Η απευθείας πτήση της Wizzair από τη Λάρνακα στο Κουτάισι της Γεωργίας, την πρωτεύουσα της Αρχαίας Κολχίδας, κράτησε μόλις μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά. Ένα τσιγάρο δρόμος που λέει ο λόγος… όσο να πάει κανείς στην Αθήνα. Εμείς που ταξιδεύουμε από την Κύπρο δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει πόσο κοντά είναι τα μέρη της Μαύρης και της Κασπίας θάλασσας αν πετάει κανείς πάνω από την Τουρκία.
Το Κουτάισι δεν βλέπει θάλασσα. Είναι στη δυτική Γεωργία και με τον Εύξεινο Πόντο το συνδέει ένα μεγάλο ποτάμι ο Ριόνι. Αυτό τον ποταμό ανέβηκαν οι Αργοναύτες του Ιάσονα για να πάρουν το χρυσόμαλλο δέρας. Τέσσερις δημοσιογράφοι από την νήσο των Αγίων φθάσαμε στην Κολχίδα Σαββάτο απόγευμα προς βράδυ, κατόπιν πρόσκλησης της πρεσβείας της Γεωργίας στην Κύπρο.
Η εκπρόσωπος του τοπικού Οργανισμού Τουρισμού, η Νίνο και ο ξεναγός μας, ο Νταβίτ (εξαιρετικοί κι οι δύο), μας παρέλαβαν και με ένα πολυτελές βαν ξεκινήσαμε την περιοδεία μας. Πρώτος σταθμός αργά το βράδυ το Μπορτζόμι, ένα ορεινό θέρετρο με ιαματικά λουτρά και χιονοδρομικό κέντρο. Οι Γεωργιανοί, όπως και εμείς, δεν υπολογίζουν έξοδα όταν φιλοξενούν κόσμο.
Η απλόχερη φιλοξενία δεν ήταν εντελώς δωρεάν. Άλλωστε κανείς δεν δίνει χωρίς να περιμένει μια στοιχειώδη ανταπόκριση. Και η γεωργιανή κυβέρνηση ανέμενε από μας να προβάλουμε την πραγματικά ακμάζουσα τουριστική βιομηχανία της, τις πολύ καλές ορεινές και παραθαλάσσιες υποδομές για υποδοχή επισκεπτών. Ανέμενε επίσης και προβολή του διακαούς πόθου της να έλθει όσο πιο κοντά γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κύπρος, αν θέλει, έχει ρόλο να διαδραματίσει εδώ. Στήριξη στην Ευρώπη και ταυτόχρονα καλές ευκαιρίες σε Κύπριους επιχειρηματίες να επενδύσουν στον κατασκευαστικό οργασμό σε έναν ευρωπαϊκό τόπο που γεωγραφικά βρίσκεται στις παρυφές της Ασίας.
Προσωπικά, αντιλήφθηκα τον δικό μου ρόλο (και λόγω του «Φ») περισσότερο στο πολιτικό παρά στο τουριστικό μέρος της επίσκεψης (δες συνέντευξη με τον αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών της Γεωργίας). Αυτό, βέβαια, δεν με εμπόδισε να χαρώ πλήρως την περιοδεία που μας πρόσφεραν. Η πρωτεύουσα Τυφλίδα είναι πραγματικά μια πόλη όπου η Δύση συναντά την Ανατολή. Οι δύο κουλτούρες δείχνουν άρρηκτά δεμένες.
Εντύπωση μου έκανε μια κουβέντα του υφυπουργού Εσωτερικών, τον οποίο είδαμε κατά την παραμονή μας στην πρωτεύουσα. Μας είπε ότι στη μετασοβιετική Γεωργία η διαφθορά στην αστυνομία (και αλλού υποθέτω) ήταν τόσο μεγάλη που η πολιτεία αναγκάστηκε στα τέλη του 2005 να διώξει σε μια μέρα 16.000 αστυνομικούς. Για τρεις μήνες, μέχρι να βρουν αντικαταστάτες, δεν είχαν κανέναν να αστυνομεύει τους δρόμους. Παρ’ όλα αυτά τα κατάφεραν κυρίως διότι οι πολίτες αγκάλιασαν τον αγώνα κατά της διαφθοράς. Μια ένδειξη ότι οι Γεωργιανοί δεν μασάνε τα λόγια τους και ενεργούν όποτε και όταν πρέπει. Σε αντίθεση με μας…
Καμιά εκατοστή χιλιόμετρα πάνω από την Τυφλίδα αρχίζει ο Καύκασος, με ορεινά θέρετρα όπως το Καζμπέγκι και το Γκουντάουρι. Τα χειμερινά σπορ δίνουν και παίρνουν από τις αρχές Δεκεμβρίου μέχρι τέλος Μαρτίου. Και το κόστος δεν είναι απαγορευτικό για τον επισκέπτη που έχει ευρώ, δολάρια ή ρούβλια να χαλάσει.
Για τους ντόπιους η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Η φτώχεια είναι εμφανής στις πόλεις και στα ορεινά χωριά. Ως γνωστόν, όμως, η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Και στη Γεωργία το φαγητό είναι εύγευστο και το κρασί πραγματικά εξαιρετικό. Για οκτώ χιλιάδες χρόνια τώρα, οι άνθρωποι εκεί φτιάχνουν κρασί από περίπου πεντακόσιες διαφορετικές ποικιλίες σταφυλιού. Στα θερινά θέρετρα δεν πήγαμε αυτή τη φορά, μολονότι άκουσα ότι στο Μπατούμι, στη Μαύρη θάλασσα, οι εισοδηματικές ανισότητες δεν είναι τόσο εμφανείς.
Εμφανής, όμως, είναι η διαμάχη με τη Ρωσία. Η Γεωργία έχασε σε πόλεμο (άνισο) δύο περιοχές, την Αμπχαζία και την Νότια Οσετία. Και οι δύο έχουν αποσχισθεί, ενώ στο έδαφός τους σταθμεύουν Ρώσοι στρατιώτες.
Οι ομοιότητες με την Κύπρο είναι ορατές. Η διαφορά με μας είναι ότι οι Γεωργιανοί δεν αφήνουν την πίκρα και την γκρίνια να τους καταβάλουν. Θέλουν να βρουν λύση στη διαμάχη. Θέλουν να συνεννοηθούν και με εκείνους στις αποσχισθείσες περιοχές που βλέπουν τη Ρωσία με καλό μάτι. Κυρίως θέλουν να προοδεύσουν. Και η αίσθησή μου είναι πως δεν θα αφήσουν πολιτικά και στρατιωτικά ζητήματα να επηρεάσουν την πορεία τους προς την ανάπτυξη.
