Ταξιδεύοντας σε διάφορα μέρη του κόσμου, από το Μεξικό μέχρι την Κένυα και από την Γκάνα μέχρι τη Χιλή, γνώρισα κόσμο ελεύθερο και ανθρώπους με παιδεία. Κοινωνίες που ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα από όλων των ειδών τις ταραχές. Από εσωτερικές διαμάχες των διαφόρων φυλών, μέχρι ξένες παρεμβάσεις και πολέμους.
Στη Ρουάντα οι Χούτου με τους Τούτσι ήρθαν στην κυριολεξία στα μαχαίρια, με 500.000 σφαγιασθέντες. Στην Κένυα ο ξεσηκωμός ενάντια στο αποικιοκρατικό καθεστώς των Άγγλων άφησε πίσω του χιλιάδες νεκρούς. Στη Χιλή ο λαός δεν πρόκειται να ξεχάσει τα βασανιστήρια και τις χιλιάδες εκτελέσεις της χούντας του Αουγκούστο Πινοσέτ.
Λαοί οι οποίοι μέσα από την ταλαιπωρία τους, έγιναν σοφότεροι. Λαοί που γνωρίζουν επακριβώς την πραγματική ερμηνεία της έννοιας «Ελευθερία» και «Δημοκρατία». Γνωρίζουν ότι το νόημα τους είναι πραγματικό και η εφαρμογή τους σημαίνει «ένας πολίτης ίσον μία ψήφος και η πλειοψηφία αποφασίζει»! Ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, ο κόσμος σε αυτές τις χώρες γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει «έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, βασισμένη στην ισότητα των πολιτών». Δεν ανέχονται πλέον τις διακρίσεις και δεν ξεγελιούνται από παραπλανητικά περιτυλίγματα που αλλοιώνουν την ουσία μιας έννοιας.
Εδώ στην Κύπρο, μας μιλούν για το τείχος του Βερολίνου που όταν έπεσε επανένωσε τη Γερμανία, αφήνοντας να νοηθεί ότι το ίδιο θα συμβεί και σε μας, αν αποδεχτούμε τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Στη Γερμανία όμως, δεν επιβάλλει το Σύνταγμα πως ο Καγκελάριος θα πρέπει να είναι Δυτικογερμανός και ο Αντικαγκελάριος Ανατολικογερμανός. Ούτε για εκ περιτροπής προεδρίες αναφέρει, ούτε ποσοστά Δυτικών – Ανατολικών στις βουλευτικές έδρες και ξεχωριστές εκλογές.
Μας διαφημίζουν το Ομοσπονδιακό Σύστημα που προωθούν ως λύση, βάζοντας ως χώρες αναφοράς την Ελβετία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, αφήνοντας πάλι να νοηθεί ότι κάπως έτσι θα είναι το πολίτευμα. Σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις όμως, δεν υπάρχει ρατσιστικός διαχωρισμός και ούτε περιορίζονται τα εκλογικά δικαιώματα κανενός, ανάλογα με τη φυλή ή την εθνική του καταγωγή. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ, με το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα του ρατσισμού, κι όμως ο Ομπάμα είχε εκλεγεί Πρόεδρος. Και αυτό επειδή το Σύνταγμα το επιτρέπει. Στο Περού, μέλος της ιαπωνικής μειονότητας υπήρξε Πρόεδρος και πάλι επειδή το Σύνταγμα το επιτρέπει. Στην Κύπρο όμως, αν αποφασίσω εγώ να διεκδικήσω το αξίωμα του Αντιπροέδρου, το Σύνταγμα θα μου το απαγορεύσει! Ένα πολίτευμα τύπου Απαρτχάιντ δηλαδή.
Αυτοί οι λαοί, γνωρίζουν το περιεχόμενο της έννοιας «Δημοκρατία» και δεν ξεγελιούνται από τους τίτλους. Εμείς, βαφτίζουμε τη διχοτομική ΔΔΟ «επανένωση» και το κυπριακό Απαρτχάιντ «Δημοκρατία». Το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι μόνο θέμα εισβολής και κατοχής, ούτε το προκάλεσε μόνο η Τουρκανταρσία ή το πραξικόπημα. Το πρόβλημα της Κύπρου είναι πρωτίστως το Σύνταγμα της και αν δεν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, δεν θα βρούμε σωτηρία. Από το 1959 έχουμε αυτοπαγιδευτεί μέσα σε ένα ρατσιστικό κράτος, το οποίο μας ονόμασαν «Δημοκρατία» και για 40 χρόνια τώρα, συζητούμε τη διχοτομική ΔΔΟ που μας ονόμασαν «Επανένωση».
Μέσα σε όλη τη σύγχυση μας, δεν καταλάβαμε καθόλου τι συνέβη στις Ευρωεκλογές του 2019. Η «Δημοκρατία» έλαμψε εντυπωσιακά στην Κύπρο κι εμείς δεν πήραμε είδηση. Ενιαία, η κοινωνία των πολιτών, άσκησε το δικαίωμα του «Εκλέγειν και Εκλέγεσθαι» σύσσωμη, ελεύθερη και χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις. Μέσα από ενιαίο εκλογικό κατάλογο ψηφίσαμε, όχι μόνο υποψήφιους αλλά και κομματικούς σχηματισμούς από όλο το φάσμα της κοινωνίας μας, ως πραγματικοί Ευρωπαίοι πολίτες. Χωρίς ρατσισμό, χωρίς διακρίσεις, χωρίς καν «ζώνες» και διαχωρισμούς. Η εκλογή Κιζιλγιουρέκ κατεδάφισε το ρατσιστικό αυθαίρετο της Βρετανίας και Τουρκίας, επί του Συντάγματος της Κύπρου. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο μάς έδειξε το δρόμο της Ισότητας και της Δημοκρατίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατέχει πλέον ένα δυνατό χαρτί, για να σταθεί στο πλευρό μας στον αγώνα για μίαν «Ενιαία Κυπριακή Δημοκρατία», της Ελευθερίας και της Ισότητας. Αν δεν το απαιτήσουμε όμως εμείς, δεν θα το κάνει κάποιος ξένος για λογαριασμό μας.
Η ευθύνη για όλη αυτή τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο της Κύπρου, βαραίνει πρωτίστως την πολιτική ηγεσία. Κόμματα που είτε πρεσβεύουν τα λαϊκά στρώματα, είτε ιδεολογίες όπως το σοσιαλισμό, τους εθνικόφρονες κ.λπ., αδυνατούν να εξετάσουν την ουσία του προβλήματος μας και αναλώνονται σε επιδερμικές συζητήσεις για το πώς θα γίνει πιο λειτουργικός ο ρατσισμός και πώς ο φασισμός θα γίνει συνήθεια.
Παλέψτε για Δημοκρατία και ο κόσμος θα σταθεί στο πλευρό σας.
Στον φασισμό και τον ρατσισμό όμως, η κοινωνία θα βρίσκεται πάντοτε στην απέναντι όχθη.
Στη Ρουάντα οι Χούτου με τους Τούτσι ήρθαν στην κυριολεξία στα μαχαίρια, με 500.000 σφαγιασθέντες. Στην Κένυα ο ξεσηκωμός ενάντια στο αποικιοκρατικό καθεστώς των Άγγλων άφησε πίσω του χιλιάδες νεκρούς. Στη Χιλή ο λαός δεν πρόκειται να ξεχάσει τα βασανιστήρια και τις χιλιάδες εκτελέσεις της χούντας του Αουγκούστο Πινοσέτ.
Λαοί οι οποίοι μέσα από την ταλαιπωρία τους, έγιναν σοφότεροι. Λαοί που γνωρίζουν επακριβώς την πραγματική ερμηνεία της έννοιας «Ελευθερία» και «Δημοκρατία». Γνωρίζουν ότι το νόημα τους είναι πραγματικό και η εφαρμογή τους σημαίνει «ένας πολίτης ίσον μία ψήφος και η πλειοψηφία αποφασίζει»! Ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, ο κόσμος σε αυτές τις χώρες γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει «έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, βασισμένη στην ισότητα των πολιτών». Δεν ανέχονται πλέον τις διακρίσεις και δεν ξεγελιούνται από παραπλανητικά περιτυλίγματα που αλλοιώνουν την ουσία μιας έννοιας.
Εδώ στην Κύπρο, μας μιλούν για το τείχος του Βερολίνου που όταν έπεσε επανένωσε τη Γερμανία, αφήνοντας να νοηθεί ότι το ίδιο θα συμβεί και σε μας, αν αποδεχτούμε τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Στη Γερμανία όμως, δεν επιβάλλει το Σύνταγμα πως ο Καγκελάριος θα πρέπει να είναι Δυτικογερμανός και ο Αντικαγκελάριος Ανατολικογερμανός. Ούτε για εκ περιτροπής προεδρίες αναφέρει, ούτε ποσοστά Δυτικών – Ανατολικών στις βουλευτικές έδρες και ξεχωριστές εκλογές.
Μας διαφημίζουν το Ομοσπονδιακό Σύστημα που προωθούν ως λύση, βάζοντας ως χώρες αναφοράς την Ελβετία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, αφήνοντας πάλι να νοηθεί ότι κάπως έτσι θα είναι το πολίτευμα. Σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις όμως, δεν υπάρχει ρατσιστικός διαχωρισμός και ούτε περιορίζονται τα εκλογικά δικαιώματα κανενός, ανάλογα με τη φυλή ή την εθνική του καταγωγή. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ, με το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα του ρατσισμού, κι όμως ο Ομπάμα είχε εκλεγεί Πρόεδρος. Και αυτό επειδή το Σύνταγμα το επιτρέπει. Στο Περού, μέλος της ιαπωνικής μειονότητας υπήρξε Πρόεδρος και πάλι επειδή το Σύνταγμα το επιτρέπει. Στην Κύπρο όμως, αν αποφασίσω εγώ να διεκδικήσω το αξίωμα του Αντιπροέδρου, το Σύνταγμα θα μου το απαγορεύσει! Ένα πολίτευμα τύπου Απαρτχάιντ δηλαδή.
Αυτοί οι λαοί, γνωρίζουν το περιεχόμενο της έννοιας «Δημοκρατία» και δεν ξεγελιούνται από τους τίτλους. Εμείς, βαφτίζουμε τη διχοτομική ΔΔΟ «επανένωση» και το κυπριακό Απαρτχάιντ «Δημοκρατία». Το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι μόνο θέμα εισβολής και κατοχής, ούτε το προκάλεσε μόνο η Τουρκανταρσία ή το πραξικόπημα. Το πρόβλημα της Κύπρου είναι πρωτίστως το Σύνταγμα της και αν δεν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, δεν θα βρούμε σωτηρία. Από το 1959 έχουμε αυτοπαγιδευτεί μέσα σε ένα ρατσιστικό κράτος, το οποίο μας ονόμασαν «Δημοκρατία» και για 40 χρόνια τώρα, συζητούμε τη διχοτομική ΔΔΟ που μας ονόμασαν «Επανένωση».
Μέσα σε όλη τη σύγχυση μας, δεν καταλάβαμε καθόλου τι συνέβη στις Ευρωεκλογές του 2019. Η «Δημοκρατία» έλαμψε εντυπωσιακά στην Κύπρο κι εμείς δεν πήραμε είδηση. Ενιαία, η κοινωνία των πολιτών, άσκησε το δικαίωμα του «Εκλέγειν και Εκλέγεσθαι» σύσσωμη, ελεύθερη και χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις. Μέσα από ενιαίο εκλογικό κατάλογο ψηφίσαμε, όχι μόνο υποψήφιους αλλά και κομματικούς σχηματισμούς από όλο το φάσμα της κοινωνίας μας, ως πραγματικοί Ευρωπαίοι πολίτες. Χωρίς ρατσισμό, χωρίς διακρίσεις, χωρίς καν «ζώνες» και διαχωρισμούς. Η εκλογή Κιζιλγιουρέκ κατεδάφισε το ρατσιστικό αυθαίρετο της Βρετανίας και Τουρκίας, επί του Συντάγματος της Κύπρου. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο μάς έδειξε το δρόμο της Ισότητας και της Δημοκρατίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατέχει πλέον ένα δυνατό χαρτί, για να σταθεί στο πλευρό μας στον αγώνα για μίαν «Ενιαία Κυπριακή Δημοκρατία», της Ελευθερίας και της Ισότητας. Αν δεν το απαιτήσουμε όμως εμείς, δεν θα το κάνει κάποιος ξένος για λογαριασμό μας.
Η ευθύνη για όλη αυτή τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο της Κύπρου, βαραίνει πρωτίστως την πολιτική ηγεσία. Κόμματα που είτε πρεσβεύουν τα λαϊκά στρώματα, είτε ιδεολογίες όπως το σοσιαλισμό, τους εθνικόφρονες κ.λπ., αδυνατούν να εξετάσουν την ουσία του προβλήματος μας και αναλώνονται σε επιδερμικές συζητήσεις για το πώς θα γίνει πιο λειτουργικός ο ρατσισμός και πώς ο φασισμός θα γίνει συνήθεια.
Παλέψτε για Δημοκρατία και ο κόσμος θα σταθεί στο πλευρό σας.
Στον φασισμό και τον ρατσισμό όμως, η κοινωνία θα βρίσκεται πάντοτε στην απέναντι όχθη.
