ΣΗΜΕΡΑ ο ελληνισμός τιμά το έπος της ΕΟΚΑ. Ενός αγώνα, που ξεκίνησε με στόχο την Αυτοδιάθεση-Ένωση και κατέληξε σε μια κολοβωμένη ανεξαρτησία. Από τη δεκαετία του ΄30 με την εξέγερση των Οκτωβριανών, οι Έλληνες της Κύπρου ξεκίνησαν έναν γιγαντιαίο αγώνα. Τη δεκαετία του ΄50, μέσα σε ένα γενικό κλίμα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, οι υπόδουλοι λαοί ξεκίνησαν έναν αγώνα κατά της αποικιοκρατίας με στόχο την αυτοδιάθεση. Η Κύπρος στάθηκε απέναντι στη βρετανική αυτοκρατορία. Αναμετρήθηκε με την αποικιοκρατία γνωρίζοντας ποια ήταν η δύναμη της αποικιοκρατίας, στρατιωτικά, αριθμητικά, οικονομικά. Αυτό δεν μέτρησε στη μεγάλη εκείνη απόφαση. Μέτρησε η αποφασιστικότητα και η αγάπη προς την ελευθερία.
Η ΕΝΑΡΞΗ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα δεν ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ήταν αποτέλεσμα ωρίμανσης των συνθηκών. Κι αυτό είναι μια απάντηση σε όσους ακόμη και σήμερα υποστηρίζουν ότι ο αγώνας εκείνος ήταν λάθος. Ήταν μια λανθασμένη επιλογή. Η προσέγγιση αυτή δεν στηρίζεται στις πραγματικές συνθήκες αλλά και σε μια θεώρηση προσαρμογής στους ισχυρούς. Η παγκόσμια ιστορία τους διαψεύδει. Οι θυσίες των παλληκαριών της ΕΟΚΑ, ο γενναίος αγώνας συνθέτουν το μεγάλο έπος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνας 1955-1959.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ο αγώνας εκείνος δεν δικαιώθηκε. Δεν οδήγησε στον μεγάλο στόχο. Η κατάληξη δεν ήταν η αναμενόμενη και ασφαλώς ούτε αποτελούσε στόχο και προσδοκία του λαού της Κύπρου μια ανεξαρτησία υπό κηδεμονία. Ασφαλώς αυτό ποσώς δεν μειώνει τον αγώνα της ΕΟΚΑ, τον αγώνα του λαού μας, μια παλλαϊκή επανάσταση για την απελευθέρωση. Λάθη έγιναν. Λάθη στους πολιτικούς χειρισμούς και στα ζητήματα τακτικής. Οι πιέσεις στην τελική φάση ήταν αφόρητες και οι Έλληνες Κύπριοι, εντελώς μόνοι, δεν μπορούσαν να τις αντιμετωπίσουν.
Η ΚΥΠΡΟΣ από το 1974 και εντεύθεν έχει μια ανοικτή πληγή. Σημαντικό τμήμα του εδάφους της χώρας μας κατέχεται διά της στρατιωτικής ισχύος από την κατοχική Τουρκία. Σήμερα, επέτειος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, το μήνυμα που στέλνεται είναι πως ο αγώνας για απελευθέρωση είναι μονόδρομος. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν το οφείλουμε αυτό μόνο στους ήρωες του έπους του 1955-1959, της ΕΟΚΑ, σε όσους αγωνίστηκαν στη συνέχεια ενάντια στις εσωτερικές υπονομεύσεις και στη διάρκεια του πραξικοπήματος και της εισβολής. Το οφείλουμε και στις μελλοντικές γενιές, που δεν έχουν καμία ευθύνη για τα όσα διαδραματίσθηκαν στο παρελθόν και σίγουρα δεν αξίζουν να κουβαλούν εσαεί τα λάθη που έγιναν αλλά και τις αδυναμίες.
ΕΙΝΑΙ πεποίθησή μας πως το μέλλον για την Κύπρο, αλλά και οποιαδήποτε χώρα και λαό δεν είναι ούτε η κατοχή, ούτε ρυθμίσεις, οι οποίες θα τη νομιμοποιούν. Θα επαναλάβουμε δε το προφανές και αδιαπραγμάτευτο: Από εκείνον τον μεγάλο, ηρωικό αγώνα θα κρατήσουμε το μεγαλείο του, για να σταθούμε στα πόδια μας και να κινηθούμε προς τα ίδια μονοπάτια, που οδηγούν στη λευτεριά. Ήταν ο αγώνας ενός μικρού λαού, που αναμετρήθηκε με την αποικιοκρατική αυτοκρατορία, που οδήγησε αγωνιστές στην κρεμάλα, για να φοβερίσει τους υπόλοιπους. Ανεπιτυχώς βέβαια.
