Με τη συσπείρωση του Δημοκρατικού Συναγερμού ίσα που να ακουμπά το 50% – αφού μέσα σε τρία χρόνια με τους ακροβατισμούς τους στο Κυπριακό αλλά και με τα βουτηγμένα στην ασυδοσία χέρια τους, κατάφεραν να διώξουν πολλούς από τους μετριοπαθείς συναγερμικούς ψηφοφόρους, την ίδια ώρα που οι «σκληροπυρηνικοί» την κάνουν για άλλα κομματικά μαντριά, «δεξιότερα της δεξιάς» (και όχι μόνο) – ο Νίκος Αναστασιάδης έχει ξαμοληθεί το τελευταίο διάστημα ανὰ τας ρύμας και τας αγυιάς του νησιού «εγκαινιάζοντας» στο τελευταίο μίλι της θητείας του, τη «νέα Κύπρο»! Βλέποντάς τον κανείς να περιφέρεται (ασκόπως και αχρείαστα εν πολλοίς), τόσο τον ίδιο όσο και το υπουργικό του συμβούλιο, επιβλέποντας τα ατέλειωτα και εξαγγέλλοντας τα εξαγγελμένα, θαρρείς και πρόκειται για μια χώρα που βρίσκεται σε οργασμό ανάπτυξης, σε μια κορύφωση προόδου, ζει ένα νέο success story. Κι όχι σε μια χώρα που συζητιέται ανά τακτά διαστήματα για όλους τους λάθος λόγους.
Παρά δε τον φόρτο εργασίας και το βεβαρημένο του πρόγραμμα, ο πρόεδρος βρίσκει χρόνο να δώσει συνεντεύξεις στις οποίες διασκεδάζει εντυπώσεις υποτιμώντας, ως συνήθως τον τελευταίο καιρό, τη νοημοσύνη μας. Γιατί το κάνει; Ενδεχομένως, επειδή γνωρίζει ότι παρά τη δυσχερή εικόνα, «παίζει» μόνος του· οι αντιπολιτευόμενοι δεν πείθουν για το ηθικό τους πλεονέκτημά, εξού και παλεύουν να σώσουν ό,τι σώζεται, αδυνατώντας να εισπράξουν την εμπιστοσύνη του κόσμου και να κεφαλαιοποιήσουν την κυβερνητική φθορά. Ενδεχομένως, πάλι, και επειδή εκεί έξω υπάρχει μεγάλη μερίδα κόσμου με παρωπίδες, άλλοι που δεν πολυσκοτίζονται και πολλοί που εθίστηκαν στη χρόνια κατανάλωση σανού. Και, βεβαίως, επειδή το σύστημα είναι τέτοιο που το κράτος είναι ο πρόεδρος· δεν υπάρχουν διαδικασίες που βλέπουμε να ενεργοποιούνται σε άλλες χώρες, στα κανονικά κράτη. Συνεπώς, η απάντηση στην ερώτηση «Γιατί το κάνει;», θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο απλή: Επειδή μπορεί!
Τις προάλλες, για παράδειγμα, μιλώντας στην Καθημερινή και στη Μαρίνα Οικονομίδου, δήλωσε ακόμα μια φορά (κλισέ κατάντησε) έτοιμος να απολογηθεί μετά το πόρισμα. «Θα αναγνωρίσω και δημόσια τις ευθύνες που μου αναλογούν για το πρόγραμμα των πολιτογραφήσεων», χωρίς φυσικά να θεωρεί ή να δέχεται ότι υπήρξε οτιδήποτε μεμπτό σ’ αυτή την ιστορία, πέραν μιας αόριστης κυβερνητικής ευθύνης για την εκμετάλλευση από τρίτους του προγράμματος Τη στιγμή που η ωφελιμιστική εμπλοκή της οικογένειάς του (κόρες καταθέτουν αιτήσεις / υπουργείο εσωτερικών ελέγχει, «Τικ-τικ τζιαι επέρναν» κατά Χάσικο / παπάς –πρόεδρος εγκρίνει / παράτυπες και παράνομες οι περισσότερες λέει το πόρισμα) αλλά και του μισού υπουργικού του συμβουλίου, είναι εξόφθαλμα μεμπτή. Μάλιστα θεωρεί κουραστικές (!) και ψυχοφθόρες (!) λέει τις αναφορές στο δικηγορικό γραφείο που φέρει το όνομά του αλλά και σε μέλη του οικογενειακού του περιβάλλοντος! Μοναχά ψάξτε και βρείτε σε ποιες άλλες χώρες παρουσιάζονται τέτοια φαινόμενα διαπλοκής στα οποία να πρωταγωνιστεί ο περίγυρος του προέδρου, οι «φιλικές δοσοληψίες» του ίδιου του προέδρου του κράτους και άλλες παρόμοιας φύσεως διαφθαρμένες καταστάσεις και τότε θα αντιληφθείτε σε ποιο επίπεδο έχουν κατρακυλήσει τη χώρα.
Το αποκαρδιωτικό, βεβαίως, σ’ όλη αυτή την ιστορία είναι που αναγκαζόμαστε να συζητούμε τα αυτονόητα. Εκείνα που θα έπρεπε να εξοργίζουν κάθε πολίτη, πέρα από ιδεολογίες, κομματικές προτιμήσεις και εφηβικά κατάλοιπα οπαδισμού. Από μόνο του, είναι κατάντημα. Και δυσκολεύομαι ειλικρινά να καταλάβω τι είναι αυτό που εμποδίζει την καθαρότητα κριτικής ματιάς, που κρατά κολλημένη τη βελόνα ορισμένων και επιμένουν να υπερασπίζονται ή δυσκολεύονται να αντιδράσουν μπροστά σε εξόφθαλμες παρανομίες / παρατυπίες / αστοχίες… Τη στιγμή που, υπό άλλες περιστάσεις τα αντανακλαστικά τους θα λειτουργούσαν αμέσως και θα τους οδηγούσαν πάνω στον άππαρο για ψύλλου πήδημα. Κι άντε να το καταλάβω απ’ τα κομματικά παραπούλια που θέλουν να σιουμαλίζονται με το κατεστημένο, για να αισθάνονται παράγοντες ή για να συντηρούν την ελπίδα του βολέματος. Οι υπόλοιποι; Πόσο δύσκολο είναι να αρθρώσεις πέντε λέξεις και να πεις: Το κόμμα μου τα έκανε μαντάρα στη συγκεκριμένη περίπτωση; Πόσο δύσκολο είναι να πεις: Ναι, ο πολιτικός που εκτιμώ και συμπαθώ, εδώ τα έκανε μαντάρα; Η αλήθεια, βεβαίως, είναι πως αρκετοί το λένε. Από μέσα τους ή ψιθυριστά στον στενό περίγυρο. Στις εκλογές, ωστόσο, θα πράξουν το κομματικό τους καθήκον. Προφασιζόμενοι διάφορες δικαιολογίες. Όπως ακριβώς έκαναν στον παρελθόν και οι προηγούμενοι. Αν άλλοι ανέλθουν στην εξουσία ο τόπος θα καταστραφεί, έλεγε κάποτε ο μακαρίτης ο Σπύρος Κυπριανού. Το κόμμα τζιαι τα μμάδκια σας, παράγγελνε στους οπαδούς του ο Δημήτρης Χριστόφιας… Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, λοιπόν. Ή μήπως όχι;
