ΤΑ –ακατανόητα και προκλητικά– γεγονότα (ας τα πούμε έτσι) των τελευταίων ημερών, με… καπάκι ό,τι οι σεμιναριοεκπαιδευθέντες –με τα διπλώματα στους πλίκους– παρότι πεπεισμένοι ότι… δεν έχουμε ψυχολογικό πρόβλημα όσοι λέμε την τουρκική κατοχή κατοχή, εντούτοις μάς… επιτρέπουν –σε εθελοντική βάση– να… αποθεραπευτούμε με τις δικές τους… συνταγές –αποτελεσματικές και επιχορηγημένες έξωθεν και έσωθεν.
Δικαιωματικά, ύστερα από τεσσάρων –και– δεκαετιών καθημερινής καταγραφής, να έχει τα δικά του –εμπειρικά και τραυματικά– συμπεράσματα ο χρονογράφος, καθώς:
Επιχειρώντας να υπερασπιστεί τη γνώμη του, ήρθε πολλές φορές αντιμέτωπος με τους «υπεροψίαν και μέθην» διακατεχόμενους «Δαρείους», και όπως ο καβαφικός Φερνάζης την ώρα της καταστροφής πρέπει να καταθέσει την αλήθεια του.
Λοιπόν:
Χρόνο με τον χρόνο, το ιδεολογικό πλάτος στένευε, το εύρος των πολλών κατοχών της Κύπρου (επ)εκτεινόταν, η στήλη δεν… προλάβαινε τα πολιτικά-κοινωνικά-οικονομικά σκάνδαλα και τις μικροκομματικές μεταμορφώσεις.
Αργότερα, κυρίως στην περίοδο του –αδικοχαμένου– «Παρασκηνίου», πικρή η διαπίστωση: Δεν αρκούσε η μαρξιστική εξήγηση –μόνιμο αίτιο τα οικονομικά συμφέροντα– ούτε η κοινωνιολογική –της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ματαιοδοξίας- για παράδοξες και αλλόκοτες μεταμορφώσεις, συνεργασίες κ.λπ.
Έτσι:
Δίπλα στα γνωστά –οικονομικά συμφέροντα, κομματικές εξαρτήσεις και αντιπαροχικές εκδουλεύσεις κ.λπ.– προσεκτική παρατήρηση προσθέτει άλλη μια διασύνδεση διαπλοκής, που –συνοπτικά– καταγράφεται: Διακωλική, χωρίς –άλλες– επεξηγήσεις, καθώς καραδοκούν και ακριβοπληρωμένοι επίτροποι που επιμένουν ότι οι λέξεις δεν πρέπει να εκφέρονται στην πατροπαράδοτή τους έννοια, επειδή ενοχλούνται οι… Ευρωμιμητές «ευαίσθητοι».
