Ειλικρινά δεν ξέρω από ποιον πρέπει πρώτα να ζητήσω συγγνώμη: Από τον Κύριο Σεφέρη, στον οποίο στην χθεσινή στήλη μου απέδωσα έναν στίχο του Νίκου Γκάτσου, ή στον Κύριο Γκάτσο που χάρισα τη δουλειά του στον Σεφέρη;
Τον Γκάτσο, έτυχε να τον γνωρίσω – δυο φορές μάλιστα, με τον Μάνο Χατζιδάκι, στον Μαγεμένο Αυλό, στην Πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι, αγαπημένο τους στέκι. Ήταν αυστηρός, και είχε χιούμορ. Οπότε, υποθέτω ότι θα με επέπληττε για το χθεσινό μου σφάλμα, και θα γέλαγε συνάμα λέγοντας κάποιο χωρατό του τύπου «μα στον Σεφέρη, βρε ευλογημένε;», με δήθεν αυστηρό τρόπο!…
Τον Σεφέρη, δεν τον γνώρισα κατ’ ιδίαν. Ήρθα στην Ελλάδα από τις Αφρικές μόλις έναν χρόνο πριν πεθάνει, το 1971. Κι όταν έμαθα για τον θάνατό του, διότι όλη η Ελλάδα έκλαψε, δεν καταλάβαινα τίποτα…
Πέρασαν αρκετά χρόνια ώσπου να ισιώσουν τα ελληνικά μου και να αρχίσω να καταλαβαίνω το έργο τους: Aρχικά μέσα από τα τραγούδια του Θεοδωράκη (Σεφέρης) και του Χατζιδάκι (Γκάτσος), και έπειτα μέσα από τις ποιητικές τους συλλογές. Τα βιβλία τους.
Πώς την πάτησα λοιπόν έτσι χθες, στηρίζοντας σχεδόν όλη τη στήλη μου στα λόγια… του Σεφέρη:
Πότε θα ανθίσουν τούτοι οι τόποι;
πότε θα έρθουν καινούριοι άνθρωποι
να συνοδεύσουν τη βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;
Με «μάζεψαν» αναγνώστες και αναγνώστριες, επισημαίνοντας το λάθος: Του Γκάτσου είναι τα λόγια αυτά!
«Μα είναι… σεφέρικα», είπα στον εαυτό μου, σε μια απέλπιδα και ανόητη προσπάθεια να δικαιολογηθώ.
Τον συγκεκριμένο στίχο τoν «αντέγραψα» από την προμετωπίδα της αρχικής σελίδας καλού μου φίλου στο Facebook. Δεν άνοιξα τις συλλογές μου!
Όταν ήρθαν λοιπόν τα «κάνατε λάθος, κύριε Μιχαηλίδη» μέιλ σας, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν αυτό που ο γιος μου είπε ότι έπρεπε να κάνω εξαρχής: copy-paste τον στίχο, και γκουκλάρισέ τον! Τα περισσότερα λινκς έλεγαν «Σεφέρης». Ένα, όμως, και μάλιστα πάνω-πάνω, είχε την ίδια φωτογραφία που δημοσίευσα χθες, από κάτω τα λόγια, και πάνω αριστερά το λογότυπο του site: Greek Hoaxes! Σε ελεύθερη μετάφραση «Ελληνικά λάθη, ή φάρσες, στο διαδίκτυο»!
Δεν χρειάστηκε καν να διαβάσω την αιτιολόγηση. Τα ξέρω τα παιδιά, κυρίως τον συνάδελφό μου Δημήτρη Αλικάκο, που είναι η ψυχή του site, και που έχει αφιερώσει σχεδόν όλη του τη ζωή, σε συνεργασία με τα πλέον έγκυρα ξένα sites, κυρίως την ομάδα του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων, στην προστασία της αλήθειας, στην αποφυγή μύθων και λαθών.
Ντράπηκα, και χάρηκα συνάμα! Διότι πλέον, όλα πρέπει να ελέγχονται, ακόμα και εκείνα που νομίζεις ότι ξέρεις, ή εκείνα που έρχονται από πηγές που νομίζεις ότι είναι αξιόπιστες και σωστές. Χάρηκα που βρέθηκαν τόσοι πολλοί αναγνώστες/αναγνώστριες που με διόρθωσαν. Που, θέλω να πιστεύω, ότι η ποίηση είναι ακόμα ζωντανή, και διαβάζεται.
Χάρηκα, ακόμα, επειδή μου δώσατε και υλικό να γεμίσω τη στήλη μου και σήμερα! Μια μέρα που τα πρόσωπα της επικαιρότητας και τα έργα τους, στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο, άρχισαν να με κουράζουν!
Αδυνατώ π.χ. να συγκινηθώ από την «είδηση» ότι δύο υποψήφιοι για την Προεδρία αρνήθηκαν να έχουν αστυνομική προστασία. Εντάξει… Δυσκολεύομαι να «ακολουθήσω» τον θόρυβο γύρω από τον διορισμό του Προέδρου του Παγκύπριου Ιατρικού Συλλόγου στον ΟΑΥ, που εποπτεύει το ΓεΣΥ. Ή την ανακοίνωση για νέα γεώτρηση στο Αφροδίτη, σε μία χώρα που φαίνεται έχει πλούσια κοιτάσματα και, τόσα χρόνια τώρα όμως, δεν έχει καταφέρει να διαθέτει φυσικό αέριο στην αγορά της! Ιδίως δε τώρα, που το ΦΑ παύει να έχει την αξία που είχε, και θέλουμε να πάμε σε γνησία ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Οπότε, ας επιστρέψω στους αγαπημένους μου Ποιητές, κι ας δω την καλοδεχούμενη διόρθωση για την λανθασμένη απόδοση των στίχων του Γκάτσου, ως μία ακόμα ευκαιρία να εντρυφήσουμε σε αυτούς, και να αναφωνήσουμε με αγωνία:
Πότε θα ανθίσουν τούτοι οι τόποι;
πότε θα έρθουν καινούριοι άνθρωποι
να συνοδεύσουν τη βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;
