Είναι σημαντική η προσθήκη του ερωτηματικού στον τίτλο. Γιατί αλλιώς θα καταλήγαμε στο γνωστό συμπέρασμα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Άλλαξε, λοιπόν, κι αν ναι, γιατί;
Το βέβαιο είναι ότι ο Πρόεδρος μιλά και μάλιστα πολύ. Το χειρότερο είναι ότι μιλάει πολύ με πολλούς. Την άποψή του περί δύο κρατών φέρεται να την έχει συζητήσει με τον Τσαβούσογλου, με τη Μογκερίνι, με πρέσβεις ξένων χωρών και Κύπριους κομματάρχες. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτός που «εμολόισεν το κόζιν» ήταν ο λαλίστατος αναπληρωτής πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών. Κάποιοι πέσαμε στην παγίδα τότε να αναλύσουμε με κάθε σοβαρότητα τον κεραυνό εν αιθρία που χαρακτηρίστηκε «χαλαρή ή αποκεντρωμένη ομοσπονδία».
Προσωπικά είχα αντικρίσει θετικά αυτή την εξέλιξη καθώς είναι πεποίθησή μου ότι η ΔΔΟ έχει τόσο πολύ απαξιωθεί από τους ψηφοφόρους που χρειάζεται οπωσδήποτε επανατοποθέτηση. Επικοινωνιακά πρωτίστως, αλλά και επί της ουσίας εάν αυτό θα βοηθήσει τη βιωσιμότητα και τη λειτουργικότητα της λύσης. Πλην όμως, όλα αυτά σύντομα αποδείχτηκαν θεωρητικές κατασκευές.
Η αποκάλυψη του αξιωματούχου της Συμμαχίας ήταν σαν να άνοιξε τον Ασκό του Αιόλου. Κι από τότε δεν περνά μια μέρα που να μην ακούσουμε ένα ακόμα περιστατικό με τον Πρόεδρο να «εκμυστηρεύεται» σε κάποιον το όραμά του. Το οποίο, σύμφωνα με τις φήμες που οργιάζουν, μεταφράζεται στο ταμπού των δύο κρατών ή, για να το πούμε λαϊκά, «τζείνοι ποτζεί τζιαι εμείς ποδά».
Εν όψει όλων αυτών, δεν είναι να απορεί κανείς γιατί το ΑΚΕΛ διαχώρισε τη θέση του αποσύροντας τον έμπειρο Τουμάζο Τσιελεπή από τη διαπραγματευτική ομάδα. Μεγάλο πλήγμα, αφού δεν μας περισσεύουν όσοι διαθέτουν βαθιά επιστημονική γνώση του Κυπριακού. Κάτι που ισχύει και για τον Αλέκο Μαρκίδη, ο οποίος με τον γνώριμο ευθύ του τρόπο ξεκαθάρισε «μετά τις δηλώσεις που έγιναν στο μνημόσυνο του Τάσσου Παπαδόπουλου έκρινα ότι δεν έχω θέση σε αυτή την ομάδα εφόσον διαφωνώ με όσα κάνει ο Πρόεδρος τον τελευταίο καιρό». Όσοι θεωρούν ότι η στάση Μαρκίδη αφορά στην ιδιοσυγκρασία του, προφανώς δεν γνωρίζουν τις εύθραυστες ισορροπίες των δυο «σχολών σκέψεις» εντός του Δημοκρατικού Συναγερμού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Άντρος Κυπριανού επέλεξε να υπενθυμίσει τη δήλωση Χάσικου («Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και εμείς ως Προεδρικό και ως κόμμα τι θέλουμε σε ό,τι αφορά στη λύση στο Κυπριακό») και την αναπαραγωγή της μέσω του Tweeter από τον Αβέρωφ Νεοφύτου.
Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι ξεκάθαρο ότι άλλαξε πορεία πλεύσης, το ερώτημα που εκκρεμεί είναι γιατί. Αλλάζει ο άνθρωπος; Στην πολιτική όλα είναι πιθανά ακόμα και εάν δεν μπορούν να ερμηνευτούν ή να εκλογικευτούν με ψυχολογικούς όρους. Γιατί να αλλάξει όμως κάποιος που το 2004 ανέλαβε το πολιτικό κόστος τραβώντας το κάρο της μειοψηφίας; Το ότι ο ίδιος το αρνείται δεν έχει πάντως και τόση σημασία αφού πολύ σύντομα θα κριθεί έτσι κι αλλιώς εκ του αποτελέσματος.
Εάν όσοι τον κατηγορούν έχουν άδικο και δεν ισχύει η κατηγορία που διατύπωσε ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ («φλερτάρει με την ιδέα των δύο κρατών και της συνομοσπονδίας»), στο χέρι του είναι να δικαιωθεί κατά τη διαδικασία των συνομιλιών. Μέχρι τότε, ας μας επιτρέψει να είμαστε καχύποπτοι. Το «δεσμεύομαι», άλλωστε, ποτέ δεν υπήρξε το δυνατό του σημείο.
