Ο Πρόεδρος γνωρίζει φυσικά ότι δεν πρόκειται ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ να συμφωνήσουν, τουλάχιστον επίσημα και δημόσια, ότι θα σχηματιστεί οικουμενική κυβέρνηση με δική τους συμμετοχή και δική του ηγεσία. Θα ήταν ως να αναιρούν όσα έλεγαν μόλις μέχρι 30 Μαΐου για την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση στην ιστορία της ανθρωπότητας, και δεν θέλουν να τα αναιρέσουν, η προεκλογική θα συνεχιστεί αδιάκοπα μέχρι το 2023. Ωστόσο, ο Νίκος Αναστασιάδης το παρουσιάζει ως παρέμβαση σωτηρίας, η καινοτομία του αιώνα, δηλαδή, καλώντας τους και σε διαβουλεύσεις επί τούτου. Παρόλο που βασικός στόχος δεν είναι η ουτοπία κάποιας κυβέρνησης ευρύτερης αποδοχής, αλλά οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να εγκριθούν από τη Βουλή σύντομα. Και ο Πρόεδρος το λέει με τόσο θόρυβο, για να στείλει και το μήνυμα στο λαό ότι έχουν ευθύνη τα κόμματα να τις εγκρίνουν αλλιώς δεν θα λάβουμε τα ευρωπαϊκά κονδύλια των τεσσάρων δισεκατομμυρίων. Περάσαμε, όμως, πολύ πιο δύσκολες εποχές, όπως μετά από το 2013 με την οικονομική κρίση ή μετά από το 2020 με την υγειονομική κρίση, όταν μια οικουμενική κυβέρνηση θα ήταν πραγματική ανάγκη των καιρών, αλλά δεν έγινε και θα γίνει τώρα για να εγκριθούν οι μεταρρυθμίσεις, που ούτως ή άλλως όλοι αναγνωρίζουν ότι πρέπει να γίνουν;
Επικοινωνιακά χρησιμοποιεί το πυροτέχνημα ο Πρόεδρος. Ούτως ή άλλως, άμα θέλει να σχηματίσει κυβέρνηση ευρείας αποδοχής μπορεί να το κάνει διορίζοντας προσωπικότητες από όλους τους χώρους, ευελπιστώντας στην αναγνώριση της ενέργειας του από τον λαό κι όχι από τα κόμματα. Τα οποία κόμματα, εξάλλου, μόλις πριν από δυο βδομάδες έλαβαν μήνυμα αποδοκιμασίας από τον λαό. Έχασαν τις βουλευτικές εκλογές και θα πάρουν μερίδιο στην Κυβέρνηση για επιβράβευση; Παράδοξα πράματα.
Πάντως, η λογική της απόρριψης της πρότασης από το ΑΚΕΛ, είναι ακόμα πιο παράδοξη από την ίδια την πρόταση. Συζήτησαν την πρόταση για το ενδεχόμενο συνεργασίας σε μια Κυβέρνηση ευρείας αποδοχής, έλεγε χτες ο Άντρος Κυπριανού βγαίνοντας από το Προεδρικό. Αλλά, η απάντηση του ήταν το μεγάλο όχι. «Ξεκαθάρισα», είπε, «ότι για να μπορέσει να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται να υπάρχει πολιτική βάση, το πολιτικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο να στηρίζεται αυτή η συνεργασία και είναι προφανές πως σε ό,τι μας αφορά δεν έχουμε πολιτικές θέσεις που να είναι συγγενικές ή έστω γειτνιάζουσες με τις θέσεις που υποστηρίζει ο Δημοκρατικός Συναγερμός σε πάρα πολλά ζητήματα».
Λογικό ακούγεται. Αλλά με το ΔΗΚΟ, για παράδειγμα, πώς θα συνεργάζονταν στην εκλογή προέδρου της Βουλής και στη συνέχεια Προέδρου της Δημοκρατίας, αν δεν έπεφτε ο Κυπριανού στην παγίδα που τους έστησε ο Καρογιάν; Και πώς συνεργάστηκαν στον παρελθόν; Υπάρχει πολιτικό υπόβαθρο; Έχουν πολιτικές θέσεις συγγενικές ή γειτνιάζουσες στα δύο πιο κύρια ζητήματα του τόπου, το Κυπριακό και την οικονομία; Με την ΕΔΕΚ, έχουν καμιά συγγενική θέση, τουλάχιστον, στο Κυπριακό και την ήθελαν ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στη συνεργασία για εκλογή Προέδρου Βουλής; Συγγενικές ή γειτνιάζουσες θέσεις στο Κυπριακό το ΑΚΕΛ έχει με το ΔΗΣΥ, είναι γνωστό. Τόσο πολύ συγγενικές είναι, που κάποτε υπήρχαν και στελέχη του ΔΗΣΥ, που ονειρεύονταν (κι έκαναν εκστρατείες δημοσίως) να στήσουν μέτωπο με το ΑΚΕΛ, να πάρουν την Κυβέρνηση και να λύσουν το Κυπριακό στο άψε σβήσε.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι ούτε οι συγγενικές θέσεις, ούτε τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τον τόπο. Είναι μόνο η προστασία των κομματικών μικρομάγαζων. Κατά την κρίση των κομματικών εγκεφάλων, για να συντηρούνται τα μαγαζιά πρέπει να υπάρχει ιδεολογική πόλωση, δεξιά και αριστερά, προοδευτικοί και συντηρητικοί, σοσιαλίζοντες και νεοφιλελεύθεροι. Και στη μέση διάφορα «κέντρα», μικρά πάντα, να παίζουν τους δεύτερους και τρίτους ρόλους, να βολεύονται κι αυτοί με τα μικρομάγαζα τους, αλλά ουδέποτε να αμφισβητούν την κυριαρχία των μεγάλων, των πολυκαταστημάτων. Πώς πέφτουν στις παγίδες ο ένας του άλλου είναι ζήτημα ευφυΐας. Και ματαιοδοξίας.
