Οι τράπεζες δεν μπλοφάριζαν όταν έλεγαν ότι το σχέδιο Εστία είναι μια καλή λύση για όσους δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις τους, διαφορετικά τα δάνειά τους θα πωληθούν και μετά οι δανειολήπτες θα έχουν να κάνουν με τις εταιρείες εξαγοράς πιστώσεων. Είτε στη μια είτε στην άλλη περίπτωση, δηλαδή είτε το δάνειο είναι στην κυριότητα της τράπεζας είτε της εταιρείας εξαγοράς πιστώσεων, ο δανειολήπτης βρίσκεται ενώπιον δύσκολων και επώδυνων αποφάσεων. Όπως όταν αποφάσισε να ανταλλάξει το ακίνητό του, που μπορεί να ήταν η κύρια κατοικία του, για να διαγραφεί το χρέος του ή μέρος αυτού. Και αυτό ουσιαστικά είναι ένας τρόπος εκποίησης της πρώτης κατοικίας ή των ακινήτων που διαθέτει ο υπερχρεωμένος πελάτης, η οποία όμως δεν γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο. Παραμένει όμως μια μορφή εκποίησης των περιουσιακών στοιχείων για να πληρωθεί το χρέος, ειδικά αν εμπίπτει στην κατηγορία του στρατηγικού κακοπληρωτή. Σίγουρα θα υπάρχουν περιπτώσεις που έχει δοθεί στις τράπεζες η κύρια κατοικία χωρίς να γίνει ηλεκτρονικός πλειστηριασμός και το θέμα έκλεισε πιο απλά και σύντομα. 

Τώρα το υπουργείο Οικονομικών σκέφτεται τους μη βιώσιμους δανειολήπτες ή και αυτούς, οι οποίοι από υπερβολές των τραπεζών πριν μερικά χρόνια, δεν μπόρεσαν να ενταχθούν στο σχέδιο Εστία. Ο υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Πετρίδης απηύθυνε έκκληση προ ημερών στις τράπεζες να μην προχωρήσουν σε νομική διαδικασία εκποίησης της πρώτης τους κατοικίας, μέχρις ότου εγκριθεί από την ΕΕ η μετεξέλιξη της ΚΕΔΙΠΕΣ σε Εταιρεία Διαχείρισης Περιουσιακών Στοιχείων. Το θέμα είναι ένα. Η Πολιτεία αγωνίζεται να βρει λύσεις για τους μη βιώσιμους και καλά κάνει.

Αλλά ακόμη μια φορά μπαίνει και το θέμα τι γίνεται με τους συνεπείς. Το κράτος οφείλει να κοιτάξει και τους χιλιάδες δανειζόμενους, οι οποίοι κάθε μήνα περιορίζουν ή κόβουν μαχαίρι κάποια έξοδα για να είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους. Μπορεί να περιορίζουν την ποιότητα ζωής τους και της οικογένειάς τους για να είναι σε θέση να πληρώνουν κάθε μήνα. Γιατί λοιπόν δεν βρίσκει λύσεις για να επιβραβεύσει τη συνέπεια και τον κόπο χιλιάδων δανειζόμενων; Η συνεπής κατηγορία πολιτών από το κράτος και τις τράπεζες θεωρείται δεδομένη. Σίγουρα κανείς δεν θέλει να χάσει το σπίτι του ή την επαγγελματική του στέγη. Σε ορισμένες περιπτώσεις, λόγοι για τους οποίους δεν ευθύνεται ο ίδιος ο δανειζόμενος τον οδηγούν στην αθέτηση των υποχρεώσεων. Καλώς να έχουν στήριξη οι συμπολίτες μας, αλλά να σκεφτούμε και τους άλλους συμπολίτες που έσφιξαν όσο δεν πάει το ζωνάρι για να πληρώνουν το δάνειό τους. Πριν την κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού δικαιολογημένα ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, τον Οκτώβριο του 2018, είχε αναφέρει ότι πρέπει να επιβραβευτούν οι συνεπείς δανειολήπτες, καταλαβαίνοντας την αδικία που γίνεται. «Θέλω Εστία και για τον συνεπή που εμπίπτει στα ίδια κριτήρια, διαφορετικά δεν θα μείνει κανένας συνεπής», ανέφερε.

Τον Δεκέμβριο του 2021 το υπουργείο Οικονομικών έδωσε στοιχεία στη Βουλή και διαφαινόταν ότι το 32% των αιτήσεων που απορρίφθηκαν από τις κρατικές αρχές ήταν γιατί οι αιτητές υπερέβαιναν τα εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια, γεγονός, όπως παραδέχεται το υπουργείο, που καταδεικνύει ότι υπάρχει, τουλάχιστον εν μέρει, κάποια οικονομική δυνατότητα εξυπηρέτησης ή διακανονισμού των δανείων.

Aπό αυτή την ιστορία με τα δάνεια, τις αποπληρωμές, τα μεγάλα χρέη, όλοι γίναμε σοφότεροι και πιο ώριμοι. Η νέα γενιά των τριαντάρηδων που έχει δουλειά και εισοδήματα, φοβάται να πάρει δάνειο πολλών χιλιάδων ευρώ για αγορά κατοικίας. Αντίθετα, τη δεκαετία του 2000, ο τριαντάρης της εποχής δεν το είχε σε τίποτα να δανείζεται μεγάλα ποσά και η τράπεζα ή το συνεργατικό πιστωτικό ίδρυμα να του δίνει απλόχερα χρήμα. Είναι κάποιοι από αυτούς σήμερα, που έγιναν 50 χρονών και έρχονται σε διακανονισμούς ή χάνουν την περιουσία τους λόγω ανταλλαγής χρέους. Οι νέοι της σημερινής εποχής φοβούνται μήπως καταλήξουν και αυτοί, μετά από μερικά χρόνια, να παρακαλούν να έρθει ένα σχέδιο Εστία για να μην χάσουν το σπίτι τους ή το κράτος να τους βοηθήσει με σχέδια τύπου ενοίκιο αντί δόση.