Ευτυχώς, όλα δείχνουν πως το οκτάχρονο αγοράκι γλύτωσε από του Ροτβάιλερ τα δόντια και ελπίζω να ξεπεράσει τα σωματικά και τα ψυχικά τραύματα που του προξένησε η επίθεση του άγριου ζώου και να μας συγχωρέσει ο πρόεδρος του κόμματος για τα ζώα, αν με τον χαρακτηρισμό «άγριο» στεναχωρέσουμε τόσο τον σκύλο όσο και τον ίδιο τον πρόεδρο. Ο οποίος, ανάμεσα σε άλλα, δήλωσε: «Σίγουρα δεν μπορεί να θυματοποιηθεί ο σκύλος, αλλά ο κηδεμόνας φέρει ακέραια την ευθύνη και θα πρέπει να λειτουργήσει άμεσα η Δικαιοσύνη και να αποδοθούν ευθύνες εκεί και όπου πρέπει».
Και πάλιν, μετά συγχωρήσεως, αν δεν «θυματοποιηθεί» ο σκύλος ποιος θα θυματοποιηθεί; Ο οκτάχρονος; Διότι το ζώο απεδείχθη επικίνδυνο εμπράκτως με την επίθεση και τον τραυματισμό του παιδιού. Πρέπει να αφεθεί να κυκλοφορεί ελεύθερος ή αν περιοριστεί θα γίνει αρνάκι; Όσο για τους ιδιοκτήτες τέτοιων ζώων, βεβαίως έχουν την ευθύνη για ό,τι συμβεί και πρέπει να υφίστανται τις συνέπειες.
Και ας μην βγουν κάποιοι να μας κατηγορήσουν ότι δεν έχουμε ευαισθησίες και ότι δεν είμαστε ζωόφιλοι. Διότι ζωόφιλοι δεν είναι μόνο όσοι έχουν άγρια ζώα ή έστω επικίνδυνα. Τι σόι ζωόφιλος είσαι, όταν αποκτάς ένα ζώο το οποίο γνωρίζεις ότι υπό προϋποθέσεις είναι δυνατόν να προκαλέσει ζημιά ή και να σκοτώσει έναν άνθρωπο και να το αφήνεις ελεύθερο και ανεξέλεγκτο επειδή το βαρέθηκες ωσάν να είναι παιγνίδι; Όταν τις προάλλες υποβάλαμε το ερώτημα, «τι θα συνέβαινε αν ο αγριόγατος σκότωνε το παιδάκι στο οποίο επετέθη», μας παρέδωσαν μαθήματα περί υπερβολής κ.λπ. κ.λπ. Υπάρχουν πιο ήρεμα ζώα, σκυλιά, γατιά, που μπορούν να κρατήσουν συντροφιά στον άνθρωπο και να τον βοηθήσουν με πολλούς τρόπους. Αλλά όταν φτάνουμε στο σημείο να τηρούμε μονόλεπτη σιγή στη μνήμη ενός αγριόγατου, τότε λυπάμαι, αλλά χάσαμε το μέτρο. Και λυπάμαι που το λέω, στις 8 Αυγούστου σκοτώθηκε 36χρονη η οποία παρασύρθηκε από αυτοκίνητο και δεν είδαμε ανάλογη ευαισθησία από κάποιους. Ούτε διαμαρτυρία για ελλιπή φωτισμό, ούτε εκδηλώσεις έξω από τη Νομική Υπηρεσία. Και ήταν άνθρωπος.
Για να επανέλθουμε, όμως, στα ζώα, πρέπει ο καθένας μας που ισχυρίζεται ότι τα αγαπά, να ενεργεί για την προστασία των συνανθρώπων του αλλά και για την ευημερία των ιδίων των ζώων. Πώς αγαπάς, για παράδειγμα, ένα ζώο, όταν το παίρνεις από τη ζούγκλα και το φέρνεις στην Κύπρο για να σε δουν οι φίλοι και οι γείτονες και να καμαρώσεις; Τι τον θέλεις τον βόα, τον αγριόγατο, τον…; Και αν η αντίδραση είναι «δεν θα μας υποδείξεις εσύ τι ζώο να πάρουμε», το σχόλιο είναι ότι «γι’ αυτό θα έρθουν και χειρότερα».
Εν πάση περιπτώσει, η κυβέρνηση και οι Τοπικές Αρχές πρέπει να αναλάβουν εκστρατεία με σκοπό να μαζέψουν τουλάχιστον επικίνδυνα αδέσποτα που ενδεχομένως να προξενήσουν κακό στον άνθρωπο. Και αν οι Τοπικές Αρχές δεν έχουν την ευχέρεια και τους πόρους να αναλάβουν τέτοια ενέργεια, πρέπει να στηριχθούν από το κράτος.
Αλλά και εμείς, επαναλαμβάνω, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, πως τα ζώα δεν είναι παιγνίδι να παίξεις μαζί τους για λίγο και μετά να τα εγκαταλείψεις. Ούτε προσφέρονται για επίδειξη. Αποτελούν κάτι σαν μέλος της οικογένειας και αν δεν μπορούμε να τα αντικρύσουμε από αυτή την οπτική γωνία, καλύτερα να μην τα αποκτήσουμε.
