Είναι γεγονός ότι τόσο η είσοδος όσο ακόμα περισσότερο η έξοδος της Έμιλυς Γιολίτη από το κυβερνητικό σχήμα είχαν έναν εκκωφαντικό χαρακτήρα και έδωσαν αρκετή τροφή για ποικίλα σχόλια, όπως μπορούσαμε να τα αναγνώσουμε και με διάφορες άλλες αφορμές στη διάρκεια της υπουργικής της θητείας.
Ένα σημείο από την επιστολή παραίτησής της, ανάμεσα βέβαια στα πολλά άλλα, δεν μπορεί να διαλανθάνει της προσοχής και να μην τυγχάνει ξεχωριστού σχολιασμού για μια πραγματικότητα που είναι πλέον τόσο κατεστημένη, ιδιαίτερα στον χώρο της πολιτικής. «Εγώ ήρθα στην πολιτική χωρίς βαρίδια, με καθαρά χέρια και με δηλωμένη οικονομική ευχέρεια, ώστε να μην αφήνονται σκιές βολέματος ή και διαφθοράς αλλά μόνο προσφοράς». Ξεκάθαρη τοποθέτηση που παραπέμπει σε μια πραγματικότητα που βοά τόσο εκκωφαντικά. Η πολιτική στην Κύπρο είναι τόσο βουτηγμένη στο βόλεμα και τη διαφθορά που από χρόνια έχει αποψιλωθεί από τον πραγματικό χαρακτήρα της. Εκείνο δηλαδή της προσφοράς που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το ήθος και σαν προέκταση, βέβαια, εννοείται με την ικανότητα και την αριστεία, ως εχέγγυα που θα μπορούσαν να προεξοφλούν την ύπαρξη πραγματικών αναστημάτων στον χώρο. Οπότε δεν θα γινόταν λόγος για καταβαράθρωση και κατάντια, αλλά για καταξίωση και αναγνώριση, εκσυγχρονισμό και πρόοδο.
Δεν χρειάζονται άλλες αποδείξεις πέραν της καθημερινής πραγματικότητας που βοά από μόνη της για να πεισθεί κάποιος ότι εκείνο που απελπιστικά απουσιάζει δεν είναι η είσοδος στον χώρο της πολιτικής ή της εξουσίας, με την όποια οικονομική ευχέρεια ή δυσχέρεια, αλλά με το απαιτούμενο ήθος που έχει να κάνει με τον ίδιο τον χαρακτήρα και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Και μια πρόκληση για τη νέα Βουλή, και όχι μόνο, είναι η αποκατάσταση της αξιοπιστίας εκείνης της ταλαίπωρης δήλωσης του «πόθεν έσχες», η οποία κατάντησε μια τραγελαφική και τόσο πονεμένη ιστορία, που η λειτουργία της απλά αφήνει να διασύρεται ακόμα περισσότερο και να εξευτελίζεται αυτό που ονομάζουμε αξιοπρέπεια. Δεν είναι μόνο νομοτεχνικό το ζήτημα, αλλά πρωτίστως ηθικό και πιο πέρα δεοντολογικό. Μάς δίνεται κάποτε η ευλογία να γινόμαστε κοινωνοί περιπτώσεων – ευδοκιμούν δυστυχώς μόνο σε κάποιες χώρες του εξωτερικού – που πραγματικοί άρχοντες εισέρχονται από την πύλη της όποιας εξουσίας πλουσιότεροι και εξέρχονται φτωχότεροι. Με ανάλογη πράξη καθημερινής ζωής και ήθους. Δεν έχουμε, δυστυχώς, την πολυτέλεια, εκτός από μεμονωμένες φωτεινές εξαιρέσεις που πέφτουν κι αυτές στο αθόρυβο, να κάνουμε λόγο για παρόμοια παραδείγματα και για την δική μας αφεντιά. Απουσιάζουν απελπιστικά από τα κατάστιχα της πρόσφατης πολιτικής ζωής τέτοιας μορφής άρχοντες που να είναι ταυτόχρονα και αδιαμφισβήτητοι ηγέτες με έγνοια την προσφορά και την θυσία. Αντί, όμως, της προσφοράς και της θυσίας, ως έννοιες που θα μπορούσαν να κοσμούν την όποια αναρρίχηση σε θέσεις εξουσίας, δυστυχώς πλεονάζει σ’ αυτό τον τόπο η μέθοδος της αρπακτής, η οποία ανήχθη σε ολόκληρη επιστήμη. Καθημερινά τα μαθήματα που παραδίδονται στο κεφάλαιό της. Και ας το ψάχνει και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί είμαστε τόσο βουτηγμένοι σε ό,τι στραβό κι ανάποδο…
