Με το βλέμμα στραμμένο στη βαμμένη με νεανικό αίμα πύλη του Πολυτεχνείου, υποκλινόμαστε σήμερα στο μεγαλείο της γενναιοψυχίας των φοιτητών που στις 17 Νοεμβρίου 1973 εξεγέρθηκαν αξιώνοντας Δημοκρατία κι εθνική ανεξαρτησία. Αψηφώντας τις απειλές του στρατοκρατικού καθεστώτος και τον τρόμο των ερπυστριών, οι αγωνιστές φοιτητές τόλμησαν. Με όπλο την προσήλωση στο ιδανικό της Δημοκρατίας και της ελεύθερης σκέψης, επιχείρησαν να πάρουν την τύχη της Ελλάδας στα χέρια τους με στόχο την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος διανοίγοντας τον δρόμο για επανεγκατάσταση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος και ενίσχυση της προσπάθειας για ακηδεμόνευτης πορείας της χώρας. Με το άλικο αίμα τους, πότισαν το ευλογημένο δένδρο της αξιοπρέπειας, διαμηνύοντας μέσα και έξω από τη χώρα, ότι στην κοιτίδα της Δημοκρατίας δεν χωράνε εκπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες.
46 χρόνια μετά, η σκέψη μας ασφαλώς στρέφεται μοιραία στη μικροψυχία των πολιτικών μας ηγετών οι οποίοι χωρίς αιδώ σύρουν τις δύο αδελφές χώρες σε κοινωνικές κι εθνικές περιπέτειες, εκτρέφοντας ένα σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα και την Κύπρο σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας είναι οι χειρότερες των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών. Τα πάντα στη ζωή μας ευθυγραμμίζονται στις έξωθεν επιταγές της ασύδοτης νέας τάξη πραγμάτων. Ιδανικά κατακρεουργούνται και οράματα ξεθωριάζουν χάριν της κερδομανίας των ολιγαρχών. Μοναδική έγνοια των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων είναι η κερδοσκοπία μέσω του κομματικού κράτους. Οι εξαγγελλόμενες προεκλογικές δεσμεύσεις για προαγωγή της ισοπολιτείας, της αξιοκρατίας της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης αποδεικνύονται πυροτεχνήματα. Η εξωθεσμική αριστοκρατία ελέγχοντας μεθοδευμένα την κομματική ζωή σύρει τη νέα γενιά στην περιθωριοποίηση και τους πολίτες στη φτώχεια και τη μιζέρια.
Στην Ελλάδα, οι οικονομικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν την τελευταία δεκαετία προσέλαβαν τη μορφή ανθρωπιστικής κρίσης υποθηκεύοντας το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας και των επόμενων γενεών. Με την ανεργία να σαρώνει και τη νεολαία να μεταναστεύει μαζικά, το πολιτικό σύστημα της χώρας παρουσιάζεται αδύναμο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών για μια νέα πολιτική και κοινωνική αναγέννηση. Στην μικρή Κύπρο, της ημικατοχής και της δεσπόζουσας γεωπολιτικής επιρροής της Βρετανίας, τα πράγματα είναι εξίσου επικίνδυνα και ανησυχητικά.
Σήμερα, που η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών σε Κύπρο και Ελλάδα βιώνουν το αποτρόπαιο πρόσωπο της πολιτικής κατάπτωσης με όλες τις θλιβερές παρενέργειες στην κοινωνία, με κύριο θύμα τη νεολαία, το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι όσο ποτέ επίκαιρο και διδακτικό. Θέλουμε να πιστεύουμε πως η φετινή επέτειος θα επενεργήσει αφυπνιστικά και θα αποτελέσει το εφαλτήριο για να τεθεί ξανά η αγνή και πατριωτική νεολαία στην πρωτοπορία ενός νέου αγώνα για κοινωνική ανόρθωση και εθνική αναγέννηση. Αυτό θα είναι και το καλύτερο μνημόσυνο στις θυσίες των εξεγερθέντων του Πολυτεχνίου.
