Ενώ στο εσωτερικό μέτωπο συνεχίζεται ένα αλαλούμ ως προς το τι θέλουμε, τι επιζητούμε και τι επιδιώκουμε στο εθνικό θέμα –κάποτε έπαιζε και στις υψηλές ευαισθησίες μας, ενώ προ πολλού έχουν ξεμείνει κι αυτές στα χαρτιά– οι αρπακτικές ορέξεις της Άγκυρας εκδηλώνονται ασυγκράτητα για την Αμμόχωστο. Σε περίοδο μάλιστα που επιχειρείται να στηθεί νέο σκηνικό για συνομιλίες και τα πέριξ αυτών. Σε μια τελευταία έκδοση, βελτιωμένη και επαυξημένη των σεναρίων για την κατεχόμενη πόλη μας, ακούμε ότι επιχειρηματίες προσκείμενοι στο περιβάλλον του Ταγίπ Ερντογάν τόλμησαν να καταρτίσουν μεγαλεπήβολο αναπτυξιακό πλάνο για ολόκληρη την περιοχή της Αμμοχώστου, που περιλαμβάνει μάλιστα και το Βαρώσι. Πρόκειται, όπως επεξηγείται, για μια μεγάλη έκταση γης που ξεκινά από την παραλία της περίκλειστης πόλης και φθάνει μέχρι το Μπογάζι, περιλαμβάνοντας το λιμάνι της κατεχόμενης πόλης, τον Απόστολο Βαρνάβα και τη Σαλαμίνα. Γίνεται με περισσό θράσος λόγος για μια νέα πόλη, με στόχο την προσέλκυση ποιοτικού τουρισμού στιβαρών εισοδημάτων. Με τη φόρα που παίρνουν τα πράγματα και τι δεν θ’ ακούσουμε στη συνέχεια; Κατά τα άλλα, η Αμμόχωστος παρέμενε η πόλη από την οποία θα γινόταν μια καλή αρχή για πιο ελπιδοφόρα συνέχεια. Τα γεγονότα, δυστυχώς, μας προσπερνούν και μάλιστα ενίοτε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κι εμείς είμαστε ανήμποροι όχι μόνο να σχεδιάσουμε και να δράσουμε, αλλά ακόμα και να παρακολουθήσουμε… Η παρέλευση, δυστυχώς, του χρόνου όχι μόνο δεν συνηγόρησε για κάτι αποτελεσματικό στον αγώνα στον οποίο, υποτίθεται, αποδυθήκαμε από την αρχή, αλλά το μόνο που αποδείκνυε στην πορεία ήταν την ανικανότητά μας ν’ αντιδρούμε αποτελεσματικά μπροστά στα γεγονότα και τις εξελίξεις. Παρόλο ότι η αδιαλλαξία της Άγκυρας ήταν πάντα η αναλλοίωτη σταθερή στις όποιες εξισώσεις έβγαιναν κάθε φορά. Είναι σ’ αυτή ακριβώς τη συγκυρία που οι εμπνευσμένοι ηγέτες ξέρουν να κάνουν χειρισμούς και να εκμεταλλεύονται τις όποιες ευκαιρίες προσφέρουν το διεθνές περιβάλλον και οι εξελίξεις. Με την πάροδο του χρόνου, εκείνο που πλειοδοτούσε σταθερό σ’ αυτό τον τόπο ήταν το φλερτ με την εξουσία και όχι τόσο οι πραγματικές ευαισθησίες για τη σωτηρία του.
 
Το ότι είμαστε κομμάτι της ΕΕ, δεν μπορούσε ν’ αποτελέσει από μόνο του το «μαγικό ραβδί» για όσα ελπίζαμε και για όσα δόθηκαν τόσες απλόχερες υποσχέσεις. Αντίθετα, δεν συνειδητοποιήσαμε καλά-καλά ότι εισήλθαμε σ’ ένα περιβάλλον, μέσα στο οποίο οι ισορροπίες, οι συγκρούσεις συμφερόντων και, κυρίως, τα πιθανά πισώπλατα μαχαιρώματα διαμόρφωναν τοπία και σκηνικά, όχι πάντως τόσο φιλικά προς τις δικές μας επιδιώξεις και στοχεύσεις. Πρόκειται αναμφισβήτητα για έναν χώρο που φαντάζει πάντα ως μεγάλη πρόκληση, απαιτεί όμως ακόμα πιο αυξημένες ευθύνες, αλλά και ικανότητες για επηρεασμό και διαμόρφωση εξελίξεων. Πόσο μάλλον όταν είσαι η αδύνατη πλευρά. Δυστυχώς οι γεύσεις που πάντοτε αποκομίζουμε και εδώ είναι μάλλον γλυκόπικρες. Βιώνουμε πανηγυρικά το ναι μεν, αλλά…
 
Σημαδιακή μέρα, παρεμπιπτόντως, η σημερινή. Στις 16 Σεπτεμβρίου του 1960 η Κύπρος έγινε μέλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Και εδώ μπορεί να μαζεύαμε ψηφίσματα, καταδίκες και χίλια δυο, αλλά στην πράξη ήταν σχεδόν κατά κανόνα όλα άνευ αντικρίσματος. Εκείνο, δυστυχώς, που μάθαμε τόσα χρόνια ν’ αντικρίζουμε είναι μόνο τα τετελεσμένα της κατοχής. Κατά τα άλλα, εκδηλώνουμε υποδειγματική άνεση να τυρβάζουμε περί άλλα… 

[email protected]