργο. Το αποτέλεσμα ήταν στα ’55 το εργοτάξιο να κερδίσει τις εκλογές… Σήμερα οι γυναίκες χαράζουν συχνά τα σύνορα της Εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι η Εξουσία πρέπει να εκπέμπει σεξ – αν θέλει να συνεχίσει να ’ναι Εξουσία…»

Αυτά για να μειδιάσουμε αριστοφανικά και να προβληματιστούμε ως θεατές για την κατάντια της πολιτικής σκηνής, χωνεύοντας όσο γίνεται ανώδυνα όλη αυτή την παρακμή, που εμπεριέχει η προεκλογική. Βυθισμένοι στη νύχτα των καιρών, περιπλανώμενοι εκεί, όπου τα μέχρι πρότινος σημεία αναφοράς στην πολιτική ζωή μοιάζουν να έχουν καταργηθεί και το σημαίνον στον προεκλογικό λόγο υπάρχει χωρίς το σημαινόμενο. Ένα νέο νόημα πρέπει να δοθεί στα πολιτικά πράγματα, μία καινούργια γλώσσα πρέπει να αρθρωθεί. Αυτό είναι πλέον το ζητούμενο.