Ο Μιχάλης Αθηαινίδης, οικονομολόγος, γράφει τα πιο κάτω με την ελπίδα να αφυπνίσουν όλους όσοι έχουν παιδιά και ολόκληρη την κοινωνία.
Διαβάζοντας στον Φιλελεύθερο για τον άδικο χαμό του 15χρονου Στυλιανού, για τη μαθήτρια που εκδιώχθηκε από το σχολείο επειδή φορούσε μαντίλα και για τις καταγγελίες μιας 16χρονης και ενός 14χρονου μαθητή για σεξουαλική παρενόχληση/κακοποίησή τους από καθηγητές τους, στη σκέψη μού έρχονται οι διαχρονικοί και υπέροχοι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου τους οποίους μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Μεταφέρω στην εφημερίδα σας μερικούς από τους στίχους αυτού του τόσο εμβληματικού τραγουδιού με την ελπίδα να αφυπνίσουν όλους όσοι έχουν παιδιά και ολόκληρη την κοινωνία για το χρέος που έχουμε όλοι μας για τη νέα γενιά, για τα δικά μας παιδιά και τα παιδιά όλου του κόσμου.
«Έχε το νου σου στο παιδί/κλείσε την πόρτα με κλειδί/ψέματα λένε. Κάποτε θα έρθουν γνωστικοί/λογάδες και γραμματικοί/για να σε πείσουν. Έχε το νου σου στο παιδί/κλείσε την πόρτα με κλειδί/θα σε πουλήσουν. Υπερασπίσου το παιδί/γιατί αν γλυτώσει το παιδί/υπάρχει ελπίδα»
Αλήθεια, διερωτώμαι ειλικρινά, η κοινωνία μας, που από καιρό έπαυσε να υπερασπίζεται το παιδί, έχει καμιά ελπίδα;
Θα τελειώσω αφιερώνοντας αυτά τα λίγα που γράφω στη μνήμη του αδικοχαμένου Στυλιανού που για χρόνια θα στοιχειώνει τη συνείδηση όλων μας με ακόμη μερικούς στίχους, αυτή τη φορά από ένα ποίημα του μεγάλου Αμερικανο-Λιβανέζου λογοτέχνη Khalil Gibran(1883 – 1931).
«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοι κι οι κόρες τής λαχτάρας της ζωής για τη ζωή. Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθήσεις όμως να τα κάνεις όμοιά σου. Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες. Είσαι το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου ολοζώντανα βέλη. Κάνε, τοξότη, η σαΐτα που κρατάς να σημαίνει χαρά».
