Τα απόνερα της ρεαλπολιτίκ

Δουλειά της αντιπολίτευσης είναι αυτό ακριβώς που εκπηγάζει από τον θεσμικό της ρόλο: να αντιπολιτεύεται. Αντί λοιπόν ο υπουργός Εξωτερικών να κυνηγά φαντασιακούς εχθρούς και ο αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος να αδικεί τον εαυτό του με ατάκες περί παπικού αλάθητου, ας επικεντρωθούν στην ουσία. Ειδικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης, καθώς εκ της θέσεώς του βρίσκεται μέσα στη δίνη των καταιγιστικών εξελίξεων. Το πρόβλημα δεν είναι ότι το ΑΚΕΛ τον στοχοποιεί. Το μείζον πρόβλημα, δυστυχώς για τον ΥΠΕΞ, είναι ότι ο πολιτικός του προϊστάμενος τον άδειασε αποκαλύπτοντας το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε.
 

Ο Νίκος Αναστασιάδης θεωρείται ο πατριάρχης της ρεαλπολιτίκ στην Κύπρο. Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει λοιπόν κανένα η δήλωσή του: «Να μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα προχωρήσει σε αποτρεπτικά μέτρα σε βάρος της Τουρκίας». Αναφερόταν φυσικά στην τελευταία επεκτατική κίνηση των Τούρκων να καταπατήσουν και το τεμάχιο 8. Διαπίστωση που θα έπεφτε μάλλον στα μαλακά εάν λίγο πριν δεν μαθαίναμε ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης κατάφερε να αποσπάσει από τους εταίρους μας τη διαβεβαίωση πως θα αντιδράσουν έμπρακτα στις παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ. Κάτι μου λέει πως η αλήθεια γέρνει, δυστυχώς, προς την πλευρά του Προέδρου. Αυτό που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό δεν είναι παρά το πνίξιμο των καλών προθέσεων στα απόνερα της ρεαλιστικής πολιτικής πραγματικότητας. Η Τουρκία ξεδιπλώνει κυνικά τη στρατηγική των τετελεσμένων κι εμείς τρέχουμε δεύτεροι και καταϊδρωμένοι για να κάνουμε «διαχείριση ζημιών».

Είναι εύκολο να δηλώνει ο ΥΠΕΞ ότι «η κυπριακή ΑΟΖ έχει θωρακιστεί πολιτικά και νομικά», αλλά αυτό δεν απαντά στο ερώτημα με ποιο τρόπο θα βάλουμε φρένο στις επεκτατικές βλέψεις τις Τουρκίας. Με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Μα το παραδέχτηκε ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ότι είναι αφέλεια να ελπίζουμε σε κάτι τέτοιο. Με τη βοήθεια του φυσικού μας συμμάχου, της Ελλάδας; Το γεγονός ότι τόσα χρόνια δεν τόλμησε να ανακηρύξει και να οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ μάλλον λέει πολλά. Είμαστε, λοιπόν, μόνο εμείς και η στρατηγική που εκπονήσαμε. Και εδώ ακριβώς εστιάζεται η κριτική στον υπουργό Εξωτερικών. 

Κάποιοι του χρεώνουν ότι επένδυσε στην αξία των τριμερών καταφέρνοντας εντέλει να αυτοεγκλωβιστεί. Μου έλεγε χαρακτηριστικά τεχνοκράτης, ότι ενώ οι τριμερείς με το Ισραήλ π.χ. αναδείχθηκαν επικοινωνιακά περίπου ως πανάκεια, δεν καταφέραμε ακόμα να συμφωνήσουμε στο ποσοστό του Αφροδίτη που οι Ισραηλινοί διεκδικούν. Είναι ενδιαφέρον πάντως να παρατηρήσει κανείς πόσο υποτονική ήταν η αντίδραση του συμμάχου Ισραήλ στην εισβολή των Τούρκων στην ΑΟΖ μας. 

Η υπερτίμηση των τριμερών συνοδεύτηκε από ένα ακόμα μεγαλύτερο λάθος: την υποτίμηση της αποφασιστικότητας της Τουρκίας. Αυτό είναι κάτι επίσης που χρεώνεται στον Νίκο Χριστοδουλίδη. Αρκεί να θυμηθούμε τις άστοχες δηλώσεις για την αδυναμία τους να βρουν γεωτρύπανα και τη μετέπειτα αμηχανία όταν όχι μόνο τα βρήκαν αλλά περικύκλωσαν ουσιαστικά την Κύπρο θέτοντας εκβιαστικά διλήμματα συνεκμετάλλευσης.

Το αποτέλεσμα των κυβερνητικών χειρισμών μας έφερε στη δεινή θέση που βρισκόμαστε σήμερα. Αντί λοιπόν να αναλώνονται οι πολιτικοί σε αντιδικίες, ας αξιοποιήσουν όλη την τεχνοκρατική γνώση που υπάρχει εκεί έξω, ώστε να χαράξουμε επιτέλους μια εθνική στρατηγική που θα δρα προληπτικά. Όλα τ’ άλλα είναι εκ του περισσού. Δηλώσεις κρότου λάμψης για εσωτερική κατανάλωση.