«Κολυμβητικοί αγώνες παιδιών 8-11χρονών, σήμερα, (δηλαδή Σάββατο 12 Φεβρουαρίου) στο κολυμβητήριο της Λάρνακας και κανένας γονιός δεν επιτρέπεται να παρακολουθήσει από τις κερκίδες! Γιατί; Δεν έχει καμία λογική! Έχουμε ανοιχτά μπαρ, κλαμπ, σινεμά, θέατρα …» – Ανάρτηση του/της PetraPan (@Petra_Pan2) στο Twitter. Κοιτάζω τη φωτογραφία που αναρτά, και βλέπω πράγματι σε πρώτο πλάνο καμιά δεκαπενταριά άτομα απ’ έξω, και στο βάθος μερικούς ακόμη που έχουν σκαρφαλώσει στα κάγκελα, προφανώς (λέω), για να δουν τα παιδιά τους. (Δεν αναδημοσιεύω εδώ τη φωτό γιατί δεν έχω την άδεια από τα πρόσωπα που απεικονίζονται)

Δεν έχω όλη την εικόνα και γνώση του πράγματος, αλλά αν είναι έτσι, δεν έχει νόημα και λογική το «απαγορευτικό» – ούτε παιδαγωγικά, ούτε και υγειονομικά. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν είναι ανοικτές η εστίαση και η ψυχαγωγία, και δεν κάνω ποτέ συγκρίσεις. Ξέρουμε ότι εκεί «πιέζουν» άλλα κριτήρια. Άλλες καταστάσεις… 

Σιγά-σιγά, όπως συμβαίνει κιόλας σε μερικές χώρες της Ευρώπης, βγαίνουμε από τη φάση των σκληρών μέτρων, και μπαίνουμε στην αρχή ενός ακόμα πιο δύσκολου (συνάμα όμως και ωραίου) δρόμου. Αυτού της επιστροφής, όπως λέμε, στην κανονικότητα. Δεν θα είναι εύκολη αυτή η φάση. Για πολλούς λογούς. Ο βασικός είναι ότι νομίζουμε, πολλοί από εμάς, ότι με το που θα κτυπήσει το κουδούνι στο «σχολείο της ζωής μας», όλοι θα ξεχυθούμε έξω σαν ποτάμι χαρούμενο και θα αρχίσουμε να φωνάζουμε, ή να τραγουδάμε «εκδρομή-εκδρομή».

Στην πρώτη φάση της πανδημίας, χρειαστήκαμε καθοδήγηση και στήριξη από τις Αρχές και τους ειδικούς, και από κει και πέρα αναλάβαμε ο καθένας την ατομική ευθύνη των πράξεών μας. Το ίδιο, σε έναν βαθμό, θα χρειαστεί και τώρα – μόνο που τούτη τη φορά ο φόβος θα είναι πολύ λιγότερος, και η χαρά της προσμονής και της απόλαυσης πολλών μικρών στιγμών και πραγμάτων που στερηθήκαμε θα επιδράσει σαν εμβόλιο τονωτικό στον δοκιμασμένο μας οργανισμό, σωματικά και ψυχολογικά.

Λογική-ευελιξία-και ανθρωπισμός. Νομίζω ότι αυτό θα πρέπει να είναι το τρίπτυχο που θα μας συντροφεύει στην φάση της μετάβασης προς την κανονικότητα. Μια φάση προσαρμογής. Όπου τέτοιες σκηνές, να μην μπορούν πενήντα γονείς να δουν σε ανοικτό κολυμβητήριο αγώνες των παιδιών τους να μην υπάρξουν. Και σίγουρα να μην χρειάζεται η συνεδρίαση και η πρόταση καμιάς επιτροπής ή υπουργικού συμβουλίου για να πάμε. Θα τα βρουν μόνοι τους οι άμεσα ενδιαφερόμενοι.

Έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ στο Netflix που το προτείνω θερμά. Έχει τίτλο The C-Word. Όπου η λέξη C είναι «Cancer», δηλαδή «Καρκίνος». Έχουν γίνει πολλά και σημαντικά βήματα για την αντιμετώπισή του. Αλλά είναι ακόμα περισσότερα εκείνα που δεν έχουν γίνει, ενώ θα μπορούσαν να είχαν γίνει, και θα είχαν σωθεί ακόμα περισσότεροι άνθρωποι. Δεν θα τα προδώσω. Θα ξαναδώ το ντοκιμαντέρ με προσοχή, και θα κρατήσω σημειώσεις. Ήδη κράτησα μερικές. 

Θα σας μεταφέρω μόνο μια σκηνή, όπου ένας γιατρός που βλέπει τον καρκίνο με πιο ολιστική ματιά, ρωτάει έναν ιδιοκτήτη εστιατόριου φαστ-φουντ, που δεν προλαβαίνει να πουλάει ολόκληρες σίκλες (κουβάδες!) από τηγανητά κοτόπουλα, εάν γνωρίζει, δηλαδή αν έχει καλή και άρτια γνώση για το αν όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται και καταλήγουν μέσα στον οργανισμό του ανθρώπου είναι ασφαλή για την υγεία του. Όχι, απάντησε εκείνος, «αλλά δεν δικαιούται κάθε άνθρωπος να έχει το δικαίωμα της επιλογής;», συμπλήρωσε αποφασιστικά..

Όχι! Δεν δικαιούσαι να έχεις ελεύθερη επιλογή εάν πρώτα δεν ξέρεις, δεν έχεις ενημερωθεί καλά, δηλαδή πλήρως, για το ποια ακριβώς είναι αυτή η επιλογή. ΥΓ.: Απάντηση που τεκμηριώνεται πλήρως και από αυτά που θα ακούσετε και θα δείτε. Κι αν θέλετε, γράψτε την άποψη σας για να τη συζητήσουμε. Το e-mail μου το βλέπετε πάνω-πάνω. Μόνο επωνύμως όμως παρακαλώ. Κι όχι ψευδώνυμα. 

ΥΓ: Να χαίρεστε του Βαλεντίνους και τις Βαλεντίνες σας!…,

 

Πραγματικά δεν έχει λογική αυτό θα μπορούσανε να το ελέγξουν ε έχοντας την είσοδο κάποιος έτσι που να ελέγχουν αν έχουνε πράγματι το πιστοποιητικό εμβολιασμού ή οτιδήποτε άλλο χρειάζεται σκορπίσουν επάνω στην κερκίδα σιγά τον μεγάλο αριθμό δηλαδή των ανθρώπων που πήγαν εκεί για να απολαύσουν τα παιδιά τους αυτό. Αυτό κυρίως παιδαγωγικά, αλλά και υγειονομικά, δεν έχει καμία απολύτως λογική.